Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Ποτέ δεν άκουσα κάποιον να μιλάει για την αγάπη των εχθρών. Φαίνεται ότι το μυαλό του συγχρόνου ανθρώπου δεν μπορεί να δεχθεί ότι είναι δυνατόν να αγαπάμε τους εχθρούς μας.
Προφανώς ο σύγχρονος άνθρωπος εννοεί την αγάπη ως συναίσθημα. Γιατί η χριστιανική αγάπη των εχθρών είναι σε όλο τον κόσμο η ζωντανή πραγματικότητα. Δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί έναν κόσμο, στον οποίο κανείς δεν συγχωρεί, δεν κάνει υπομονή, δεν ελπίζει...
Θα βρεις ανθρώπους με το ίδιο μυαλό στην Αθήνα ή στο Τόκιο ή στη Νέα Υόρκη. Το μοντέλο του μυαλού του δυτικού ανθρώπου επιβλήθηκε παντού. Δεν νιώθουν όμως παντού οι άνθρωποι το ίδιο. Στην Ιαπωνία π.χ. η οποία είναι η πιο εξαμερικανισμένη χώρα του κόσμου, οι Ιάπωνες παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις.
Το μυαλό δεν δέχεται ότι είναι εφικτή η αγάπη των εχθρών επειδή αυτό που προέχει για το δυτικό μυαλό είναι η θέληση για δύναμη, που εμποδίζει την αγάπη. Η θέληση για δύναμη τρέφει την υπερηφάνεια. Δείτε τους δικτάτορες. Η θέληση για δύναμη τους κάνει υπερφίαλους! Τα πρόσωπά τους δείχνουν ότι έχει σαλέψει το μυαλό τους από την υπερηφάνεια.
Ο Νίτσε δεν μπορούσε να βρει μια δικαιολογία γιατί οι χριστιανοί αγαπούν τους εχθρούς τους. Υποστήριζε πως δεν τους αγαπούν πραγματικά, αλλά μοιάζουν με εκείνους που φιλούν το χέρι που δεν μπορούν να το δαγκώσουν. Ο Νίτσε ήταν ο θιασώτης της δύναμης του υπερανθρώπου. Η θεωρία του έγινε η κοσμοθεωρία του ναζισμού. Στο τέλος τρελάθηκε όπως και πολλοί που ακολούθησαν τις ιδέες του.
Δεν εξηγείται πως η αγάπη των εχθρών δίνει τόση δύναμη στον ταπεινό άνθρωπο. Οι άγιοι της Εκκλησίας είναι το παράδειγμα της χριστιανικής αγάπης. Ο Άγιος Χριστοφόρος προσευχήθηκε για τους στρατιώτες που τον κατεδίωκαν στην έρημο για να τον σκοτώσουν και τους έσωσε από τον βέβαιο θάνατο από τη δίψα. Τελικά οι διώκτες του έγιναν μαθητές του και βαφτίστηκαν χριστιανοί.
Ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στη δύναμη της πίστης και στα κατορθώματα των πιστών οι οποίοι με την πίστη «κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγαν στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω»...
Αυτός που αγαπάει τους εχθρούς του βλέπει τα λάθη των άλλων σαν δικά του λάθη. Στην αγάπη για τους εχθρούς ζητάμε συγνώμην από τον Θεό σαν να είναι τα αρνητικά συναισθήματα των άλλων δικά μας. Αυτό μας δίνει τη δύναμη να τα ελέγχουμε, αντί να ελεγχόμαστε από αυτά. Παράδειγμα όταν ακούμε κάποιον που βλαστημάει ζητάμε τη συγνώμη του Θεού, σαν να βλαστημήσαμε εμείς.
Ακόμα κι η επιστήμη κι η φιλοσοφία βεβαιώνουν ότι η αγάπη για τους εχθρούς είναι ζωντανή πραγματικότητα. Με τον φιλοσοφικό όρο της «ενσυναίσθησης» αποδίδεται η ψυχική και πνευματική κατάσταση στην οποία γινόμαστε ένα με τους άλλους ανθρώπους ακόμα και με τους εχθρούς μας, δίχως να χάνουμε την αίσθηση του εαυτού μας.
Τα πάντα στέγομεν, γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους... ίνα μη εγκοπήν τινα δώμεν τω Ευαγγελίω του Χριστού." Δηλαδή «τα πάντα, υπομένουμε για να μη δημιουργήσουμε κανένα εμπόδιο στη διάδοση του Ευαγγελίου».
Η προσωπική πείρα μας διδάσκει πως αν δεν έχουμε αγάπη για τους άλλους, δεν έχουμε αγάπη ούτε για τον Ιησού. Αυτό που θα σας διακρίνει ότι είστε μαθητές μου, είπε ο Κϋριος, είναι το να έχετε αγάπη μεταξύ σας.
Εξαρτάται λοιπόν για ποιον ζει κανείς και για ποιον πεθαίνει. Το Ευαγγέλιο κι η προσωπική πείρα των πιστών λέει πως κανένας δε ζει για τον εαυτό του και κανένας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε ανήκουμε στον Κύριο.
