Από τον Λευτέρη Κατιρτζόγλου
«Δώσε μου τη δυνατότητα να δημιουργώ χρήμα και άσε τους άλλους να κάνουν νόμους». Η φράση αυτή του γνωστού τραπεζίτη Rothschild περιγράφει με το πιο κυνικό και γλαφυρό τρόπο την παγκόσμια πραγματικότητα σήμερα και δίνει απάντηση στη βαθύτερη αιτία της κρίσης που ξεκίνησε το 2008 από το τραπεζικό σύστημα στην Αμερική και τη βιώνει η χώρα μας με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Αυτός λοιπόν που δημιουργεί ελέγχει τη ρευστότητα και συγκεντρώνει το χρήμα είναι ρυθμιστής της οικονομικής αλλά και πολιτικής πλέον κατάστασης παγκόσμια.
Το χρήμα ή καλύτερα ο τόκος επ’ αυτού είναι που από το τίποτα παράγει πλούτο. Που δίνει τη δυνατότητα σε κερδοσκόπους να παίζουν τις τύχες λαών και κρατών στο τζόγο. Εταιρίες να βαθμολογούν και να ελέγχουν τα κράτη αντί τα κράτη να ελέγχουν τις εταιρίες. Να εξαναγκάζουν μια χώρα με την υποβάθμιση της αξιολόγησης της σε οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό.
Το χρήμα όμως δεν είναι εμπόρευμα αλλά αποκλειστικά δημόσιο μέσο συναλλαγής. Αυτή είναι η πραγματική και πρωταρχική αιτία δημιουργίας του. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε την τοκογλυφία αμάρτημα, ως ένα είδος κλοπής, αφού το χρήμα δεν μπορούσε να γεννάει άλλο χρήμα, (σ.σ. τόκος από το τίκτω).
Ο Σόλων πιο πριν, σε μια περίοδο στην Αθήνα που έχει αρκετές ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση, μέσα στα μέτρα ανακούφισης των φτωχών που πήρε το 594 π.χ. ήταν και η σεισάχθεια (σ.σ σείω+ άχθος). Η ανακούφιση δηλαδή των δανειοληπτών από τους εξοντωτικούς τόκους και η αποσόβηση της επερχόμενης διάλυσης του κοινωνικού ιστού της Αθήνας. Ίσως χωρίς τη σεισάχθεια του Σόλωνα να μην υπήρχε ο μετέπειτα «χρυσούς αιών» της Αθήνας.
Ο τόκος είναι αυτός που καρπούται τον ιδρώτα του εργαζόμενου του επαγγελματία του πλούτου μιας χώρας. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα που ελέγχει τα επιτόκια και τη ρευστότητα απορυθμίζει οικονομίες και κράτη. Αφού υπερδανείσουν, δημιουργούν στη συνέχεια έλλειψη ρευστότητας και συσσωρεύουν τον ιδιωτικό και δημόσιο πλούτο.
Η τοκογλυφία και παντοδυναμία των αγορών σε συνδυασμό με τις πλέον ακραίες πολιτικές νεοφιλελευθερισμού, έχουν δημιουργήσει έναν κανιβαλικό καπιταλισμό που απαιτεί ωμά πλέον τη διάλυση της μεσαίας τάξης, την μετατροπή της εργασίας σε μια μορφή σύγχρονής δουλείας με παράλληλη διάλυση του κοινωνικού κράτους και της ιδιωτικοποίησης του. Ιδιωτικοποιεί κατά βούληση τα κέρδη σε περιόδους ανάπτυξης και εθνικοποιεί τις ζημίες που αποπληρώνει ο λαός όπως γίνεται σήμερα με τη διάσωση του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος.
Και ενίοτε μέσα από τις λέσχες του (Ρότσιλντ, Μπίλντεμπεργκ κ.λπ.) καθορίζει τους πρωθυπουργούς (βλ. Παπανδρέου Παπαδήμο, Σαμαρά) και τις κυβερνήσεις (βλ.τρικοματική).
Βαδίζουμε σε έναν κόσμο τριών τάξεων. Η πρώτη που αντιπροσωπεύει το 1% του πληθυσμού και κατέχει το χρήμα και τον πλούτο. Η δεύτερη ένα 5% που απαρτίζεται από υψηλόβαθμα στελέχη τους, πολιτικούς που εργάζονται για τα συμφέροντά τους και δημοσιογράφους που απαιτούνται για τη χειραγώγηση των μαζών. Η τρίτη που αντιπροσωπεύει το υπόλοιπο 94% θα εργάζεται και θα ζει σε εργασιακό μεσαίωνα στην καταστολή και στην ανέχεια.
