Αγαπητή Ελευθερία,
Με παραδειγμάτισε, γέροντα πια, ένα νήπιο, να σέβομαι τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Αυτά που θα σας πω μου τα αφηγήθηκε πρόσφατα φίλος, που φιλοξενεί τον εγγονό του, τριών χρονών και τεσσάρων μηνών. Το παιδί γεννήθηκε στο Βερολίνο και ζει με τους γονείς του εκεί.
Δεν θα το πιστέψεις, είπε, από τον εγγονό μου παίρνω μαθήματα οδικής κυκλοφορίας.
Προχθές πήγαμε να περάσουμε απέναντι από διάβαση πεζών. «Πάμε», ακούω με τη νηπιακή του προφορά να μου λέει, περνάμε εμείς. Δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει τη φράση και πέρασε από μπροστά μας αυτοκίνητο με 80; Μπορεί και παραπάνω. Τρόμαξε. Άλλα ’ντ’ άλλων τα αυτοκίνητα εδώ, μου είπε «Να προσέχεις, δεν είναι Γερμανία» του απάντησα. Εδώ είναι Ελλάδα. Ήθελα να πω και Βαλκάνια, αλλά δεν είπα να μην τα υποτιμήσω.
Μια άλλη μέρα βγήκαμε στην πλατεία εγώ, αυτός και η γιαγιά του. Βρεθήκαμε σε φανάρια. Είχε κόκκινο. Εγώ Έλληνας με τα όλα, κατεβαίνω απ’ το πεζοδρόμιο και έτοιμος είμαι να περάσω. Συνειδητοποιώντας όμως ότι έχω το παιδί δίπλα μου, σταματώ και περιμένω κάτω. «Παππού» ακούω πάλι τη φωνούλα του, «στο πεζοδρόμιο περιμένουμε το πράσινο, όχι στο δρόμο». Σε ένα άλλο φανάρι με κοίταζε με απορία, ίσως θυμό και κάτι είπε στα γερμανικά, όταν είδε με κόκκινο να περνάει αυτοκίνητο.
Τι να του απαντήσω; Αν κατέβαινε η κυρία απέναντι αμέσως με το πράσινο, σκέφτηκα. Τρόμαξα και μαζί κοκκίνισα από ντροπή. Σαν να με μάλωνε, ένιωσα, ο εγγονός μου. Απ’ τις κουβεντούλες του κατάλαβα ότι ήξερε πολύ καλά να κυκλοφορεί σε δρόμους πολιτείας ευνομούμενης. Εδώ, όμως; Σκέφτηκα.
Πώς είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό παιδί έμαθε εκεί να περπατάει ακολουθώντας όλους τους κανόνες ενώ εδώ από κανέναν δεν εφαρμόζονται και ας υπάρχουν δάσκαλοι και γονείς που τους μαθαίνουν στα παιδιά;
Είναι γιατί οι ίδιοι δεν τους εφαρμόζουμε. Είναι γιατί η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να τηρούνται. Και τα παιδιά χρειάζονται παραδείγματα να πεισθούν.
Ξέρετε, τι άλλο πρόσεξα και εγώ, παίρνοντας αφορμή από το παράδειγμα του εγγονού του φίλου; Ότι όλοι οι Έλληνες οδηγοί είμαστε ίδιοι και ίσοι. Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί γραμματισμένοι και αγράμματοι οδηγώντας μερσεντές ή Ντάτσουν. Κανένας δεν ξεχωρίζει. Η παρανομία μας ενώνει. Γιατί άραγε; Υπάρχει κάποια μικρή μειοψηφία που ακολουθεί τους κανόνες, χάνεται όμως στο πλήθος των παρανόμων.
Και αυτά τα σήματα της τροχαίας, ούτε που σε βοηθούν, ιδίως για τις ταχύτητες. Άσε που μερικά είναι κρυμμένα σε θάμνους.
Και σου λένε ύστερα πως η ποιότητα ζωής φαίνεται από τη συμπεριφορά μας στο δρόμο, είτε πεζοί είμαστε είτε οδηγοί. Καταλαβαίνετε τι ποιότητα ζωής έχουμε. Θα μπει άραγε ποτέ λίγος έστω πολιτισμός στην καθημερινότητά μας;
Βασίλης Σιουζουλής
