Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Τα όσα συνέβησαν μεσούσης της τουριστικής περιόδου στην Ύδρα με τα (και) εκεί σημειωθέντα περιστατικά φοροδιαφυγής είναι γνωστά στο πανελλήνιο, όπως γνωστή είναι και η «κοκορομαχία» μεταξύ της κυβερνήσεως και της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, υποτίθεται για το ποιος είναι υπέρ και ποιος κατά του απεχθούς αυτού φαινομένου.
Και το φαινόμενο της φοροδιαφυγής είναι απεχθές, πλην, όμως, υπάρχει μια, ας την ονομάσουμε, αμήχανη σιωπή της κοινωνίας απέναντι στους πάσης φύσεως φοροφυγάδες - και δεν αναφέρομαι μόνο στα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία είναι δεδομένη πλέον η αδυναμία της πλειονότητας των πολιτών να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις.
Όλοι μας γκρινιάζουμε και κλαυθμηρίζουμε, λέγοντας ότι μόνο εμείς πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στην Εφορία, αλλά ταυτόχρονα διαπιστώνουμε ότι ουδείς εξ όσων αποδεδειγμένα φοροδιαφεύγουν έχει οδηγηθεί μέχρι τέλους στη δικαιοσύνη, ή (το κυριότερο) ότι έχει καταβάλει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του στο κράτος, ενίοτε δε δίνουμε την εντύπωση πως κατά βάθος «θαυμάζουμε» τους φοροφυγάδες, που «την έφεραν στο κράτος»
Ο αρθρογράφος Παύλος Τσίμας σημείωσε, σε άρθρο του, στα «Νέα», ότι «αν αυτή η συζήτηση γινόταν πριν από δύο χρόνια, όταν ακόμη κυκλοφορούσε στις φλέβες του δήμου μια αχνή ελπίδα πως «η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία αλλαγής», οι επικριτές της φοροδιαφυγής δεν θα περιορίζονταν σε ένα «δεν θέλω να πληρώνω εγώ αυτά που εσύ κλέβεις». Θα υπήρχε στον αέρα μια προσδοκία συλλογικής αλλαγής παραδείγματος. Νομίζω πως δεν υπάρχει πια. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα και αποτυχία του περίφημου «ελληνικού προγράμματος», δυόμισι χρόνια τώρα: Η ηθική ήττα, ο συμβιβασμός με την ιδέα πως, κρίση - ξεκρίση, το «ελληνικόν» δεν αλλάζει, απλώς αναπαράγεται σε όλο και χαμηλότερο επίπεδο. Φτωχότερο, μα απαράλλαχτο. Και αν αυτό το κλίμα δεν αλλάξει, όσες φορές και να έρθει ο Γιούνκερ, όσες φορές και να ταξιδέψει ο Σαμαράς στο Βερολίνο, όση επιμήκυνση και να του δώσουν, τίποτε δεν βγαίνει».
Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά;
Διότι διαβάζω πως η κυβέρνηση, παρωθούμενη και από τους Γερμανούς δανειστές της χώρας, ετοιμάζει εκστρατεία κατά της φοροδιαφυγής (με παράλληλο στόχο την κοινωνική απαξίωση των φοροφυγάδων – θα τους κάνει «τα μούτρα κρέας») με το νέο φορολογικό πλαίσιο, που σχεδιάζει ο υφυπουργός Οικονομικών, πλαίσιο το οποίο, ταυτόχρονα, ευελπιστεί ότι μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο στο σκληρό πακέτο με τις νέες βάρβαρες περικοπές.
Την εντατική μάχη κατά της φοροδιαφυγής προανήγγειλε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σε δηλώσεις του στο Βερολίνο δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα, ενώ, σύμφωνα με τα «Νέα», κυβερνητικά στελέχη αφήνουν να εννοηθεί ότι με στόχο να δοθεί ηχηρό πολιτικό μήνυμα από την πλευρά του Μαξίμου, στο στόχαστρο βρίσκονται φοροφυγάδες «γαλάζιας απόχρωσης» από τους οποίους θα ξεκινήσει μπαράζ συλλήψεων.
«Η φοροδιαφυγή ήταν πάντα μία αντικοινωνική συμπεριφορά, αλλά στη σημερινή συγκυρία είναι έως εγκληματική συμπεριφορά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο φοροφυγάς κλέβει από τις τσέπες όλων μας... Η φοροδιαφυγή θα παταχθεί απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Όμως, τα ζητήματα που ανακύπτουν είναι πολλά.
Πράγματι αυτός που φοροδιαφεύγει κλέβει από τις τσέπες των άλλων, δηλαδή δεν μπαίνουν χρήματα στα ταμεία του κράτους, δεν υπάρχουν έσοδα, δημιουργούνται συνεχώς μαύρες τρύπες και αυτές τις τρύπες καλούμαστε να τις καλύψουμε εμείς οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, ο δε φοροδιαφεύγων παραμένει απλώς με τη φοροδιαφυγή του…
Επί τόσες δεκαετίες το πελατειακό μας κράτος τι έκανε για την πάταξη της φοροδιαφυγής;
Πόσους φοροφυγάδες συνέλαβε και πόσα χρήματα μπήκαν στα δημόσια ταμεία;
Ποιοι είναι αυτοί οι φοροφυγάδες που μένουν στο απυρόβλητο;
Και αλήθεια επειδή δεν πληρώνουν όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι, οι οποίοι, ταυτόχρονα, μεγάλο μέρος των χρημάτων τους τα έχουν βγάλει στο εξωτερικό ή τα έχουν σε off shore εταιρίες ή τα ξεπλένουν (όσα είναι μαύρα) γιατί θα πρέπει να πληρώνουν τα σπασμένα οι Έλληνες μισθωτοί και οι συνταξιούχοι;
Όσα κι αν διακηρύττουν ως προθέσεις οι, κατά καιρούς, κυβερνώντες τον τόπο, η κοινωνία έχει αντιληφθεί ότι παραμένουν απλές διακηρύξεις προθέσεων.
