Του Γιώργου Ζιαζιά
«Αγαπητέ Αργύρη, πήρα το γράμμα σου και δεν φαντάζεσαι τη χαρά μου για τα ωραία πατριωτικά σου λόγια, την υγεία σου, την περηφάνια σου. Με λεβέντες δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ο άτιμος εχθρός έπρεπε να πάθει ό,τι παθαίνει! Εύχομαι γρήγορα να σε καμαρώσουμε κοντά μας νικητή και να σε φιλήσουμε σαν τίμιο ελληνόπουλο άξιο της μεγάλης μας γενιάς!
*
«Αγαπητέ μας φίλε. Σε σένα που τρελή χαρά σου ήταν το τραχύ σκαρφάλωμα στις πλαγιές… Σου στέλνουμε με εγκάρδιο χαιρετισμό, γιατί ξέρουμε πως θα προτιμήσεις τον θάνατο, παρά να σου πάρουν ό,τι πιο άγιο έχεις στην καρδιά σου».
*
«Πήρα το γράμμα σας, δι΄ ου μου εύχεσθε όλοι επί τη εορτή μου. Αγνοείτε όμως ότι εφέτος δεν γιορτάζω. Ο νους όλων μας είνε εις τον πόλεμον. Πρόκειται περί της ελευθερίας μας και δεν έχομε άλλη σκέψι από την ευτυχή έκβασι του ιερού αγώνος μας. Συνεπώς αι ευχαί μας πρέπει να αποτείνωνται στα γενναία μας παιδιά που βάφουν κόκκινα τα χιόνια της Αλβανίας με το τίμιό τους αίμα».
*
Προς τον κ. Πρόεδρον της Κυβερνήσεως απεστάλη η κάτωθι επιστολή:
«Σεβαστέ μου κ. πρόεδρε,
Ταύτην την στιγμήν θλιβερόν άγγελμα ήλθε εις το σπίτι μου: Ο υιός μου Γεώργιος Τσάρος, μαχόμενος ηρωϊκώς υπέρ της αγαπημένης μας πατρίδος εναντίον του βαρβάρου εχθρού, έπεσεν εις την πρώτην γραμμήν του πυρός.
Θρηνούμεν τον χαμόν του αγαπημένου μας παιδιού, αλλά εν μέσω των δακρύων μας αναφωνούμεν: Ζήτω η πατρίς. Ζήτω ο ένδοξος στρατός μας. Ζήτω ο καθοδηγητής μας κ. Ιωάννης Μεταξάς. Η Μεγαλόχαρη της Τήνου βοηθός μας».
*
«Αγαπητέ μου αδελφέ. Ελάβαμε την από 13-12-40 επιστολήν σου και εχάρημεν που είσαι καλά. Εμείς δόξα τω Θεώ είμεθα καλά και σε χαιρετούμε. Τώρα που έφθασαν αι ημέραι των Χριστουγέννων και πρόκειται και πάλιν από αγγελικά και ανθρώπινα στόματα να απηχήση το τόσον πολυπόθητον δια την ανθρωπότητα «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία», εύχομαι όπως ο ανθρώπινος Θεός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ευδοκήση να βγάλη από τον αγώνα αυτόν τον υπέρ πίστεως και πατρίδος θριαμβευτήν και ένδοξον, την ένδοξον Ελλάδα, να επιτρέψη δε όπως ο αγώνας αυτός αποβή μια μεγάλη αφετηρία προς ηθικήν και πνευματικήν εξύψωσιν να θέση δε τα θεμέλια επί των αιωνίων χριστιανικών αληθειών προς δημιουργίαν του νέου, είθε δε και λαμπροτέρου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Σου εύχομαι καλά Χριστούγεννα και να μας γυρίσης γρήγορα νικητής».
