Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Δύσκολο αναμένεται το έργο της κυβέρνησης, αφού από τη μια μέρα στην άλλη προκύπτουν συνεχώς προβλήματα που επιζητούν άμεσα λύση, βάζοντας σε κίνδυνο τη συνοχή της. Το τελευταίο σχετίζεται με την επαναλειτουργία της Χαλυβουργικής μετά από εννιά μήνες απεργίας.
Η επέμβαση των ΜΑΤ προβλήθηκε ως η ενδεδειγμένη λύση, με το επιχείρημα ότι όλοι έχουν δικαίωμα στη δουλειά. Η υπόθεση της Χαλυβουργικής όμως διχάζει την κυβέρνηση, αφού η ΔΗΜΑΡ κρατάει ήδη αποστάσεις. Την ίδια στιγμή, ο Φώτης Κουβέλης δηλώνει ευθαρσώς ότι η κοινωνία δεν σηκώνει άλλα οριζόντια μέτρα. Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Βεστερβέλε, από την άλλη πλευρά αξιώνει ότι η Ελλάδα πρέπει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της, αποκλείοντας κατηγορηματικά ότι υπάρχει θέμα επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου.
Όπως βλέπουμε λοιπόν, και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό της χώρας υπάρχουν προβλήματα που θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της κυβέρνησης συνευθύνης. Στο μεν μέτωπο της Χαλυβουργικής-μια ιστορία που αναμένεται να προκαλέσει και άλλους τριγμούς- υπάρχουν διαφωνίες όπως και γενικότερα στο θέμα της λήψης επιπρόσθετων μέτρων, στην δε υπόθεση του μνημονίου δεν αναμένεται και τόσο εύκολα να ξεπεραστούν οι σκόπελοι.
Η κυβέρνηση είχε θέσει εξαρχής ως στόχο της την αναδιαπραγμάτευση των μνημονιακών όρων και για τον λόγο αυτό έλαβαν χώρα αλλεπάλληλες συσκέψεις. Οι πολίτες ψήφισαν για αυτή την αναδιαπραγμάτευση, αναμένοντας ελάφρυνση και στην καλύτερη περίπτωση απαλλαγή από τα σκληρά μέτρα. Η στάση όμως των Ευρωπαίων εταίρων είναι σκληρή και σε όλες σχεδόν τις δηλώσεις τους παρουσιάζονται αμετακίνητοι. Τι θα γίνει λοιπόν στη συνέχεια; Υπάρχουν ελπίδες για καλύτερη μεταχείριση της χώρας;
Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και αυτό φαίνεται πως το έχουν ήδη αντιληφθεί στην κυβέρνηση. Η απαγκίστρωση από το μνημόνιο, αναμένεται να περάσει ανάμεσα από Συμπληγάδες, με άγνωστη πορεία και τέλος. Οι πολίτες όμως που ψήφισαν με γνώμονα την αλλαγή των μνημονιακών όρων, περιμένουν εναγωνίως τις εξελίξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, από την πρώτη στιγμή καραδοκεί για να διατρανώσει πως δικαιώνεται από τις εξελίξεις και πως το καλύτερο ήταν να είχε καταγγελθεί το μνημόνιο. Είναι όμως και αυτή η στάση η ενδεδειγμένη αναλόγως των περιστάσεων και των συνθηκών που επικρατούν την τωρινή εποχή; Το πρώτο αυτό διάστημα της κυβέρνησης αποκαλύπτει το μέγεθος της δυσκολίας. Οι διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους είναι από σκληρές μέχρι εξαντλητικές. Κάθε μέρα, νέες δηλώσεις ξένων αξιωματούχων επιβεβαιώνουν τη δυσκολία του πράγματος. Με πλάγιο αλλά και έμμεσο τρόπο, μας δηλώνουν πως τα μέτρα που έχουν ληφθεί δεν επαρκούν και προσπαθούν να μας προϊδεάσουν για νέες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Και μιας και ακόμη βρισκόμαστε λίγο πριν από τη μέση του καλοκαιριού, είναι θεωρητικά πιο εύκολο να μας προετοιμάσουν.
Η ενότητα πάντως της κυβέρνησης τίθεται σε κίνδυνο. Ο Φώτης Κουβέλης είχε από πριν τονίσει πως το κόμμα του δεν πρόκειται να συνδράμει σε τέτοιου είδους πολιτικές επιβολής νέων μέτρων ή υποταγής στην τρόικα. Πολύ δε περισσότερο στην άσκηση περιοριστικών μέτρων που θα δώσουν ένα ακόμη χτύπημα στην ήδη λαβωμένη ελληνική κοινωνία. Η αγορά έχει ήδη υποστεί τεράστιο πλήγμα και η ανεργία έχει ξεπεράσει προ πολλού το 20%.
Με δεδομένο ότι σε κάθε σχεδόν οικογένεια υπάρχει και από ένας άνεργος, η συνέχεια αναμένεται δραματική καθώς ούτε δουλειές υπάρχουν ούτε επενδύσεις γίνονται. Περιττό λοιπόν να τονίσω ότι η μεταχείριση ευαίσθητων θεμάτων όπως αυτό της Χαλυβουργικής δεν οδηγούν σε διέξοδο ειδικά στην περίπτωση που χρησιμοποιούνται ΜΑΤ. Το εκρηκτικό μίγμα καταστολής, επιβολής νέων μέτρων και διαιώνισης της ανεργίας, δεν λύνει κανένα πρόβλημα – τουναντίον δυσκολεύει κατά πολύ τα πράγματα. Το έργο της κυβέρνησης, λοιπόν, συναντά ήδη πολλά εμπόδια στο δρόμο του.
Αν θέλουν τα τρία κόμματα που την αποτελούν, να οδηγήσουν τη χώρα σε κάποιο λιγότερο δύσβατο δρόμο, θα πρέπει όχι μόνο να προβαίνουν σε αλλεπάλληλες συσκέψεις, αλλά να απαντούν στα μεγάλα ερωτήματα των πολιτών που σχετίζονται με την πορεία της χώρας μετά τις καθημερινές προκλήσεις των Ευρωπαίων εταίρων. Και πάνω απ΄ όλα να δίνουν πειστικές απαντήσεις γύρω από το ποια αντίδραση θα υπάρχει όταν προκλητικές δηλώσεις τύπου Βεστερβέλε προκαλούν ένα ακόμη σεισμό στα οικονομικά δεδομένα της χώρας. Την ίδια στιγμή φυσικά, τα εργασιακά προβλήματα δεν θα πρέπει να αποτελούν υπόθεση καταστολής και κρατικής βίας. Γιατί μόνο με το ξεκαθάρισμα σε εσωτερικά και εξωτερικά θέματα υποβοηθούντως του διαλόγου μπορεί η χώρα να μπει σε μια σταθερή πορεία. Και πάνω απ΄όλα με μια ακλόνητη θέση εις ότι αφορά την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, που θα απαντά στις εκάστοτε προκλήσεις. Γιατί ούτε γερμανικό προτεκτοράτο είμαστε ούτε η χώρα - παρίας της ευρωζώνης. Άσχετο αν κάποιοι σε αυτή τη χώρα φρόντισαν από παλιά να την καταστήσουν αφερέγγυα και αναξιόπιστη.
