Αγαπητή Ελευθερία,
Είμαι πολύ τυχερή που μεγάλωσα σε μια χώρα με τεράστια παράδοση στην κλασική μουσική, που υποχρεωτικά είχαμε μελετήσει από την πρώτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου και δεν υπήρχε περίπτωση να μην την αγαπήσουμε.
Ό,τι και να συμβαίνει στη ζωή μας, για κάθε περίσταση μπορούμε να βρούμε το κατάλληλο κλασικό αριστούργημα, που είναι βάλσαμο για την – πολλές φορές – πληγωμένη μας ψυχή.
Εγώ – για παράδειγμα – όταν ακούω το CD του καλύτερου βιολονίστα του κόσμου – Joshua Bell – να παίζει Paganini, βρίσκομαι σε τόσο ανεβασμένη διάθεση, που καθόλου δεν με απασχολεί ότι τρώω εδώ και ένα μήνα μόνο σκέτα μακαρόνια για να πληρώσω το «χαράτσι» και έτσι θα συνεχίσω τη δίαιτά μου για όλο τον χειμώνα. Όταν με πειράζει ότι δουλεύω για «τρεις κι εξήντα», βάζω την υπέροχη χορωδία των σκλάβων από τον Nabucco του Verdi, όταν ανεβάζουν τα δημοτικά τέλη ακούω τον «Ύμνο της χαράς» του Beethoven, όταν πλημυρίζει η γειτονιά από έντονες βροχοπτώσεις ακούω τη «Λίμνη των Κύκνων» από τον Tchaikovsky, και όταν μας βάζει καινούριους φόρους η κυβέρνηση, τραγουδάω μαζί με τη χορωδία το «Hallelujah» από τον «Messiah» του Handel – και ποιος με πιάνει!
Πολλές φορές λυπάμαι τους Έλληνες που οι περισσότεροι λόγω έλλειψης μουσικής παιδείας, και ίσως διαθέτοντας «ξύλινα» αυτιά, δεν ξέρουν πόσο μαγευτικό είναι να ακούσει κανείς τα έργα του Mozart, του Bach, του Vivaldi και πολλών άλλων αξιοθαύμαστων μουσικοσυνθετών.
Κάποτε δούλευα ως λαντζιέρα σε ένα piano – restaurant πολυτελείας, που ήταν το αγαπημένο στέκι των νεόπλουτων τσαμπουκάδων, που νόμιζαν ότι μαζί με τα λεφτά απόκτησαν και μορφωτικό επίπεδο. Κατά καιρούς έχει αλλάξει πιανίστα το εστιατόριο και μια μέρα έχουν προσλάβει έναν ξένο καλλιτέχνη που δεν ήξερε από γνωστές ελληνικές μελωδίες, αλλά έπαιζε θαυμάσια κλασική μουσική που μάλλον μόνο εγώ το απολάμβανα από την κουζίνα πλένοντας πιάτα και κατσαρόλες, αλλά η ψυχή μου πετούσε στους ουρανούς. Ένα βράδυ έπαιζε με πάθος τη Habanera από την Carmen του Bizet και κάποιος κύριος τον έβρισε και διαμαρτυρήθηκε λέγοντας: «Τι νομίζουν σ` αυτό το μαγαζί που παίζουν το «Azax Ultra», μήπως θέλουν να μας διαφημίζουν καθαριστικά είδη; Αχ, και πόσο λυπήθηκα όταν δεν άντεχε άλλο να «ρίχνει μαργαριτάρια στα γουρούνια», μας εγκατέλειψε ζητώντας καλύτερη τύχη σε άλλη πόλη, ίσως και σε άλλη χώρα. (Σήμερα το εστιατόριο δεν υπάρχει πια και ζούμε τους καιρούς που οι πλούσιοι πτώχευσαν και επείνασαν).
