Από τον Δημήτριο Νταφούλη
«Κυρία Μέρκελ. Η σωτηρία του ασθενούς θα γίνει; Θα μπορέσει ο ασθενής που ονομάζεται Έλληνας, να σηκωθεί, να περπατήσει και γιατί όχι να τρέξει;», ήταν η ερώτηση Έλληνα δημοσιογράφου της κρατικής τηλεόρασης για την οικονομική πολιτική που ασκείται από την Τρόικα.
Το πρόβλημα όμως είναι πρωτίστως ελληνικό. Θέλει άραγε ο Έλληνας να γιατρευτεί, να σηκωθεί, να περπατήσει και να τρέξει ή αρέσκεται με το «σύστημα» στο ραχάτι, τον ωχαδερφισμό και την καλοπέραση με δανεικά;
Θέλει ο Έλληνας τον τρόπο διοίκησης προηγμένων χωρών; Θέλει να καταργηθεί το ρουσφέτι, να διαμαρτύρεται κλείνοντας λιμάνια και δρόμους «κεκτημένα δικαιώματα» χωρίς να νοιάζεται για το δημόσιο συμφέρον;
Θέλει άραγε να είναι συνεπής με τις υποχρεώσεις του ως πολίτης έναντι του περιβάλλοντος και της πολιτείας; Να σέβεται υπαλληλικούς κώδικες, να τηρεί ωράριο, να είναι αποδοτικός, να αξιολογείται και να προάγεται σύμφωνα με την προσφορά του και τα άλλα ουσιαστικά του προσόντα;
Θέλει τα προϊόντα του να είναι ανόθευτα και όπως οι νόμοι καλλιέργειας και εξαγωγής ορίζουν; Θέλει τελικά να λειτουργούν οι νόμοι;
Το «πολιτικό σύστημα» και τα κόμματα θέλουν να περιοριστούν αυστηρά στους ρόλους για τους οποίους δημιουργήθηκαν και να απολέσουν μέρος της εξουσίας;
Θέλει ειλικρινά ο βουλευτής να καταργηθεί το ρουσφέτι; Να μην έχει έτσι «οπαδούς» και να ασχολείται μόνο με το νομοθετικό του έργο και άλλες αρμοδιότητες που το Σύνταγμα ορίζει;
«Αυτή είναι η Ελλάδα», είπε κάποτε πρώην πρωθυπουργός της χώρας μας. Η Ελλάδα με τα λαδώματα, τα φακελάκια, τις μίζες, τις μαϊμού συντάξεις και τα γρηγορόσημα.
Θέλουμε άραγε να απαλλαγούμε από το μέγεθος της αλλοτρίωσης που έχουμε υποστεί ως λαός και χώρα;
Πιστεύω να συμφωνείς μαζί μου - αγαπητέ αναγνώστη - πως όταν υπάρχει ένα «θέλω» υπάρχει και μια πορεία αλλαγής, μια ελπίδα σωτηρίας. Γιατί δεν είναι μόνο αυτή η Ελλάδα. Η Ελλάδα των βολεμένων, της αναξιοπιστίας και των «διεφθαρμένων» όπως είπαν και πάλι πρωθυπουργικά χείλη.
Είναι και η άλλη Ελλάδα, η άλλη όψη του νομίσματος που δεν προβάλλεται από την τηλεόραση γιατί δεν «πουλάει!». Είναι ο έντιμος γονιός, ο παιδαγωγός, ο υπάκουος πολίτης, ο τίμιος επαγγελματίας, ο σώφρων επιστήμονας, ο πιστός χριστιανός, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι καλοί πολίτες γενικότερα που νοιάζονται για τα γράμματα και τον πολιτισμό, την παράδοση και την προκοπή της χώρας. Έχει όμως κι αυτή τις ευθύνες της γιατί με τη στάση της αποδέχτηκε ή δεν διαμαρτυρήθηκε έστω για το κακό.
Είναι αλήθεια πως η κρίση που περνάμε έχει τσακίσει κυριολεκτικά μικροσυνταξιούχους, υπαλλήλους και άλλους και έχει τραυματιστεί από τα σκάνδαλα η αξιοπιστία της χώρας και το κύρος της. Είναι όμως, επίσης, αλήθεια ότι την παρακμή διαδέχεται η ακμή.
Χρειάζεται όμως το «θέλω» και η πολιτεία να καλλιεργήσει την εμπιστοσύνη του πολίτη προς αυτή και να δημιουργήσει μεταξύ του φιλική σχέση. Να βάλει τάξη στην αταξία. Κράτος και πολίτης δεν είναι εχθροί. Το κράτος οφείλει να είναι δίκαιο προς όλους τους πολίτες. Να προστατεύει το πολίτευμα και να νοιάζεται για το καλό του πολίτη.
Και ο πολίτης να γνωρίζει πως η δημοκρατία είναι τρόπος ζωής και λειτουργεί με κανόνες. Να γνωρίζει πως σε κάθε δικαίωμά του αντιστοιχεί και μια υποχρέωση!
Αυτονόητα όλα όσα αναφέρθηκαν, αλλά δυστυχώς αυτά τα αυτονόητα παραβιάζονται.
Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και κυρίως το «σύστημα» για να μπορέσει ο «ασθενής Έλληνας να γιατρευτεί, να περπατήσει και γιατί όχι να τρέξει!».
Χρειάζεται όμως ένα «ΘΕΛΩ». Η πολιτεία με τους θεσμούς της έχει τον πρώτο λόγο!
