Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
«ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού»
(Μάρκ.ιε΄, 43-47)
Τα πρώτα γράμματα τα έμαθα από τον παππού μου και τη γιαγιά μου, στο χωριό. Ο παππούς με δίδαξε τον θαυμασμό για τη Δημιουργία του Θεού, την αγάπη για το ωραίο στη Φύση και τη συμπόνια για κάθε αισθανόμενο ον.
Η γιαγιά μου είχε την έμφυτη γνώση για τη φυσιογνωμία, τον χαρακτήρα, τον βίο και την πολιτεία του ανθρώπου. Με μόνες τις γνώσεις της τρίτης τάξης του δημοτικού μπορούσε άνετα να νιώθει την εκκλησιαστική γλώσσα, γνωρίζοντας τα βασικά στοιχεία της.
(Ένα έγκλημα που γίνεται στις μέρες μας είναι η προσπάθεια να καταργήσουν τη γραπτή γλώσσα και να την αντικαταστήσουν με την προφορική! Οι ίδιοι προσπαθούν να καταργήσουν την εκκλησιαστική γλώσσα δύο χιλιάδων ετών με την προφορική γλώσσα της καθημερινότητας. Η γραπτή γλώσσα είναι η πατρίδα. Λαοί που δεν έχουν γραπτή γλώσσα, ούτε πατρίδα έχουν. «Ετοιμάσου να κατακτήσεις ένα λαό που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του». (Κινεζική παροιμία). Κοινωνικά σύνολα χωρίς γραπτή γλώσσα π.χ. οι γύφτοι, παραμένουν καθηλωμένοι πνευματικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά, χιλιάδες χρόνια!).
Οι δυο αυτοί ευλογημένοι άνθρωποι, ο Θεός να αναπαύει τις ψυχές τους, γνώριζαν από την πείρα τους την ουσία του ανθρώπου, χάρις στην οποία κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και σαν μοναδικός είναι ο ίδιος ο σκοπός για τον εαυτό του και κανείς δεν μπορεί να τον χρησιμοποιήσει ως μέσον.
Η εμπειρία τους από τη συμμετοχή τους στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας τους δίδαξε ότι δίχως τη μνήμη του Θεού δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Με τη μνήμη του Θεού ένιωθαν σεβασμό για τον άνθρωπο και δεν κατέκριναν ούτε ήταν μνησίκακοι.
Η μεγαλύτερη αμαρτία για τους παππούδες μου ήταν η άγνοια. Ως άμαθο (αστόχαστο) εννοούσαν αυτόν που δεν έχει στόχο και που δεν έχει βρει ένα νόημα στο ζωή του και υποφέρει από το κενό που νιώθει μέσα στην ψυχή του. Γνώριζαν ότι ήταν φοβερό να νιώθεις το μεγάλο κενό μέσα στην ψυχή σου. Αστόχαστος ήταν αυτός που δεν βρήκε τον εαυτό του. Πίστευαν ότι αυτός που βρήκε τον εαυτό του δεν θα συναντήσει εμπόδια στη ζωή του ή τα ίδια τα εμπόδια θα μετατραπούν σε ευκολίες. Αυτό σημαίνουν τα λόγια, νύχτα πιο φωτεινή από μέρα!
Η γιαγιά είχε χάσει τον πατέρα της, τον αδελφό της και έξι αδελφές και έμεινε μόνη με τη μητέρα της, την προμάμμη μου που τη συμβούλευε να βαστάξει τη λύπη της με γενναιότητα. Ήταν γυναίκες με ανδρείες ψυχές. Η ανδρεία χάθηκε στην εποχή αυτή της θηλυπρέπειας και της αναζήτησης της διασκέδασης για να γεμίσει κανείς το κενό στην ψυχή του.
Νοσταλγώ τη ζωή μου στο χωριό κι αν μπορούσα θα επέστρεφα σ΄ αυτό, αντί να αφήνω τα μηχανάκια να με βασανίζουν με τον φοβερό θόρυβό τους, που είναι το πρόσωπο του θηρίου!
Η ζωή στις σύγχρονες πόλεις είναι ζωή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δείτε τα μεγάφωνα της προπαγάνδας και της τρομοκρατίας στους δέκτες σας της τηλοψίας. Η ελευθερία είναι ψευδαίσθηση. Οι γέροι λίγα βήματα προ του τάφου δεν βρήκαν ακόμα τον εαυτό τους.
Ξέρω κάποιον που την πρώτη μέρα στη φυλακή οργάνωσε τη ζωή του, σαν να ήταν οι μέρες του στη φυλακή η εκπλήρωση κάποιας αποστολής. Και πριν από όλα έβαλε υποχρεώσεις στον εαυτό του, ορίζοντας την ώρα για το εγερτήριο, για την προσευχή, για τη σωματική άσκηση κ.α.
Ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές είναι για τη δυσκολία του υπερβολικού βάρους. Το υπερβολικό βάρος είναι πράγματι ένα εμπόδιο, αλλά δεν είναι το σπουδαίο ο στόχος της απώλειάς του. Ο σπουδαίος στόχος είναι να βρει κανείς τον εαυτό του κι η απώλεια του βάρους θα έρθει από μόνη της. Εκείνο που προέχει είναι η προσωπική μας σχέση με τον Ιησού, η αγάπη του Ιησού πάνω από όλα. Κανείς άλλος δεν είναι μαζί μας στο όποιο πεπρωμένο μας. «Οι φίλοι μου και οι πλησίον μακρόθεν έστησαν».
Ο συγγραφέας του βιβλίου Η γλώσσα του προσώπου, εκδόσεων Έσοπτρον, παραθέτει τα λόγια αυτά του Τον Ράσκιν: Να παρακολουθείς το καλαμπόκι να μεγαλώνει/ τα μπουμπούκια ν΄ ανθίζουν/ και τους καρπούς να ωριμάζουν/ Να ανασαίνεις βαριά πάνω απ΄ το υνί ή το φτιάρι/ να διαβάζεις, να σκέφτεσαι/ να αγαπάς, να ελπίζεις, να προσεύχεσαι: / Αυτά είναι μόνο που μας χαρίζουν την ευτυχία./ Οι άνθρωποι πάντα είχαν τη δυνατότητα να τα κάνουν/ και ποτέ δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα./ Η ευημερία ή η ατυχία του κόσμου/ εξαρτάται από το αν γνωρίζουμε και διδάσκουμε/ αυτά τα απλά πράγματα.
