Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την έναρξη των Βαλκανικών πολέμων (Οκτώβριος 1912 – Ιούλιος 1913), κατά τους οποίους η Ελλάδα διπλασιάστηκε εδαφικά και απέκτησε οντότητα ισχυρής δύναμης, μέσα στο Βαλκανικό και στον Μεσογειακό χώρο. Πολυσέβεστοι πρόγονοί μας, ξεκινώντας απ’ τα κράσπεδα του θεσσαλικού κάμπου, απώθησαν τον εχθρό, συμπληρώνοντας το έργο των προμάχων του Εικοσιένα και δίνοντας απ’ την ασφυκτική Ελλάδα της Μελούνης την τιμημένη και ακέραιη Πατρίδα, σεβαστή σε εχθρούς και φίλους. Ο ελληνικός στρατός, αξιόμαχος, άριστα οργανωμένος, με ηρωισμό και αυτοθυσία, υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του, με συμμάχους τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και τη Βουλγαρία και την ολόψυχη συμπαράσταση του γενναίου Ελληνικού Λαού, νικητής και τροπαιούχος, σ’ έναν άνισο αγώνα, υπό δυσμενέστατες συνθήκες και βαρύτατο χειμώνα, έφερε το «ποθούμενον» στα ιερά και ευλογημένα χώματα. Η είσοδος των ελληνικών στρατευμάτων στη θεσσαλική, πρωτεύουσα της Μακεδονίας, γη μαρτύρων και ηρώων, ασπίδα του Ελληνισμού και Προμαχώνα του Έθνους, στις 26 Οκτωβρίου 1912, ημέρα του Προστάτη της Αγίου Δημητρίου, ήταν θριαμβευτική. Τα θρυλικά Γιάννενα, «πρώτα στ’ άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα», κατά τη λαική μούσα, αγωνίστηκαν σκληρά στο εθνικό προσκλητήριο. Το τρομερό Μπιζάνι έγινε το θυσιαστήριο της Ηπειρωτικής ελευθερίας και ο τύμβος των υπέροχων αγωνιστών της πατρίδας. Η Δόξα πετώντας και η Νίκη φτερουγίζοντας, έγραψαν αιώνια τρόπαια: Σέρβια, Γιαννιτσά, Δοϊράνη, Στρώμνιτσα, Νευροκόπι, Κρέσνα, εφάμιλλα της Τριπολιτσάς, της Αράχωβας, του Κεφαλόβρυσου, του Σκρα … Η βουλγαρική επίθεση εναντίον των Ελλήνων και των Σέρβων, στις 16 Ιουνίου 1913, θρυμμάτισε, δυστυχώς, το όραμα, που είχε αρχίσει να σχηματοποιείται, με το κήρυγμα του Ρήγα, για μια παμβαλκανική ένωση, με σκοπό την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού. Ο αιφνιδιαστικός αυτός πόλεμος, αποκαλούμενος Β΄ Βαλκανικός, που κράτησε ένα μήνα βοήθησε και επέτρεψε στους Τούρκους να διατηρήσουν, ισχυρή, ακόμη τη δύναμή τους. Η συνθήκη του Βουκουρεστίου, 28.7.1913 με καλούς οιωνούς για την Ελλάδα, τερμάτισε, επίσημα και οριστικά, τους Βαλκανικούς πολέμους. Ένας ολόκληρος αιώνας πέρασε, από τότε. Μαζί με την αναδρομή πλούσιας μνήμης, κρατούμε, με σεβασμό και θαυμασμό, με ευγνωμοσύνη και αυτογνωσία, το μεγάλο ορόσημο της Ιστορίας μας.
Ντυνόμαστε την πορφυρή δόξα του Βαλκανομάχου, που ανοίγει στις όρθιες συνειδήσεις τη σκέψη για μεγάλα έργα. Η διαδρομή του χρόνου μας έφερε στη σημερινή δραματική κατάσταση. Κρίσιμο το παρόν, κρισιμότερο το μέλλον. Ας μην ξεχνάμε, ότι η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός είναι τα δύο μεγάλα ερείσματά μας και οι διέξοδοι στα αδιέξοδά μας, ώστε να ξαναλάμψει το ελληνικό φως και να μεγαλουργήσει το αιώνιο ελληνικό πνεύμα. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα του 1893 και η ηττημένη του άτυχου πολέμου του 1897 μπόρεσε ν’ ανορθωθεί οικονομικά, ηθικά και στρατιωτικά και να διπλασιαστεί, σε δώδεκα μήνες.
Ενωμένος και αγαπημένος, ο λαός μας, επέδειξε ύψιστες αρετές. Η πατρίδα μας θέλει να ζήσει. Και θα ζήσει, όσες «φουρτούνες» κι αν δεχτεί. Οι ελπιδοφόροι στίχοι του ποιητή τα λένε όλα: «Κι αν πέσαμε σε πέσιμο πρωτάκουστο και σε γκρεμό κατρακυλήσαμε, που πιο βαθύ καμιά φυλή δεν είδε ως τώρα, είναι, γιατί, με των καιρών το πλήρωμα, όμοια βαθύ ένα ανέβασμα μας μέλλεται σε ύψη ουρανοφόρα».