*
«Ευχαριστώ την Παναγία και όλους τους αγίους που σας βοηθούν και θα σας βοηθήσουν μέχρι τέλους να επιστρέψητε με το στεφάνι της νίκης δαφνοστεφανωμένοι. Τι χαρά στην αγαπημένη μας πατρίδα! Η Ελλάς η μητέρα μας, πρέπει να είναι υπερήφανη που έχει τέτοιους ήρωας και που αγωνίζονται με τόσον ενθουσιασμό και ανδρείαν αψηφώντες τον θάνατον και που με μια φωνή όλοι αναφωνείτε «νίκη ή θάνατος!». Πρέπει λοιπόν αδελφούλη μου να έχετε ελπίδες στην Παναγία και πίστη να σας βοηθήση μέχρι τέλους εις το καθήκον του ιερού αγώνος να έλθετε νικηταί ο καθένας εις το σπίτι του».
*
«Αγαπητέ μου αδελφέ Γιάννη. Με χαρά έλαβα το γράμμα σου και τα νέα που έμαθα από αυτά τα της διαμονής σου συγκινήθηκα. Είμαι υπερήφανος, γιατί είμαι Ελλην και την υπερηφάνειάν μου την σημερινήν την οφείλω σε σας. Ελλην θα πη: Φως. Πολιτισμός. Μη ξεχάσης ποτέ σου, αδελφέ μου, ότι το δίκαιον είνε Θεός. Και ο Θεός ποτέ δεν καταπατείται, δεν υβρίζεται. Τιμωρεί σκληρώς τους υβριστάς. Κι αυτό γιατί αυτή τη στιγμή πιστεύω θα θυμάσαι που σου έλεγα από χρόνια, ότι το Δίκαιον πάντα θριαμβεύει. Ιδού η Θεία δίκη τιμωρεί τους Φρατέλλους. Οι δικοί σου όλοι καλά. Η μητερούλα σου θερμή ικέτις εις την εκκλησίαν, για σένα τον Γιάννη της. Τον Γιάννη μας, τον αδελφό μας και η Μεγάλη Μάννα του Ουρανού δεν είνε δυνατόν παρά να σε προστατεύη και να σε ενισχύη. Είνε μια μεγάλη αλήθεια βγαλμένη από τη ζωή, ότι θερμές και δίκαιες ευχές ποτές δεν πήγαν χαμένες, πάντα σαν λιβανωτός υψούνται στο Θρόνο του Θεού και γίνονται δεκτές».
*
«Σεβαστέ μου θείε και θεία. Χθες, είχαμε γράμμα, ευτυχώς, από τον Γιάννη και μου γράφει ότι περνάει πολύ καλά. Να κάνωμε υπομονή έως ότου φθάση η ημέρα εκείνη που θα απαλλαγούμε από τας εχθράς διαθέσεις του ατίμου εχθρού, που θέλησε να μας υποδουλώση. Καθώς σας έγραψε ο μπαμπάς αρραβωνιάστηκα, αλλά ο αρραβωνιαστικός μου έφυγε για στρατιώτης. Εύχομαι να γυρίση με το καλό νικητής με τα άλλα παιδιά του κόσμου».
*
«Μ΄ ανέκφραστη χαρά Φωκίων μαθαίνουμε τους άθλους και τους ηρωϊσμούς των γενναίων και ριψοκινδύνων νεαρών αεροπόρων μας και υπερηφανεύομαστε γι΄ αυτό. Αλλά και γιατί έστω και ένας που βρίσκεται από τους γνωστούς μας μεταξύ τους. Δεν περιμένομε την ώρα και την στιγμή, που θα γυρίσετε νικηταί να μας διηγήσθε τα ατέλειωτα κατορθώματά σας. Θα είνε μαγεία να σας ακούη κανείς. Ας έρθη εκείνη η ευλογημένη ώρα. Σου στέλνομε, Φωκίων, τις καλύτερές μας ευχές για τις γιορτές και σας ευχόμεθα επίσης ολόψυχα και ολόθερμα να σκορπίζετε παντού απ΄ άκρου εις άκρον τη Νίκη, το θρίαμβο και τη δόξα.
