Του Γεωργίου Ντόβα
Περπατώντας στις πλατείες και τους πεζόδρομους της Λάρισας ζεις και νιώθεις μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα απ’ αυτή που σου παρουσιάζουν καθημερινά και με ένταση τα ΜΜΕ και σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είσαι καλά ή σάλεψες. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, μα κυρίως νέοι, κατακλύζουν καθημερινά τις καφετέριες και απολαμβάνουν με περίσσεια χαρά κι ανεμελιά το φραπεδάκι των 3,5 ευρώ.
Όλοι -ες, έχουν λαμπερά και σφριγηλά πρόσωπα-κορμιά και κυριλέ αμφίεση που δύσκολα ξεχωρίζουν από διάσημα μανεκέν και διάφορα άλλα αστέρια της βιομηχανίας της διασκέδασης και του σύγχρονου τρόπου ζωής. Χαίρεσαι για την ευτυχία και καμαρώνεις την ωραία νεολαία της πατρίδας σου. Ανακαλείς στη μνήμη σου τα δικά σου νεανικά χρόνια και σε πιάνει το παράπονο που δεν μπόρεσες να έχεις την ίδια τύχη. Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε ηλικία 20 ετών κάθισες σε καφετέρια να πιείς εσπρέσο και δεν ήξερες πώς να το παραγγείλεις. Όταν στην ίδια περίπου ηλικία φόρεσες κάπως καλά ρούχα και παπούτσια. Όταν κάθε πρωί κοιτούσες μήπως τρύπησε το παντελόνι ή το πουκάμισο να το μπαλώσεις για να μην σε κοροϊδεύουν. Δεν είχαν γίνει ακόμη της μόδας τα τρύπια παντελόνια..! Όταν ζήλευες το άσπρο ψωμί που έτρωγαν οι λίγοι εύποροι ενώ εσύ στην καλύτερη περίπτωση έτρωγες το μαύρο σταρένιο ή το καλαμποκίσιο (μπομπότα). Δεν ήταν όπως σήμερα που πολλοί περιφρονούν και δεν τρώνε καθόλου ψωμί για να μην χαλάσουν τη σιλουέτα τους.
Διαβαίνοντας την οδό Παπακυριαζή παραμονές των εκλογών της 17ης Ιουνίου είδα τον κ. Μανώλη Γλέζο να κάθεται με μια παρέα και να πίνει τσίπουρα. Πρωτοκλασάτο στέλεχος του εν δυνάμει πρωθυπουργού κ. Α. Τσίπρα. Ρώτησα τον έμπειρο και γνώστη πολλών δεκαετιών της ζωντανής πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας του τόπου, τι θα είχε να πει σ’ αυτούς τους νέους που καθημερινά κατακλύζουν τις καφετέριες χαραμίζοντας τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής τους. Η απάντησή του ήταν μια κίνηση του χεριού στο μέρος της κοιλιάς, συμβολική της πείνας. Έκπληκτος ρώτησα αν είναι δυνατόν οι σημερινοί νέοι να αντέξουν την πείνα και τη δυστυχία που έζησε η δική του γενιά και να σηκώσουν το βάρος της προσπάθειας για την επιβίωσή τους; Απάντησε ότι ευθύνεται η οικογένεια και το σχολείο για τη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε στους νέους. Συμφώνησα και πρόσθεσα και τις ευθύνες της πολιτικής, για τις οποίες εκείνος έδειξε να μη συμφωνεί. Συνέχισα λέγοντας: Πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας σαν νέος ο ίδιος θα πρέπει να στείλει κάποιο μήνυμα στους νέους. Ε... τότε ρωτήστε τον κ. Τσίπρα, ήταν η απάντησή του κι έκλεισε με χαμόγελα η σύντομη κουβέντα μας.
Θεωρώ ότι ένα από τα προτάγματα, όλων των κομμάτων που συμμετείχαν στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα έπρεπε να είναι το μέλλον των νέων διότι αυτοί αποτελούν το μέλλον της χώρας. Αντί αυτού τα κόμματα επιδόθηκαν σε λαϊκισμούς του τύπου, δεξιά-αντιδεξιά καπιταλιστικά-σοσιαλιστικά, ευρωπαϊκά – αντιευρωπαϊκά, πατριωτικά –προδοτικά, μνημονιακά- αντιμνημονιακά, κ.λπ. Εσκεμμένα έκρυψαν και συνεχίζουν να κρύβουν τις αλήθειες γιατί αυτές είναι «πικρές» όπως είναι η αλήθεια του μόχθου που πρέπει να καταβάλουν οι νέοι για την ευτυχία και την προκοπή. Πώς όμως να πείσουν τους νέους όταν το ίδιο το πολιτικό σύστημα τους εγκλώβισε στην ανεργία με ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα για το οποίο σπατάλησαν χρήμα και χρόνο πολύτιμο και κυρίως τους στέρησε τη δυνατότητα να μπουν στη παραγωγική διαδικασία έγκαιρα και να συνηθίσουν στο καθημερινό αγώνα της ζωής. Ασφαλώς ευθυνόμαστε και οι γονείς για την υπερπροστασία και την καλοζωία που προσφέρουμε στα παιδιά μας αλλά και την άκριτη επιθυμία μας να σπουδάσουν πάση θυσία κυρίως για δόξα και εύκολο πλουτισμό. Έτσι το πτυχίο από ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον έγινε εμπόδιο και η υποτιθέμενη δόξα απαισιοδοξία. Δυστυχώς γονείς και κυρίως οι πολιτικοί μας δεν έβαλαν μυαλό και συνεχίζουν να γεμίζουν τις σχολές με σπουδαστές αδιαφορώντας πλήρως για τη μελλοντική τους επαγγελματική αποκατάσταση. Η δικαιολογία είναι ότι θα ασχοληθούν σε άλλους τομείς, χωρίς να τους κατονομάζουν. Είναι πολύ δύσκολο για έναν πτυχιούχο 25άρη που δεν έπιασε ποτέ δουλειά να ξεκινήσει να δουλεύει μόνιμα εκτός του τομέα που σπούδασε. Αν δεν μπορούν να πουν τις αλήθειες στους νέους τουλάχιστον ας τους αφήσουν ήσυχους να βρουν μόνοι το δρόμο τους και να μην τους παραμυθιάζουν με φρούδες ελπίδες και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Η πολιτική λογική που λέει ότι οι λαοί τρέφονται με σύμβολα, αξίες, ιδέες και αυταπάτες πρέπει να παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ας αφήσουν το λαό και τους νέους να ακούσουν τον Βασιλέα Δαυίδ που τους προειδοποιεί: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία»
