Του Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη, ταξιδιωτικού πράκτορα
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη γενικότερα μεγαλώνει, η χρεοκοπία ταλανίζει τους λαούς (σ’ αυτές τις χώρες) αναθηματικά – προπάντων τους Έλληνες. Όμως η γειτονική μας χώρα, η Τουρκία αναπτύσσεται και μεγαλουργεί δημιουργικά, όπως διαπιστώνει κανείς με μια πρώτη ματιά, ταξιδεύοντας στα Μικρασιατικά Παράλια, στην Προύσα και στην Κωνσταντινούπολη. Αυτές είναι οι εκτιμήσεις μας, αυτές είναι οι εντυπώσεις μας από το εφταήμερο οδικό, πολιτιστικό, περιηγητικό, τουριστικό μας ταξίδι στη Μικρασία, στην αρχαία Ιωνία και στην Αιολική γη.
Περνώντας τα ακριτικά μας φυλάκια των Κήπων και τον Έβρο ποταμό, που αποτελεί το φυσικό σύνορο, για εκατόν ενενήντα εφτά χιλιόμετρα – όπως φιδοδιαβαίνει - μεταξύ των δύο κρατών, Ελλάδας – Τουρκίας και ακολουθώντας την Αλεξανδρινή προέλαση, τ’ αχνάρια δηλαδή και την πορεία του στρατηλάτη μας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου – η έκπληξη είναι μεγάλη σε κάθε απροκατάληπτο τουρίστα, ταξιδιώτη. Και αναρωτιέται ο καλοπροαίρετος επισκέπτης, πρώτον πώς μια χώρα σαν την Τουρκία, που το 2001 ( επί κυβερνήσεως Ετσεβίτ) με πληθωρισμό 400%, κατόρθωσε να είναι σήμερα μεταξύ των πρώτων δέκα αναπτυγμένων χωρών στον κόσμο;... και δεύτερον πώς ο εισαγόμενος τουρισμός, στη χώρα αυτή – κυρίως από τις χώρες της Ασίας, όπως Ιαπωνία, Κίνα – κατακλύζει τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία, της Τροίας, της Εφέσου και στην Κωνσταντινούπολη, της Αγίας Σοφίας και των παλατιών, του Ντολμά Μπαξέ και Τοπ Καπί;... Είναι κάποια πράματα άξια απορίας. Όμως πάντα έχουμε μια απάντηση και μια εξήγηση, για όλα τα φαινόμενα, για κάθε τι στον κόσμο αυτό που ζούμε, ας απαντήσουν άλλοι πιο αρμόδιοι από εμάς. Εμείς ταξίδι κάναμε στη γη της Ιωνίας και σύμφωνα με το πρόγραμμα, της εκδρομής του νόστου, εκφράζουμε τις σκέψεις μας, της κάθε απορίας.
Εμείς, λοιπόν θαυμάσαμε, με πλέρια περηφάνια, τους τόπους και τα χώματα, τα πατρογονικά μας, τη ράτσα μας και τους ρωμιούς, την αρχαιολατρία και νιώσαμε ευχάριστα την αρχαιολαγνία. Η θάλασσα του Μαρμαρά, αυτή η Προποντίδα, ο Βόσπορος, ο Ελλήσποντος, του Αιγαίου τα πελάγη, μας κράταγαν στην αγκαλιά, σε όλο το ταξίδι. Μια δρασκελιά στα μάτια μας φαντάζαν τα νησιά μας, η Λέσβος και η Σάμος μας, σαν κάβοι στο Αιγαίο, απλώνονται και χάσκουνε με κάλλος ζηλευτό.
Αρχαία Τροία κι Αϊβαλί, Πέργαμος, Μοσχονήσια, η Σμύρνη η μητρόπολη, Αιγαιοπελαγίσια, αδέρφια τέκνα λιόχαρα, αχώριστα αιώνια, πατέρα έχουν ένανε το μυθικό Αιγέα και την Ελλάδα πάντοτε μοναδική παρέα. Τα σύνορα στη νόηση δεν μπαίνουνε ποτέ, όπως στα μάτια ο φραγμός, στα όνειρα ο ξένος.
Η Έφεσος διαλαλεί σε κάθε επισκέπτη πως είναι κόρη αρχέγονη, ρωμιά ελληνομάτα, ιστορικά πληροφορεί - σε όσους τη ρωτούνε - κοιτάξτε αυτά τα μάρμαρα και κείνα θα σας πούνε, με τις γραφές που έχουνε όλα τα μολογούνε, σε όλα τα ρωτήματα μ΄αλήθειες απαντούνε, τα γράμματα ελληνικά, ρωμαίικες μεθέξεις, διαβάζεις συνεχόμενα ξεκάθαρα τις λέξεις...
Η Προύσα η καταπράσινη, η πρωτοθυγατέρα, τον Όλυμπο ανακαλεί, φωνάζει για πατέρα, στην αγκαλιά του διάλεξε παντοτινά να ζήσει, χωρίς καμιά διάψευση, κανένα αλλησβερίσι... στο δάσος μέσα κτίστηκε, στα πλάγια του Ολύμπου και λούζεται στις γάργαρες ιάσιμες πηγές.
Η Πόλη η Εφτάλοφος, του κόσμου η μαγεύτρα, Βασίλισσα πανέμορφη, πανώρια καρδιοκλέφτρα, η πύλη της Ανατολής, της Δύσης το καμάρι, σαν την Κωνσταντινούπολη δεν έχει άλλη χάρη, πόλη, πρωτεύουσα στη γη (σε όλη την υφήλιο) γερά κρατά στα χέρια της, τον ουρανό, τον ήλιο, και μέσα από τις θάλασσες, του Βόσπορου τα κάλλη, του Κερατίου της θωριές, να σεργιανούν με χάρη, κι η Προποντίδα νάρκισσος, καθώς την αγκαλιάζει, κι αυτά τα Πριγκηπόνησα σαν μάνα τα φωλιάζει.
Σας δώσαμε τις νότες μας, τραγουδιστά και πάλι, απ’ το ταξίδι μας αυτό, που ήτανε αφάλι... αφάλι μες στις σκέψεις μας κι αυτές τις προσδοκίες που τρέφαμε στα όνειρα ολοζωής με μνείες, από γνωστούς και άγνωστους, ιστορικά τραγούδια, πολλά μικρασιάτικα, από παιδιά μωρούδια. Αν πράγματι τα λόγια μας τα βρείτε μπερδεμένα ή δεν αρέσουν σε πολλούς και είναι λαθεμένα, ζητήστε μας εξήγηση, το πώς και τι να πούμε, για να χαρούμε πιότερο και να σας αγαπούμε...