Δεν χρειάστηκε πολύ να περιμένω για την ευκαιρία για να πάρουν εκδίκηση για όσα συνέβαιναν στον χώρο της δουλειάς μου, αν και δεν μπορούσα να ξεσπάσω στην πελατεία του μαγαζιού.
Εκείνο τον καιρό μπροστά στο σπίτι που νοίκιαζα έχτιζαν καινούρια πολυκατοικία. Από νωρίς το πρωί με ξυπνούσαν τα μαστόρια με τα σκαλιστά τους βρισίδια και με τα τραγούδια τους από τα «σκυλάδικα» που άκουγαν από ένα ραδιόφωνο. Δεν άντεξα αυτή την κατάσταση και σκέφτηκα να τους μάθω καλούς τρόπους. Έτσι έβαλα κι εγώ στο μέγιστο δυνατό το στερεοφωνικό μου όπερες του Verdi, του Bellini και του Puccini. Τα μαστόρια τρελάθηκαν, αλλά δεν μπορούσαν να μου κάνουν τίποτα. Κάθε μέρα – μέχρι που τελείωνε η βάρδια τους – άκουγαν αναγκαστικά τη Norma, την Tosca, την Aida και άλλες όπερες από την αρχή μέχρι το τέλος. Είχανε την ευκαιρία – ίσως πρώτη φορά στη ζωή τους – να ακούσουν την φωνή του Caruso, του Domingo, του Carrere, του Pavarotti, της Montserrat Caballe και άλλων καταπληκτικών τραγουδιστών της όπερας. Έτσι, το κτίριο κτίστηκε φανερά πολύ πιο γρήγορα. Ο εργολάβος μου χρωστάει ευγνωμοσύνη και τα μαστόρια σίγουρα θυμούνται ακόμα την εξαιρετική εμπειρία που τους έχω χαρίσει.
Τώρα που γράφω για όπερες – πρέπει να αναφερθώ στο Δημοτικό Ωδείο της Λάρισας. Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο ανέβηκε το καλλιτεχνικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια στις συναυλίες κλασικής μουσικής και δεν περίμενα να ακούσω ζωντανά όπερες σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας. ΜΠΡΑΒΟ σε όλους τους συντελεστές και ευχαριστώ για τις αξέχαστες στιγμές! Τι να πω όμως για το κοινό; Σχεδόν καμία μουσική εκδήλωση δεν μπορώ να απολαύσω ανενόχλητη. Έχει τύχει κάποιος συνέχεια να παίζει κομπολόι δίπλα μου σε παράσταση όπερας και όταν του έκανα παρατήρηση, μου έκανε μια υποτιμητική γκριμάτσα. Άλλη φορά μια βουλιμική κυρία έτρωγε συνέχεια γκοφρέτες ροκανίζοντας σαν σκιουράκι. Πολλές φορές παρατήρησα ότι μερικοί πηγαίνουν στο Δημοτική Ωδείο μόνο για να κουτσομπολέψουν για την εμφάνιση των μουσικών ή των μελών της χορωδίας, που τους έχουν συγγενείς. Ας ελπίσουμε ότι σιγά-σιγά θα συμμορφωθεί ο κόσμος και δεν θα μπερδεύει το Ωδείο με το καφενείο.
Αγαπητοί μου γείτονες, εσείς που δεν έχετε πάει ποτέ στο Δημοτικό Ωδείο, αφήστε για λίγο τα προβλήματα, τις έγνοιες και τη μιζέρια. Χαλαρώστε... κλείστε τα μάτια σας.
Ανοίγω τώρα το στερεοφωνικό μου στο διαπασών και ακούστε την μοναδική ανεπανάληπτη και αθάνατη – δική σας – Ελληνίδα Μαρία Κάλλας! Casta Diva! Τι θαυμάσια ερμηνεία! Δεν είναι υπέροχο! Μπορείτε να σκέφτεστε ακόμα την οικονομική κρίση, ακούγοντας αυτή τη μαγική φωνή;
Margherita Kakany
