Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
Ένας Κινέζος από τη μακρινή του χώρα, βρέθηκε κατά τύχη στην Ελλάδα. Έμεινε βαθιά απορημένος, όταν διαπίστωσε την τραγική μας κατάσταση. Όταν έμαθε για τα δυσεπίλυτα προβλήματά μας και τον επικρεμάμενο κίνδυνο καταστροφής μας. Έμεινε ενεός. Και σίγουρα αναρωτήθηκε, πώς μια τόσο όμορφη κι ευλογημένη χώρα ολίσθησε σ’ αυτήν την κατάντια.
Η Ελλάδα σκέφτηκε ο Κινέζος, είναι μια προνομιακή χώρα από την άποψη της γεωγραφικής θέσης. Βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Μεγάλος διαμετακομιστικός κόμβος εμπορευμάτων και ανθρώπων. Είναι μια ναυτική χώρα με ατέλειωτες ακτογραμμές, απείρου κάλλους. Οι άνθρωποί της με το φυλετικό τους δαιμόνιο, δημιούργησαν τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο. Με άπειρα γραφικά νησάκια. Εναέριες πτήσεις εξυπηρετούν εκατομμύρια επιβατών, προς κάθε σημείο της γης. Οδικά δίκτυα ως τα έσχατα της επικράτειας. Τα τρένα της, όσο κι αν πάσχουν από κακοριζικιά δίνουν κι αυτά το στίγμα τους. Και τι δεν έχει. Μνημεία και Μουσεία παγκόσμιου κύρους. Κοιτάσματα που περιμένουν την εκμετάλλευσή τους. Κι ένα κλίμα εύκρατο, ευαγές και σπάνιο.
Αμ, το άλλο; Τα τελευταία χρόνια οι «τρισκατάρατοι» εταίροι μας, μας έστειλαν πακτωλό χρημάτων, τόσα που θα μπορούσαν να κάνουν τη χώρα μας σωστό παράδεισο. Κι όμως ο φίλος μας Κινέζος απορεί και εξίσταται, πώς αυτή η χώρα, με τόσα προνόμια, παροχές και δώρα του Θεού, πήρε την κάτω βόλτα κι έφτασε στο σημερινό της χάλι.
Αλλά λίγο παρέμεινε στον τόπο μας ο φίλος μας κι ο δόλιος δεν άργησε να διαλευκάνει το μυστήριο και να λύσει τις απορίες του. Ρώτησε για τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του 2004 κι όταν τις είδε τρόμαξε για την εγκατάλειψή τους στην ερημιά και τη φθορά. Και πιο πολύ αν και Κινέζος έγινε Τούρκος, όταν έμαθε, πως εκεί, έγινε ένα ραβαΐσι εργολάβων, με τρομερές υπερκοστολογήσεις. Πολιτικοί και κατασκευαστές γονάτισαν την οικονομία της χώρας.
Ρώτησε κι έμαθε, πως τα γρανάζια της Δημόσιας Διοίκησης, είναι τόσο σκουριασμένα, ώστε τίποτα να μην προωθείται, δίχως το «λάδωμα» των όσων βρίσκονται σε ανάγκη. Το μεγάλο θεριό, η γραφειοκρατία, την οποία όλοι οι ψεύτες λένε πως θα πατάξουν, όχι μόνον ταλαιπωρεί και αποκαρδιώνει κάθε πολίτη, που ζητά κάτι, αλλά συγχρόνως ανακόπτει ή αναστέλλει τη διάθεση, όποιου ρισκάρει να επενδύσει κάτι στη χώρα μας.
Έμαθε ακόμα ο Κινέζος, πως η αξιοκρατία, που σ’ άλλες χώρες τηρείται με ευλάβεια, εδώ δεν υπάρχει. Εδώ ισχύει η επιλογή των «ημετέρων», των κομματόσκυλων και κλακαδόρων, έστω κι αν αυτοί, ως συνήθως είναι κνώδαλα και κύμβαλα αλλαλάζουν.
Έκανε και φίλους ο ξένος μας. Του είπανε για το μαγικό «φακελάκι». Αυτό που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες των Νοσοκομείων, της Εφορίας, της Πολεοδομίας, των Τελωνείων και όπου η κάθε πόρτα θα έπρεπε να ανοίγει δίκαια και ισόνομα για κάθε πολίτη. Αξεπέραστη ραγιάδικη συνήθεια. Το «μπαχτσίσι» της Τουρκιάς.
Έμαθε ακόμα, πως τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα λειτουργούν κατά τρόπον ιδιάζοντα. Όλα ερωτοτροπούν με την εξουσία. Όσα είναι στην εξουσία, δεν εργάζονται για το καλό της Ελλάδας, αλλά για τη νομή των προνομίων και αγαθών, που τους παρέχει η εξουσία.
Όσα πάλι είναι στην αντιπολίτευση, δεν παύουν να ζητούν εκλογές, ν’ ασκούν στείρα αντιπολίτευση, να πληγώνουν τη Δημοκρατία. Κινούν γη και ουρανό, βγαίνουν στους δρόμους, καίνε, καταστρέφουν, αρκεί να αναλάβουν τα ηνία της χώρας, έστω κι αν με τον τρόπο αυτό ρημάζουν τον τόπο. Καταστρέφουν ναούς της γνώσης, τα εθνικά μας μνημεία και σύμβολα της πατρίδας μας, επιβάλλοντας τον σκοταδισμό.
Και άλλα και άλλα πολλά είδε και άκουσε έκπληκτος ο Κινέζος. Για σκάνδαλα, για εξαχρειωμένους εργατοπατέρες που πουλάνε το εργατικό κίνημα, για... για...
Ράγισε η καρδιά του. Πήρε των ομματιών του να φύγει και είπε στους λίγους φίλους του, που έκανε στον τόπο μας: «Τι να σας πω φίλοι μου. Όσα είδα είναι πρωτόγνωρα και πρωτόφαντα. Όπως στρώσατε, έτσι να κοιμηθείτε...».
