Καθημερινά οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα «βομβαρδίζονται» από τα κόμματα της συγκυβέρνησης και τα αστικά ΜΜΕ με τη δήθεν «εθνική ανάγκη» να παρθούν νέα μέτρα περικοπών και να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές. Επειδή τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν ότι ο λαός έχει μπει στην ασφυκτική πρέσα από τότε που εκδηλώθηκε η καπιταλιστική κρίση, με τεράστιες απώλειες στο εισόδημα και σε άλλες παροχές, προσπαθούν να παρουσιάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα ως... προσωρινά, τα οποία δήθεν θα συνδυαστούν με ένα «νέο στρατηγικό σχέδιο που θα οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση». Με αυτό το ευφυολόγημα της... προσωρινότητας, η κυβέρνηση και τα κόμματα που την αποτελούν, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, επιχειρούν τη στιγμή που εξαθλιώνουν τον λαό, ταυτόχρονα, να τον αποκοιμίσουν, να αποτρέψουν την οργανωμένη αντίστασή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, συμμετέχει στο αποκοίμισμα αυτό με την καλλιέργεια αυταπατών για «άλλο μείγμα διαχείρισης» εντός της Ε.Ε., με δήθεν καλύτερη επαναδιαπραγμάτευση, δηλαδή νέο μνημόνιο, και βασικό άξονα ότι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη που να συμφέρει και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους.
Το ΚΚΕ δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι τα βάρβαρα μέτρα όχι μόνο δεν είναι προσωρινά για την περίοδο της κρίσης αλλά παίρνονται γιατί είναι μονόδρομος για τους κεφαλαιοκράτες, ενταγμένα στη στρατηγική τους για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης σε όφελός τους αλλά και για να αξιοποιηθούν και στην όποια περίοδο ανάκαμψης για γρήγορη και μεγάλη κερδοφορία, κάνοντας ακόμα πιο φτηνούς τους εργάτες, παίρνοντας πίσω κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες και αίμα σε παλιότερες εποχές και συνέβαλαν στη σχετική βελτίωση της ζωής τους. Εκεί αποσκοπεί το νέο χτύπημα στους μισθούς, στα ασφαλιστικά δικαιώματα, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία κ.α.
Ετσι, σήμερα, οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, προκειμένου να σωθούν οι ίδιοι από τα αδιέξοδα της δικής τους αναρχίας στην παραγωγή, απαιτούν εργαζόμενους - σκλάβους, χωρίς δικαιώματα. Η επίθεση στρέφεται ειδικά στις νέες γενιές που είναι πιο ευάλωτες, με πολύ μικρότερη ή και καθόλου πείρα στο καμίνι της ταξικής πάλης. Χτυπούν τον μισθό και κυρίως τις Συλλογικές Συμβάσεις, θέλουν να επιβάλλουν τις ατομικές συμβάσεις ώστε ο κάθε εργαζόμενος να αισθάνεται ότι είναι μόνος του απέναντι στον εργοδότη του. Στόχος, να μη βλέπουν οι εργάτες ότι είναι τάξη ενάντια σε τάξη, ότι χωρίς αυτούς «γρανάζι δεν γυρνά». Είναι ενδεικτικό ότι οι καπιταλιστές «λύσσαξαν» και έπεσαν να «κατασπαράξουν» τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου γιατί ακριβώς αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα της δύναμης των εργατών, της εργατικής αλληλεγγύης και παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται.
Οι κομμουνιστές με την καθημερινή τους δράση δεν διαφωτίζουν μόνο τους εργαζόμενους γι' αυτά που τους κρύβουν οι αστοί και οι οπορτουνιστές, δεν αναλύουν μόνο τη στρατηγική του αντίπαλου, δεν αναδεικνύουν μόνο τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας που φρενάρει ο καπιταλισμός, αλλά οργανώνουν την ταξική πάλη. Συμβάλλουν στην οικοδόμηση των προϋποθέσεων για την ταξική σύγκρουση, για να μπει φρένο σ' αυτή την άγρια πολιτική, να οργανωθεί η αντεπίθεση μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για να περάσει ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι στα δικά τους χέρια, για να πάρουν αυτοί την εξουσία και να βάλουν την οικονομία στην υπηρεσία της λαϊκής ευημερίας.
Τάσος Τσιαπλές, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ
