* Του Ηλία Κωτούλα
Στεναχωριέμαι και μου κοστίζει πραγματικά, που οι δικαστές μας τις μέρες αυτές, βρίσκονται στους δρόμους. Και το γράφω αυτό με την καρδιά μου, γιατί πότε, σαν μέλος αιρετό και πότε σαν γραμματέας του Ανωτάτου Συμβουλίου των δασκάλων (Α.Π.Υ.Σ.Δ.Ε.), τους γνώρισα από κοντά.
Συγκροτημένοι επιστημονικά, πάντα σοβαροί, δίκαιοι και αξιοπρεπείς, εκτελούσαν το καθήκον τους υποδειγματικά κι έμειναν ζωντανά παραδείγματα για όλους, που είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε μαζί τους.
Με την πείρα και τη δικαιοσύνη που έφερναν από γεννησιμιού τους, ήταν η εγγύηση και η προστασία για μας τους δασκάλους, που οι φυσικοί προϊστάμενοί μας, οι επιθεωρητές, ήταν έτοιμοι να μας κατασπαράξουν, σε σημείο που ένας συναδελφός μας, να τους χαρακτηρίσει με «στειλιάρια, που βγαίνουν απ’ τον λόγγο και κόβουν τον λόγγο».
Σε μας τους δασκάλους είχαν ιδιαίτερη συμπάθεια και πάντα ήταν με το μέρος μας. Για την αγάπη τους αυτή και την εκτίμηση έχω πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ένας συνάδελφος είχε χτυπήσει κάποιο παιδί και ο πατέρας του, του έκανε μήνυση. Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί και η υπόθεση έφτασε στο Εφετείο. Γιατί έφερες τον δάσκαλο στο δικαστήριο; Τον ρώτησε ο πρόεδρος από την έδρα. Γιατί χτύπησε το παιδί μου απάντησε ο πατέρας. Είχε τίποτε προηγούμενο μαζί του; Τον ξαναρώτησε ο πρόεδρος. Ο δάσκαλος στο χωριό μου δεν χτυπούσε και ο πατέρας μου με έγραψε στο διπλανό χωριό στον δάσκαλο που χτυπούσε και πήγαινα χειμώνα καλοκαίρι, μέσα στα κρύα και τις ζέστες, μισή ώρα δρόμο και δεν έπαθα τίποτα. Κι όπως βλέπεις έγινα και πρόεδρος. Ζήτησε λοιπόν γρήγορα συγγνώμη από τον δάσκαλο και βάλε τον μικρό να του φιλήσει το χέρι.
Τους θυμούμαι κάθε φορά, γιατί πάντα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο ν’ αποδώσουν το δίκιο και μέσα τους, ας μας ακούγεται περίεργο, κυριαρχούσε η ανθρωπιά. Σ’ όλες τις περιπτώσεις. Στις ενστάσεις, στις μεταθέσεις, στις προαγωγές και στα πειθαρχικά, προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και ήταν ευτύχημα – μεγάλο ευτύχημα, που οι υποθέσεις ήταν στα χέρια τους και δεν ήταν στα άλλα μέλη, τους εκπαιδευτικούς, Διευθυντή Ακαδημίας επιθεωρητές κ.λπ., γιατί θα μας έσφαζαν στην κυριολεξία.
Μια ζωή κοντά τους. Με τις ικανότητες, την αξία, τον τρόπο και τα φερσίματά τους, με έκαναν να τους βλέπω με πολλή εκτίμηση και σεβασμό και να τους έχω ζωντανό παράδειγμα στη ζωή μου. Στεναχωρήθηκα πολύ, διαβάζοντας κι ακούγοντας ότι βρίσκονται στους δρόμους. Μου κόστισε πραγματικά, γιατί τους έζησα χρόνια από κοντά και ξέρω την αξία και τις ικανότητές τους.
Θα ήταν αστείο και να το σκεφτώ ακόμα, ότι έχουν την ανάγκη από τη συμπαράστασή μου. Απλά το θεώρησα χρέος μου ιερό και υποχρέωσή μου να γράψω δύο λόγια. Ντράπηκα πραγματικά οι δικαστές μας, οι άνθρωποι που αξιολόγησε στην πρώτη θέση η συνείδησή μου, να βρίσκονται στους δρόμους. Ο πολύς σεβασμός και η εκτίμησή μου προς το πρόσωπό τους με υποχρέωσαν απλώς να κάνω το καθήκον μου και το έκανα, χωρίς καμιά πολιτική ή άλλη σκοπιμότητα, ή και πρόθεση ακόμα να δώσω το δίκιο στη μια ή άλλη μεριά. Δεν μου φάνηκε σωστό ν’ αντιδικεί η Πολιτεία με τη Δικαστική αρχή, που ο λαός τη θεωρεί λειτούργημα, μακριά από μπερδέματα και μικρότητες, που της χαμηλώνουν την αξία.
Ύστερα δεν είναι μακριά ο καιρός, που η αξία της αυτή αναγνωρίστηκε, λύθηκαν τα προβλήματά της και χαρακτηρίστηκε μεγαλόστομα «Το φρούριο της Δημοκρατίας».
