* Του Γεωργίου Ντόβα
Στην πολιτική όταν δεν υπάρχει ιδεολογικός αντίπαλος πρόσφορος για σκληρή αντιπαράθεση και εκμετάλλευση, επινοούνται και κατασκευάζονται με δόλιο τρόπο ιδεολογίες και οπαδοί επικίνδυνοι για τη δημοκρατία, τη χώρα και τον λαό. Έτσι οι υπονοήσαντες τους μπαμπούλες παρουσιάζονται ως εγγυητές της δημοκρατίας και προστάτες των πολιτών από τους κατασκευασμένους εχθρούς, τη λεγόμενη φασιστική κτηνωδία. Τώρα πόσο δημοκράτες είναι και πόση προστασία παρέχουν στον πολίτη ο καθένας μπορεί να κρίνει από την πολιτική τους συμπεριφορά και τα τραγικά αποτελέσματά της. Στη χώρα μας αυτή η προπαγάνδα λειτούργησε για αρκετά χρόνια με πρωταγωνιστές ένθεν κακείθεν με ολέθρια αποτελέσματα. Δυστυχώς δεν διδαχθήκαμε τίποτα και στις μέρες μας φαίνεται να αναβιώνουν τα σκιάχτρα του μαύρου και κόκκινου φασισμού.
Απροσδόκητα στη χώρα μας εμφανίστηκε από το τίποτε ένας ιδιότυπος «φασισμός» που «απειλεί» τη δημοκρατία και τον λαό και πρέπει να παταχθεί από τους «δημοκράτες» όλων των αποχρώσεων για τη σωτηρία της χώρας, τη στιγμή που η χώρα κινδυνεύει με αφανισμό από τη δική τους άφρονα και ανεύθυνη πολιτική επί σειρά ετών, που δυστυχώς συνεχίζεται. Η διαστροφή της πραγματικότητας και η κατασυκοφάντηση των πολιτών που τάχθηκαν στο πλευρό όσων απαιτούν την τιμωρία αυτών που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό, δεν αποτελεί μορφή φασισμού; Η συγκάλυψη και ατιμωρησία αυτών που λήστεψαν τα ταμεία του Κράτους και έστειλαν τη λεία τους στις τράπεζες του εξωτερικού με συνέπεια τη διόγκωση του χρέους, την παρατεταμένη ύφεση, την ανεργία και άλλα δεινά δεν είναι το ίδιο ολέθρια όπως ο φασισμός; Ο εμπρησμός των τραπεζών και των καταστημάτων των μεγαλουπόλεων τον Δεκέμβριο 2008, που εμφανίστηκε σαν αντιφασιστική κίνηση ενάντια στην κρατική βία δεν είναι φασισμός; Η βία και η αυθαιρεσία στην ανώτατη εκπαίδευση, οι καταλήψεις ακόμα και από αλλοδαπούς, οι εμπρησμοί των πανεπιστημιακών σχολών και οι ξυλοδαρμοί των πρυτάνεων από «προοδευτικούς» φοιτητές και άλλους «αντιφασίστες» δεν είναι φασισμός; Όταν Ελληνες διαδηλώνουν με Πακιστανούς εναντίον του φασισμού δεν σκέπτονται ότι στο Πακιστάν ο φασισμός αποτελεί την πεμπτουσία του καθεστώτος αυτής της χώρας; Υπουργός της κυβέρνησής της προσφέρει 100.000 δολάρια σ’ αυτόν που θα σκοτώσει τον σκηνοθέτη της ταινίας «η αθωότητα των μουσουλμάνων» γιατί «προσβάλλει» τον προφήτη Μωάμεθ. Ο Σαλμάν Ρούσντι που έγραψε τους «σατανικούς στίχους» γλίτωσε τον θάνατο. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης τελικά θα γλιτώσει από τους «αδερφούς» της Αλ Κάιντα και τους Μουτζαχεντίν, που καλούνται να κάνουν επ’ αμοιβή τη βρόμικη «δουλειά»;
Ας αφήσουν λοιπόν τις κραυγές και το παραμύθι ότι στην Ελλάδα υπάρχει κίνδυνος φασισμού. Τον κατασκεύασαν απλά γιατί με τη δημιουργία ενός εθνικιστικού κόμματος με μερικές ακραίες ενέργειες κόβει από όλα τα παλιά κόμματα ψήφους κι αυτό είναι το πρόβλημά τους και η ανησυχία τους και όχι το αυγό του φιδιού όπως το αποκαλούν. Κι αν δεχθούμε ότι πράγματι έτσι είναι ας αναρωτηθούν ποιος επώασε τόσα χρόνια το αυγό. Τα φίδια αυτά είχαν κατακλύσει τη χώρα πριν από πολύ καιρό αλλά τότε ήσαν καλά γιατί έφερναν ψήφους σε μερικούς και τα ευλογούσαν παντοιοτρόπως.
Εικάζω ότι αρκετοί πολίτες που δεν έχουν καμία σχέση με τον φασισμό, αγανακτισμένοι από όσα απίστευτα διαδραματίζονται στη χώρα μας αντιδρούν και συμπεριφέρονται με τρόπο που μπορεί εύλογα να χαρακτηρισθεί ως ακραίος. Οι Ελληνες δεν είναι λαός φασιστών ή δεν είναι περισσότερο φασίστες από τους άλλους λαούς. Ωστόσο στις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μπορεί να υπάρξει κίνδυνος φασισμού αν αυτοί που ευθύνονται για αυτόν δεν αλλάξουν μυαλά και δεν αντιμετωπίσουν την κατάσταση με σύνεση, υπευθυνότητα και πατριωτισμό, εγκαταλείποντας την καθημερινή προπαγάνδα από τους θύλακες της εξουσίας, το λαϊκισμό, τα ασύστολα ψεύδη, την άδικη φορολόγηση και τα σκληρά οικονομικά μέτρα που γονάτισαν τους οικονομικά ασθενέστερους και κάνουν τους έξυπνους κλέφτες και φοροφυγάδες να πίνουν εις υγείαν του κορόιδου. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ιδεολογικό γιατί απλά λείπουν οι ιδεολόγοι και πλεονάζουν οι συμφεροντολόγοι. Είναι πρόβλημα κυρίως χρηστής διαχείρισης, προγραμματισμού και τήρησης των νόμων από όλους.
Κάποτε μια σφήκα κάθισε στο κεφάλι ενός φιδιού και το τσιμπούσε με μανία. Το φίδι μη μπορώντας να αντιδράσει και να γλιτώσει από τον φρικτό πόνο πήγε και έβαλε το κεφάλι του κάτω από τον τροχό. Έτσι σκότωσε τη σφήκα αλλά το ίδιο αυτοκτόνησε. Και νοών νοείτω!