Και πέραν αυτού ουδέν…
Συνεπώς, πώς ζητάμε να αλλάξει η νοοτροπία της μεγίστης πλειονοψηφίας της κοινωνίας, όταν της έχουμε καταστήσει συνείδηση πως σ’ αυτή τη χώρα τίποτα δεν αλλάζει, αφού δεν άλλαξε τόσα χρόνια, όσες φρούδες υποσχέσεις κι αν έδιναν οι κυβερνώντες.
Και κυρίως πώς να αλλάξει σήμερα, όταν είναι δεδομένο πως οι πολίτες (και δεν εννοούμε τους όντως έχοντες και κατέχοντες) δεν έχουν να πληρώσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, σε μια περίοδο, δηλαδή, που βλέπουν να αδειάζουν συνεχώς οι τσέπες τους, που οδηγούνται στην ανεργία, που οι τιμές, ακόμη και των βασικών αγαθών, αυξάνοντας με γεωμετρική πρόοδο, ενώ την ίδια στιγμή καλούνται να πληρώνουν αυξημένη φορολογία, έκτακτες εισφορές, χαράτσια και άλλα συναφή κακουργήματα…
Η δε πολιτεία, παρά τις πομπώδεις διακηρύξεις της, περί άλλων τυρβάζει.
Και για του λόγου το αληθές παραθέτω στοιχεία από (μη διαψευσθέν) ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Βήμα», σχετικά με την απομάκρυνση του μέχρι πρότινος επικεφαλής του ΣΔΟΕ, εισαγγελέα Γιάννη Διώτη, απομάκρυνση που έγινε με ανεξήγητο, αλλά και άγαρμπο τρόπο, ενώ στη θέση του τοποθετήθηκε ο Μεσσήνιος εφοριακός Στ. Στασινόπουλος.
«Ζήτησε έξι επιπλέον υπαλλήλους, όχι με πρόσληψη, αλλά με απόσπαση από άλλες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών, προκειμένου να φέρει, όπως είπε, σε υπουργούς Οικονομικών, «ζεστό χρήμα, άμεσα εισπράξιμο στα ταμεία του κράτους». Κι, όμως, το αίτημά του δεν έγινε αποδεκτό. Ο Γιάννης Διώτης είπε ευθέως στην τελευταία σύσκεψη με το οικονομικό επιτελείο όπου μετείχε: «Αν αυτή τη στιγμή είχα οκτώ άτομα, αντί δύο που έχω, θα σας έφερνα 140 εκατ. ευρώ μόνο από τα σκάφη, αν είχα δέκα επιπλέον υπαλλήλους στα βόρεια σύνορα, θα σας έφερνα στα κρατικά ταμεία 1 δισ. ευρώ μόνο από το λαθρεμπόριο τσιγάρων και του πετρελαίου». Όλοι τον κοίταζαν με κατανόηση, πλην, όμως, κανένας δεν έπαιρνε την απόφαση», έγραψε στο «Βήμα» ο Νίκος Χασαπόπουλος.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, εκτός των άλλων, ο εισαγγελέας Διώτης «επιδιώκοντας να αυξήσει τον αριθμό των λεγόμενων «κομάντος του ΣΔΟΕ» για την πάταξη της φοροδιαφυγής και κυρίως της μετατροπής του ΣΔΟΕ ακόμη και σε εισπρακτικό μηχανισμό, ώστε να υπάρξει ζεστό χρήμα στα ταμεία, ζήτησε να μετακινήσει 20 υπαλλήλους (που κρίθηκαν ανεπαρκείς ή μη παραγωγικοί) σε άλλες υπηρεσίες και να τους αντικαταστήσει με άλλους 30, πιο νέους και προφανώς περισσότερο αδιάφθορους, αλλά του είπαν νέο «όχι» (…). Το περίεργο σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι ο κ. Διώτης είχε έτοιμο το σχέδιο της μετατροπής του ΣΔΟΕ από κατασταλτικό μηχανισμό σε εισπρακτικό, αλλά ούτε και αυτό προχώρησε. Δηλαδή, αντί το ΣΔΟΕ να βεβαιώνει τις παραβάσεις και να τις αποστέλλει προς είσπραξη στις ΔΟΥ, θα μπορούσε, με ενίσχυση του προσωπικού του, να εισπράττει και τα πρόστιμα που επιβάλλονταν στους φοροδιαφεύγοντες (…). Όταν τον ρώτησαν σε πόσα εκατομμύρια υπολογίζει τα διαφυγόντα κέρδη από το λαθρεμπόριο τσιγάρων, η μόνη απάντηση που έδωσε ήταν: «Πολλά δισεκατομμύρια, αν και το ακριβές ποσό είναι απροσδιόριστο». Είκοσι επιπλέον υπαλλήλους ήθελε στα βόρεια σύνορα, που και αυτοί δεν του εγκρίθηκαν».
Αλήθεια χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι άλλο;
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.
Ας ελπίσουμε ότι κάποτε οι διακηρύξεις προθέσεων θα γίνουν πράξη, ώστε, εκτός των άλλων, να σταματήσει επιτέλους η αφαίμαξη των μισθών και των συντάξεων και να τερματιστεί ο κύκλος της υφέσεως.
