Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΟ ΑΓΟΡΙ με τα σπίρτα ποτέ δεν ζητιάνεψε στον δρόμο. Κάτι είχε να πουλήσει κάθε φορά, αν και οι περισσότεροι στο καφενείο, του δίναμε μόνο λίγα κέρματα... Εκείνο, ακατάδεκτο, με περηφάνια, έβγαζε από την τσάντα του κάθε φορά... γυρίσματα! Κεράκια αρωματικά, αναπτήρες, χαρτομάντιλα και στυλό μπικ. Ήταν... τζέντλεμαν στο εμπόριο. Τιμούσε τον κλάδο όπως δεν τον τιμούν μεγαλέμποροι! Γυφτάκι δεν ήταν, δεν το έκανε δηλαδή από συνήθεια... Οι γονείς του άνθρωποι σκληρά εργαζόμενοι, τους γνωρίζαμε κι εμείς, που εδώ και δυο χρόνια τώρα, ξέμειναν από δουλειά. Άξιοι γονείς, βασανισμένοι, τους ένοιαζε πολύ αν το μικρό τους προτιμούσε το... εμπόριο από τα γράμματα, γι’ αυτό ρωτούσαν συνέχεια τους δασκάλους για την πρόοδό του...
ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ της γειτονιάς όχι μακριά από το κέντρο της Λάρισας, αυτή η οικογένεια πληρώνει τα βαριά οικονομικά μέτρα και την αργή (ίσως και σχεδιασμένη) πτώχευση της χώρας, πολύ σκληρά... Το άλλο παιδί, το πρώτο, το μεγάλο τους, γυρνώντας πέρυσι σπίτι από έναν αποτυχημένο γάμο, με δυο κουτσούβελα στην αγκαλιά, ψάχνει μεροκάματα από δω κι από κει, καθαρίζοντας σκάλες και διαμερίσματα. Στην ηλικία αυτή τα μικρά παιδιά είναι πολυέξοδα, έχουν ανάγκες, θέλουν φροντίδα και λεφτά...
ΕΙΚΟΣΙ χρόνια δούλευε στα έργα οδοποιίας, χιλιόμετρα μακριά, ο πάτερ φαμίλιας, μία ημέρα την εβδομάδα τον έβλεπε το σπίτι, τώρα στα πενήντα πέντε του, άνεργος στον τέταρτο χρόνο, ποιος να τον πάρει; Ολοι έλεγαν δικαιολογίες όταν τους μαρτυρούσε την ηλικία του! Η μάνα τα ψυχολογικά της, παρότι νέα και πάλι κάνει ό,τι μπορεί, σκληρή ζωή, όλοι τη δικαιολογούν στη γειτονιά, με τόσα προβλήματα τι μυαλό να της απομείνει; Προχτές πήγε και πέρασε επιτροπή, κάπου έκανε αίτηση για μια θέση σε κοινωφελή κοινοπραξία, ήταν είκοσι οι ενδιαφερόμενοι, πήραν άλλον, πιο φτωχό λέει και με περισσότερα προβλήματα...
ΑΛΛΑ και το σόι, όχι τίποτα πιο αισιόδοξο. Φτώχεια καταραμένη, κατάντια, από πουθενά βοήθεια... Και όπου πέφτει πείνα και ανεργία, αρχίζουν οι καβγάδες!
ΓΕΜΙΣΕ ανθρώπινα δράματα, οικογενειακές δυστυχίες η γειτονιά μας. Όλοι τα βλέπουμε, αλλά, είναι που μέχρι τώρα δεν τα προσέχαμε και τόσο. Η οικονομική κρίση, άπλωσε τη φτώχεια όπως απλώνει η ομίχλη τη θολούρα, σε κάθε γειτονιά. Οι ιερείς και η Μητρόπολη, θα πρέπει να γνωρίζουν καλύτερα αυτή τη θλιβερή πλευρά της κοινωνίας, το μέγεθος των προβλημάτων του κόσμου. Και όπως μπορώ να γνωρίζω, ήδη προσφέρουν οι άνθρωποι ό,τι και με όποιον τρόπο μπορούν…
ΕΧΩ την εντύπωση ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν αντιληφθεί ακριβώς αυτό το μέγεθος. Άλλαξε και η συνήθης τακτική να «οργώνουν» την επαρχία, φοβούμενοι ίσως την αντίδραση των ίδιων των ψηφοφόρων τους. Θα αναδεικνύω τέτοιες περιπτώσεις, επειδή δεν πρέπει να δώσουν λόγο στην ιστορία, μόνο εκείνοι που μας οδήγησαν εδώ. Αλλά, κυρίως και όσοι εξακολουθούν να κρύβουν την κατάσταση, φοβούμενοι να αποκαλύψουν την εικόνα της δυστυχίας, που δεν είναι άλλη από τον διεθνή διασυρμό μιας ένδοξης χώρας, ενός περήφανου λαού. Το αγόρι με τα σπίρτα κάποτε θα μεγαλώσει. Και θα ψάξει για ευθύνες...