*
«Εύχομαι όπως γυρίσηται νικηταί. Περιμένω γράμμα σου από τα Τίρανα. Εάν ήμουν νεώτερος θα ζητούσα να με δεχότανε δια δίμηνον να κόψω τους Ιταλούς ήθελα τότε να πεθάνω αναπαυμένος. Τώρα το έχω παράπονο όπου δεν ημπορώ να πολεμήσω, δηλαδή δεν με θέλουν».
*
«Εφεδρος ανθυπολοχαγός έπεσεν γενναίως μαχόμενος εις το μέτωπον της Ηπείρου εις τον μέγα αγώνα που απεδόθη η Πατρίς κατά του ανάνδρου επιδρομέως. Τα κλάματα είνε συγχωρημένα. Τα χείλη μου όμως πλημμυρίζουν επί τω θανάτω του υιού μου από τα γλυκά επιφωνήματα: Ζήτω η Πατρίς, ζήτω ο καθοδηγητής προς την δόξαν μεγάλος Αρχηγός».
*
«Θεοδωράκη μου υπομονή και γρήγορα θα γυρίσουν όλοι στον τόπο όπου ευρίσκονται τα πιο αγαπημένα σας πρόσωπα, διότι ο Θεός δεν θα αφήση την γλυκειά μας πατρίδα να υποδουλωθεί μα ούτε και οι Ελληνες, το θέλουν αυτό. Μα και η μοίρα σαν έγραψε αυτό το πράγμα, με πίστη και θάρρος πρέπει να το υπομένεται, ώσπου ο άτιμος εχθρός θα σας αφήση ησύχους. Εχε πίστη, θάρρος και υπομονή και να μη στενοχωρήσαι διότι ο πόλεμος δεν θέλει παιδιά παραπονιάρικα. Μαζί με τις ευχές όλου του κόσμου και της μάννας σου δέξου και τις δικές μου ευχές που σου τις στέλνω μέσω από τα βάθη της καρδιά μου νικητής να γυρίσης».
*
«Αγαπητέ Γεωργάκο ως ρωτάς είμεθα καλά, έλαβα όλα σου τα γράμματα και μου γράφεις αν θα σε καλέση η πατρίς θα πας να πολεμήσης. Βέβαια κάθε άλλος εις τοιαύτας περιστάσεις για την αγάπη της πατρίδος του θα χύση το αίμα του λοιπόν να πας με την ψυχή μου και να επιστρέψης νικητής. Χωρίς νίκη να μην έλθης».
*
«Ο πατέρας του Σακελλαρίου, του πρώτου Ικάρου που έπεσεν, εις άνισον αγώνα, με σπασμένα φτερά, αφού επρόφθασε να καταρρίψη τρία εχθρικά, είχε την στωϊκότητα να γράψη στίχους που θα ημπορούσαν να χαραχθούν ως αιώνιος αποχαιρετισμός εις την πλάκα όλων των νεκρών του αγώνος: ο Σιμωνίδης δεν θα ελάξευε άλλους. Η μητέρα του είπε:
- Λυπάμαι μόνον επειδή, αν ζούσε θα έρριχνε πολλούς».
Ετσι πολέμησαν, έτσι μιλούσαν με την ψυχή τους οι Ελληνες πατεράδες, αδελφοί, φίλοι, οικογένειες κ.λπ., που ήταν στα μετόπισθεν, πιστεύοντας στη φράση του Δημοσθένη «Πέρας μεν βίου πάσιν ανθρωποις ο θάνατος κάν εν οικίσκω τις εγκλείσας αυτόν τηρή, δει δε τους αγαθούς άνδρας άπασι μεν εγχειρών τοις καλοίς φέρειν δι΄ ότι αν ο Θεός διδώ γενναίως». Δηλαδή όλοι οι άνθρωποι θα πεθάνουν. Και αν κανείς κλειστεί στο σπιτάκι του, θα πεθαίνει. Οι σωστοί άνδρες αναλαμβάνουν όλα τα ένδοξα έργα και ό,τι δώσει ο Θεός το υπομένουν με γενναιότητα.
