* Του Σωτήρη Κολλάτου
Η κατάργηση των συνδικαλιστικών, ή των συντάξεων των εργατοπατέρων, όπως προτιμούν πολλοί και δίκαια να τις αποκαλούν, είναι ένα θετικό μέτρο. Ηταν ένα παλαιό αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Θεσπίστηκε από τη δικτατορία του Μεταξά. Ηταν σε πάνω από 70 χρόνια. Απέβλεπε στη διάβρωση και κατακερματισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε μικρά σωματεία, που στόχος τους ήταν, όχι η προβολή και λύση των προβλημάτων των εργαζομένων παρά μόνο η παροχή και διατήρηση προνομίων εκείνων που θα τοποθετούνταν στην κορυφή των διοικητικών συμβουλίων.
Είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου όπως και μετά τη λήξη του, πολλά εργατικά σωματεία διαλύθηκαν ή διαγράφηκαν από τις δευτεροβάθμιες οργανώσεις, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες κλαδικές. Τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων καθαιρέθηκαν, φυλακίστηκαν και πολλά οδηγήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Τη θέση των σωματείων που διαγράφηκαν από τα εργατικά κέντρα και τις ομοσπονδίες πήραν άλλα διασπαστικά σωματεία και οι επικεφαλής αυτών δικαιούνταν και έπαιρναν ως αμοιβή για τις «υπηρεσίες» τους τη συνδικαλιστική σύνταξη που απονέμονταν από την Εργατική Εστία. Το φαινόμενο αυτό πήρε ακόμα μεγαλύτερη διάσταση τις δεκαετίες μετά το 50 και όταν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις με τη βοήθεια των κυβερνήσεων, αναρριχήθηκαν οι Μακρηκοθεοδωρικοί εργατοπατέρες, διαγράφοντας από τα εργατικά κέντρα και τις ομοσπονδίες, κάθε σωματείο που είχε χαράξει μια αγωνιστική πορεία για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων των μελών του.
Σ΄ αυτό το έργο συμμάχους είχαν τα συνδικαλιστικά τμήματα της ασφάλειας που παρευρίσκονταν σ΄ όλες τις συνελεύσεις δήθεν για την τάξη. Οι διοικήσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, ήταν υποχρεωμένες, τις προσκλήσεις που έστελναν στα μέλη τους, να τις κοινοποιήσουν και στο τμήμα ασφαλείας, με τα θέματα που θα συζητηθούν. Ετσι, σε κάθε συνέλευση, παρίσταντο αστυνομικοί της ασφάλειας που σχημάτιζαν φάκελο για κάθε συνδικαλιστή, με «αιρετική» άποψη, ο οποίος καλούνταν στο τμήμα για συστάσεις, και αν δεν συνεμορφώνονταν υπήρχαν και άλλοι τρόποι για να συνετιστεί που δεν θέλω να τους αναφέρω για την οικονομία του χώρου και γιατί άλλωστε είναι γνωστοί.
Για να επανέλθω στο θέμα των συνδικαλιστικών συντάξεων, σε ό,τι με αφορά προσωπικά. Είναι γνωστό ότι συμμετείχα για πολλά χρόνια στα διοικητικά συμβούλια των οικοδομικών σωματείων και του ΕΚΛ και για ένα μικρό διάστημα ως πρόεδρός του. Πολλοί με ρωτούν τις μέρες αυτές μετά τα γνωστά δημοσιεύματα αν έπαιρνα και εγώ τη συνδικαλιστική σύνταξη, θέλω να κάνω γνωστά τα παρακάτω: Οι συνδικαλιστικές συντάξεις θεμελιώνονταν, όταν κάποιος είχε διατελέσει πρόεδρος, γραμματέας ή και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Γ.Σ.Ε.Ε., πρόεδρος ή γραμματέας δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, δηλαδή, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων και πρόεδρος ή γραμματέας πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων χωρίς να λογαριάζεται πόσα μέλη έχουν - αν θυμάμαι καλά - για 8-10 χρόνια.
Σε κάποιο συνέδριο της ομοσπονδίας οικοδόμων στην Αθήνα και στην αίθουσα του θεάτρου «Ακροπόλ» τέθηκε ξανά το θέμα των συνδικαλιστικών συντάξεων από τη συνδικαλιστική παράταξη της ανανεωτικής αριστεράς. Να αποφασιστεί και να ζητηθεί από την κυβέρνηση η κατάργησή τους. Και αν η κυβέρνηση δεν δεχτεί το αίτημα, τότε όσοι οικοδόμοι θεμελιώνουν το δικαίωμα, να αρνούνται τη συνδικαλιστική σύνταξη. Αυτό υποστήριξα και γω μαζί με τους άλλους συναδέλφους μου. Ο πρόεδρος όμως της ομοσπονδίας στέλεχος και βουλευτής αργότερα της Αριστεράς που διέθετε και την πλειοψηφία, στο συνέδριο δέχτηκε το πρώτο σκέλος της πρότασης, δηλαδή να ζητηθεί η κατάργηση της σύνταξης. Όχι όμως και το δεύτερο σκέλος της πρότασης. Υποστήριξε ότι αν τελικά η κυβέρνηση, δεν δεχτεί - όπως και έκανε - την απόφαση εμείς θα τις παίρνουμε όταν τις θεμελιώνουμε και θα τις κάνουμε - όπως ανέφερε - «βόλια» κατά της όποιας αντεργατικής κυβέρνησης. Φυσικά η πλειοψηφία του συνεδρίου αποδέχτηκε την πρότασή του.
Προσωπικά - που είχα θεμελιώσει αυτό το δικαίωμα - τήρησα τις απόψεις μου που είχα εκφράσει μέσα στο συνέδριο και δεν αποδέχτηκα τη «συνδικαλιστική» σύνταξη. Την αρνήθηκα. Αρκέστηκα στην κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ των 620 ευρώ.
