Λέτε ν’ ακούει; Μπα δεν το πιστεύω, σε ό,τι δεν της συμφέρει κουφαίνεται, πέφτει σε λήθαργο. Μόνο αν σκάσει καμιά απεργία πουθενά, αν ζητάει κανένας το δίκιο του, αν ζητάει κανένα ξεροκόμματο, γιατί με τα χαράτσια και τις περικοπές δεν το έχει ούτε κι αυτό, μόνο τότε ξυπνάει, βγάζει έξω τα ΜΑΤ και ρημάζει τον κοσμάκη στο ξύλο. Λέω να φωνάξουμε σήμερα όλοι μαζί, μπας και βγει απ’ τη νάρκη της.
Δεν μπορεί, κάτι θα γίνει. Νέα είναι, φρέσκια, φουριόζα, δυνατή, αφού στηρίζεται σε τρία... μπρατσωμένα κόμματα, διάθεση για δουλειά έχει, - έτσι τουλάχιστον λέει. Μόνο πώς θα σηκώσει τα … μανίκια δεν μας είπε, όπως είχε πει κάποτε κι ένας άλλος νεοεκλεγείς αρχηγός. Τι στο καλό τζάμπα τραβιόμασταν στις κάλπες δύο φορές σ’ ένα μήνα και καρδιοχτυπούσαμε και βιαζόμασταν πριν απ’ τις κάλπες να δούμε τα EXIT-POLL!
Εγώ που λέτε φίλοι μου τηλεόραση δεν πολυβλέπω. Δεν τη συμπαθώ και τόσο. Τώρα αν με ρωτάτε «γιατί», έχω χίλιους λόγους να μην τη θέλω. Τη θεωρώ υπεύθυνη για πολλά κακά. Για τη βία που έχει εισβάλλει στα σπίτια μας, για το κεραυνοβόλημα που κάνει κάθε λεπτό τον εγκέφαλό μας κι εκείνος έχει αδρανήσει τόσο, που δεν μπορεί να σκεφθεί τίποτα πια. Για το καθήλωμα που έκανε στα παιδιά μας σε μια καρέκλα και δεν τ’ αφήνει να κουνηθούν, να παίξουν με τους κύβους, με την πλαστελίνη, να ζωγραφίσουν... Ακόμα και για την υπογεννητικότητα, αυτή είναι υπεύθυνη, είπε ένας σπουδαίος επιστήμονας κάποια μέρα.
Έχω λοιπόν χίλιους λόγους να την αντιπαθώ. Όμως κάποιες φορές, μας δίνει κάτι ενημερωτικά... χαστούκια, εκεί που καθόμαστε βολεμένοι στην πιο αναπαυτική μας πολυθρόνα, που βλέπουμε τον «ουρανό σφοντύλι». – Έτσι λέμε στο χωριό μου. Και τότε κοκκινίζουμε από ντροπή, συμμαζευόμαστε και με κομμένη ανάσα παρακολουθούμε την κακή μοίρα κάποιων ανθρώπων. Βλέπουμε συχνά τελευταία, ρεπορτάζ με ανθρώπους άστεγους, μοναχικούς, δυστυχισμένους, με τη σημασία της λέξης, που ολοένα αυξάνονται και πληθύνονται.
Τι κατάντια είναι αυτή συνάνθρωποι! Πώς δεν χάνουν τον ύπνο τους οι πολιτικοί μας! Πώς μπορούν και κάθονται μπροστά στο πλούσιο τραπέζι τους, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια να βρούνε κάτι κι άλλοι που έχουν μια εβδομάδα να φάνε! Κουλουριασμένοι σαν σκυλιά στα πάρκα, στις πλατείες και στους σταθμούς και σε κάθε γωνιά της πόλης, ξυπόλητοι, σκεπασμένοι μ’ ένα τριμμένο παλτό ή μια τρύπια κουβέρτα, περνούν τις νύχτες τους κι ονειρεύονται ψωμί και ζεστασιά, το χειμώνα. Νηστικοί, ρακένδυτοι, άπλυτοι, αλλά άνθρωποι. Άνθρωποι σαν όλους εμάς, που αν μας λείψει για λίγες ώρες η θέρμανση, μαζευόμαστε στην είσοδο της πολυκατοικίας και κοντεύουμε να... φάμε τον διαχειριστή.
Αλλά όλοι εμείς, όπως και να νιώθουμε, βλέποντας όλους αυτούς τους δυστυχισμένους δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Το πολύ – πολύ, να δώσουμε ένα ρούχο, μια κουβέρτα ή ένα κομμάτι ψωμί, σε όποιον μας χτυπήσει την πόρτα. Εδώ χρειάζονται μέτρα από την πολιτεία, που κλείνει αυτιά και μάτια μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις. Δεν ξέρω τι θα κάνει. Δεν ψήφισε... εμένα ο λαός να κυβερνήσω. Μαζί με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτός ο τόπος, - που δεν είναι και λίγα, ομολογουμένως, δεν θα μας έφθανε το μελάνι όλης της γης να τα απαριθμήσουμε – μαζί με όλα λοιπόν, ας μπει πάνω στο τραπέζι και αυτό, των αστέγων.
Δεν νομίζω να έχουν μεγαλύτερη απαίτηση από ένα πιάτο φαΐ κι ένα στρώμα να ξεκουράσουν το ταλαιπωρημένο τους κορμί τα βράδια. Αυτά τα ατελείωτα χειμωνιάτικα βράδια, κυρίως, που και τα ζώα ακόμα, έχουν την καλύβα τους. Γιατί θα πρέπει αλήθεια οι άνθρωποι να χωρίζονται σε κατηγορίες! Όλοι πλάσματα του Θεού δεν είμαστε; Γιατί άλλοι πρέπει να έχουν... σαράντα δύο μπάνια κάπου εκεί στην Εκάλη κι άλλοι ούτε ένα κεραμίδι στο κεφάλι τους!
Καλλίτσα Γκουράβα – Δικτά
Λογοτέχνις - Συγγραφέας