Η κρίση δεν είναι κρίση απλά κακής διαχείρισης του συστήματος. Είναι κρίση του καπιταλισμού και πηγάζει σε έναν μεγάλο βαθμό μέσα από τη μεγαλύτερη απάτη στην οικονομική ζωή των ανθρώπων. Την «εφεύρεση» του τόκου επί του χρήματος. Ο καπιταλισμός με τη «θεοποίηση» του κέρδους πριονίζει το ίδιο το κλαδί στο οποίο κάθεται με την εξάλειψη της μεσαίας τάξης που επιχειρεί τώρα. Μιας τάξης που μέσα από τα αστικά κόμματα της υιοθετούσε σε πολιτικό επίπεδο το σύστημα αυτό. Κόμματα που λειτουργούσαν σαν κυματοθραύστης των λαϊκών αντιδράσεων. Οδεύει πλέον σε μια οικονομική και πολιτική δικτατορία.
Ποιά είναι η λύση; Αφού η κατοχή του χρήματος και ο τόκος είναι οι αλυσίδες των κρατών και των λαών, οι λαοί δεν έχουν άλλο δρόμο από τον αγώνα για παγκόσμια διαγραφή χρεών, συναλλαγές με άτοκο χρήμα και το γκρέμισμα αυτού του εκτρώματος που παρουσιάζεται και σαν κοινωνικό-οικονομικό σύστημα. Του καζινοκαπιταλισμού.
Τι θα χτίσουμε στη θέση του; Μια κοινωνία με πραγματική δημοκρατία και δικαιοσύνη. Που στην κορυφή της δεν θα έχει την ιδιοκτησία, το μέγιστο κέρδος και τα συμφέροντα μιας οικονομικής ελίτ αλλά τις πραγματικές ανάγκες των λαών. Οι ανάγκες και η προστασία του συνόλου μπορούν να καλυφθούν μόνο μέσα από τον έλεγχο την κοινωνικοποίηση των φυσικών πόρων, των μέσων παραγωγής, της τεχνολογίας και των ΜΜΕ. Αυτή η πραγμάτωση θα προέλθει μόνο μέσα από ενημερωμένους, ενεργούς, διεκδικητικούς πολίτες. Αυτούς που θα πάρουν την εξουσία από τα υποχείρια των τοκογλύφων που κυβερνάνε για εδραιώσει την πραγματική δημοκρατία. Με σεβασμό στον άνθρωπο και στο σπίτι (Γη) που μας φιλοξενεί. Που θα καλλιεργεί τις πανανθρώπινες αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της δημιουργίας, του σεβασμού της ετερότητας.
Σε αντίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό που μόνη και υπέρτατη αξία έχει το κέρδος ( οι πλούσιοι πλουσιότεροι και η φτωχοί φτωχότεροι,) η αριστερά έχει δώσει αγώνες και αίμα, πιστεύει και αναζητά αυτές τις αξίες. Με ολες τις αδυναμίες της είναι αυτή που αναλύει και αναζητά την αιτία των προβλημάτων που προτάσσει και αγωνίζεται για τα συμφέροντα του συνόλου και όχι των οικονομικών ελίτ.
Και είναι χρέος της αριστεράς όταν κερδίσει την εξουσία να την επιστρέψει στους πραγματικούς κατόχους της, τους πολίτες. Είναι όμως αντάμα και υποχρέωση των πολιτών να συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί είναι οι φορείς εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει από ψηφοφόροι να γίνουν πολίτες. Να συμμετέχουν να ελέγχουν να δρουν να αγωνίζονται.
Μια νίκη της αριστεράς θα είναι απλά το έναυσμα, ο θεμέλιος λίθος για τι χτίσιμο μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας. Μόνο με την θέληση και δύναμη του κόσμου θα μπορέσει να αντιπαλέψει την επίθεση των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων που θα θιχτούν. Θα είναι ένας δύσκολος αγώνας αλλά ο μόνος που θα μπορεί να δώσει προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον.
Ο Λευτέρης Κατιρτζόγλου είναι οικονομολόγος
