Αγαπητή «Ελευθερία»
Οι μηχανές, τα μηχανάκια και τα εν γένει δίκυκλα (όπως φαίνεται και στη φωτογραφία) αποτελούν τον φυσικό φράχτη του υπαίθριου ανακουφιστηρίου - κοινώς W.C.- της οδού Παπακυριαζή στη συμβολή της με την Παπαναστασίου.
Τι απομένει επομένως; Να το αφήσουμε στην αποκλειστική διάθεση των επαιτών της Παπαναστασίου; Κορόιδα δεν είμαστε.
Προτείνω να γενικευθεί η χρήση. Να θυμηθούμε τα παλιά, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Χαλέδες ή απόπατους, αργότερα με την εξέλιξη καμπινέ λέγαμε αυτά τα μέρη οι κατοικούντες σε πόλεις και χωριά.
Ποιος δεν θυμάται, έστω και για μια φορά, σφίξιμο στο υπογάστριο και κρύο ιδρώτα να τον λούζει μέχρι να ξεστομίσει εκείνο το συγκινητικό «Μπορώ να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα σας;».
Όμως, από δω και πέρα τα πράγματα απλουστεύουν. Επιστροφή στις ρίζες.
Προτείνω, στο συγκεκριμένο σημείο της πόλης μας, δίπλα στον θάλαμο να κρεμάσουμε αυτοσχέδια σύρματα ή καρφιά. Στο ένα θα τοποθετήσουμε κομμένα φύλλα διαβασμένων εφημερίδων ή χασαπόχαρτων, ένα οποιοδήποτε είδος χαρτιού μιας και το «Διάνα» έχει καταστεί ασύμφορο στις μέρες μας.
Στο άλλο σύρμα θα κρεμάσουμε φύλλα συκής για την πιο χονδρήν ανάγκη.
Η Λάρισα της ψυχής μας τα τελευταία χρόνια μοιάζει με γυναίκα εξωτερικά, μόνο φροντισμένη. Τα εσώρουχά της βρόμικα, άπλυτα, κιτρινισμένα από τη γλίτσα της πολυκαιρίας.
Όποιος αμφιβάλλει για τα πιο πάνω μια πρωινή βόλτα στο εν γένει κτίριο θα τον πείσει. Κατά τα άλλα θέλουμε και τουρισμό.
Η καθαριότητα πόλης δεν σημαίνει πάνω - κάτω η βούρτσα της καθαριότητας στην Παπαναστασίου άντε και στη Γαζή στις επτά το πρωί.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία Μαρία Γιαννιού
