Του Δημ. Δραγανιδάκη, δασκάλου
Η ρήση «ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά κερδίζεται» είναι γνωστή σε όλους και ενώ ταυτοχρόνως κρύβει μια μεγάλη σοφία αναδεικνύει ένα μεγαλείο που θα επιτρέψει σ’ αυτόν ή σ’ αυτούς που θα τον κερδίσουν, με μια σειρά ενεργειών, την πραγματική έννοια που περιέχει ο συγκεκριμένος όρος, με συναισθήματα αποδοχής και εμπιστοσύνης.
Στην αντίθετη περίπτωση, τα αποτελέσματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η αίσθηση της αμφισβήτησης και της ανικανότητας είναι διασκορπισμένη παντού, ιδίως όταν έχει να κάνει με ανθρώπους που ασκούν ή προσπαθούν να ασκήσουν διοίκηση ή έχουν στα χέρια τους την εξουσία ενός λαού που οι ίδιοι δεν δείχνουν να σέβονται, παρόλο που η Δημοκρατία, έχει σαν αρχή το σεβασμό πρωτίστως του πολίτη από την πολιτεία, κάτι που στις μέρες μας δυστυχώς έχει μπει σε δεύτερη μοίρα.
Και λέω ότι έχει μπει σε δεύτερη μοίρα γιατί όλα τα μέτρα που πάρθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια ισοπέδωσαν και καταρράκωσαν την αξιοπρέπεια έντιμων πολιτών που πλέον δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στην καθημερινή πραγματικότητα. Αναρωτήθηκαν ποτέ οι ιθύνοντες ότι με τις ενέργειές τους η ελληνική οικογένεια πλέον δεν μπορεί να επιβιώσει, γιατί οι υποχρεώσεις στην καλύτερη περίπτωση παραμένουν ίδιες, ενώ ο μισθός σήμερα αν δεν έχει χαθεί λόγω απόλυσης, έχει χάσει τουλάχιστον το 40% και οι τράπεζες απαιτούν από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους σαν να μην έχει συμβεί τίποτε;
Και σαν να μην έφτανε αυτό, εκτός από την αδυναμία πληρωμής των δόσεων των στεγαστικών δανείων και των απανωτών χαρατσιών που εξαγγέλλονται το ένα πίσω από το άλλο, καθώς και την εκτόξευση του κόστους ζωής, έρχονται να προστεθούν και τα νέα «ραβασάκια» της εφορίας. Η εκκαθάριση των νέων φορολογικών δηλώσεων, δημιουργεί ένα εφιαλτικό τοπίο για τους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και ευρύτερα για εκατομμύρια νοικοκυριά, αφού στην καλύτερη περίπτωση μια οικογένεια θα κληθεί να πληρώσει από 2.000 μέχρι και 5.000 ευρώ.
Και επειδή το μόνο που ανησυχεί τους φωστήρες του Υπ. Οικονομικών είναι για το πώς θα εισπραχθούν και όχι πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα σκέφτονται λέει να βάλουν μέχρι και δέκα δόσεις. Δηλαδή αυτή η οικογένεια, που μέχρι στιγμής αντιμετώπιζε προβλήματα επιβίωσης, που σκεφτόταν πώς θα βρει τρόπο να συνεχίσει τις σπουδές των παιδιών της και παράλληλα πώς να ρυθμίσει το στεγαστικό δάνειο για να μην χάσει το σπίτι της, θα πρέπει να νιώθει πολύ τυχερή που θα πληρώσει το ποσό των 5.000 ευρώ σε δέκα δόσεις και κάθε μήνα θα θέλει άλλα 500 ευρώ!
Αλλά και αν υποθέσουμε ότι τελικά, μετά από χίλιες δύο θυσίες θα μπορέσει κάθε μήνα να συγκεντρώνει αυτό το ποσό, τα χρήματα αυτά δεν θα στερηθούν από την αγορά; Αναρωτήθηκαν οι κ.κ. φωστήρες πόσες επιχειρήσεις θα κλείσουν; Από πού θα εισπράττουν το ΦΠΑ; Για ποια ανάπτυξη συζητούν, όταν από μόνα τους τα μέτρα δημιουργούν μεγαλύτερη ύφεση; Κάποια καλύτερη ιδέα με περισσότερη φαντασία, οι περισπούδαστοι και καλά αμειβόμενοι σύμβουλοι έχουν να μας υποδείξουν;
Τέτοια μέτρα μπορώ να τα υποδείξω και εγώ που δεν είμαι οικονομολόγος και μάλιστα εντελώς δωρεάν. Οι νέοι πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς. Οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 50%. Έρευνες δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός κινδυνεύει από εθνική κατάθλιψη. Συντελείται ένα τεράστιο έγκλημα με την ανοχή όλων που έχει να κάνει με την εξαθλίωση και εξαφάνιση των Ελλήνων. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι πολιτικοί ταγοί με τη στάση τους μέχρι σήμερα, δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει ακόμη γύρω τους, λες και ζουν σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Κόπτονται να βρουν ισοδύναμα μέτρα για να μη θιγούν τα ειδικά μισθολόγια και καλά κάνουν, γιατί δεν δείχνουν όμως και την ανάλογη ευαισθησία για τους υπόλοιπους υπαλλήλους, που ο μισθός τους λόγω των αντικοινωνικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν τα τελευταία δύο χρόνια έχει μετατραπεί πλέον σε επίδομα; Ανακοινώνουν την πρόθεσή τους να κόψουν κατά 43% το εφάπαξ των 60.000 ευρώ από τους δημοσίους υπαλλήλους, παρά τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις ότι δεν θα ληφθούν νέα οριζόντια επώδυνα μέτρα για μισθωτούς και συνταξιούχους, και δεν κάνουν κουβέντα για τα εφάπαξ των 150.000 ευρώ κάποιων ρετιρέ! Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Η ευθύνη είναι πλέον συλλογική και θα πρέπει όλοι μας σε συνεργασία με τον κάθε δικηγορικό σύλλογο να προστρέξουμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων το συντομότερο δυνατόν. Δεν πάει άλλο.
