* Του Γ. Καραβάνα (karavanas1@hotmail.com)
Κατά τις πρώτες τοποθετήσεις τους, αμέσως μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, οι πολιτικοί αρχηγοί που παρέλασαν από τις τηλεοπτικές κάμερες ξεκαθάρισαν ότι, «ναι μεν η ΕΡΤ χρειαζόταν αναδιάρθρωση μια και είχε συσσωρεύσει πλήθος προβλημάτων και δυσλειτουργιών, πλην όμως η λύση δεν έπρεπε να είναι τόσο απότομη και να περιλαμβάνει κλείσιμο». Συμφωνώ! Προσπαθώ όμως να καταλάβω: πότε ακριβώς σκόπευαν να λύσουν τα προβλήματα που αναγνώρισαν ότι υπάρχουν, με ποιο τρόπο και κυρίως ποιο χρονοδιάγραμμα; Τα προβλήματα της ΕΡΤ δεν είναι χθεσινά. Ο οργανισμός αποτελούσε πάντα προνομιακό χώρο τοποθέτησης κομματικών φίλων και φιλοξένησε κατά καιρούς μερικούς από τους πιο καλοπληρωμένους υπαλλήλους της χώρας. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για δεκαετίες φόρτωναν την ΕΡΤ με δικά τους παιδιά, επιφορτισμένα να κάνουν τη δική τους δουλειά. Στα Διοικητικά Συμβούλια του οργανισμού συμμετείχαν άτομα με ισχυρές μιντιακές διασυνδέσεις, ως αντάλλαγμα της φιλικής τους διάθεσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Αλλά και αυτά να μην υπήρχαν, ακόμα κι αν επικεντρωνόμασταν μόνο στα νούμερα, η ΕΡΤ είχε την εικόνα αναποτελεσματικής επιχείρησης: ξόδευε πάρα πολλά χρήματα, απασχολούσε πάρα πολλούς ανθρώπους, σε πάρα πολλά κανάλια με δυσανάλογα χαμηλή τηλεθέαση - και συνεπώς εσόδων από διαφημίσεις. Εντούτοις, οι μισθοί ήταν σκανδαλωδώς υψηλοί, χάριν της υποχρεωτικής επιχορήγησης που πληρώναμε, μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ.
(Υπενθυμίζω ότι την ΕΡΤ, πλήρωναν και οι διάδρομοι και τα ασανσέρ των πολυκατοικιών, μέσω του λογαριασμού των κοινοχρήστων... Την πλήρωναν και τα εμπορικά καταστήματα που δεν έχουν τηλεόραση... Την πλήρωναν και τα ηλεκτροδοτούμενα ποιμνιοστάσια, προφανώς για την πνευματική ανόρθωση των αιγοπροβάτων... Επιτέλους θα ξεκουραστούν για λίγο τα μάτια τους!).
Όλα τα παραπάνω λοιπόν ήταν γνωστά. Εδώ και χρόνια συζητούσαμε για το πόσα κανάλια πρέπει να έχει μια χώρα σαν την Ελλάδα, για το πώς ένα ιδιωτικό κανάλι μπορεί να κάνει την ίδια δουλειά με το 1/3 των υπαλλήλων ενός κρατικού καναλιού και για το ύψος των αμοιβών των υπαλλήλων της ΕΡΤ. Και τι κάναμε; Αναγνωρίζαμε το πρόβλημα! Αυτό μας είπαν κοντολογίς χθες, Βενιζέλος και Κουβέλης! Μην τολμώντας να αντιταχθούν σε κάτι που ήταν προφανώς αναγκαίο, αλλά και θέλοντας να διαχωρίσουν τη θέση τους, μας ενημέρωσαν πως «οι αλλαγές έπρεπε να γίνουν, αλλά όχι έτσι». Δεν μας είπαν όμως το πώς έπρεπε να γίνουν και κυρίως δεν μας είπαν το πότε! Προσπάθειες είχαν γίνει και στο παρελθόν, με πιο πρόσφατη αυτή του Ηλία Μόσιαλου, υπουργού Επικρατείας τότε του ΠΑΣΟΚ με αξιωματική αντιπολίτευση τη ΝΔ. Η πρόταση περιελάμβανε το κλείσιμο μόνο της ΕΤ1 και του Σινεσπορτ και την ενσωμάτωση των προγραμμάτων τους στα υπόλοιπα κρατικά κανάλια (ΝΕΤ, ΕΤ3 και Βουλή). Συνοδεύονταν μάλιστα από μελέτη ανεξάρτητης επιτροπής προσωπικοτήτων, από διάφορους πολιτικούς χώρους, με επικεφαλής τον Συνταγματολόγο Νίκο Αλιβιζάτο, η οποία εργάστηκε αμισθί με στόχο να διαμορφωθεί ένα θεσμικό πλαίσιο που εξασφαλίζει ότι η ΕΡΤ θα λειτουργεί πράγματι ως ένα δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό μέσο κι όχι ένας κυβερνητικά ελεγχόμενος οργανισμός. Στην πρόταση είχαν τότε αντιταχθεί άπαντες, με πρώτο το ίδιο το ΠΑΣΟΚ του οποίου ο Μόσιαλος ήταν υπουργός, συνοδευόμενο από την αντιμνημονιακή τότε ΝΔ και τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης. Η πρόταση μπήκε στο συρτάρι, το πρόβλημα μπήκε για ακόμη μία φορά κάτω από το χαλί...
Είναι προφανές ότι η δήθεν αναγνώριση ενός προβλήματος από το πολιτικό μας κατεστημένο, είναι ένας τρόπος για να μην λυθεί ποτέ. «Αναγνωρίζουμε το πρόβλημα και συστήνουμε μια επιτροπή για να το μελετήσει». «Αναγνωρίζουμε το πρόβλημα και αποφασίζουμε την έναρξη σχετικού διαλόγου». Πάντα χωρίς χρονοδιάγραμμα! Χωρίς ημερομηνία λήξης! Και βεβαίως, με το αζημίωτο τις περισσότερες φορές. Με τη διαφορά ότι η πραγματικότητα δεν περιμένει. Ο επαγγελματίας που βάζει λουκέτο στο μαγαζί του και αναγκάζεται να πληρώνει παράλογες δαπάνες όπως αυτή της ΕΡΤ, δεν έχει άπειρο χρόνο στη διάθεσή του. Απαιτεί άμεσες λύσεις. Γι’ αυτό άλλωστε εκλέγει πολιτικούς - αν ήθελε να αφήσει τα προβλήματα να χρονίζουν θα μπορούσε και χωρίς αυτούς. Ο μεμονωμένος επαγγελματίας όμως, δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητες των κομματαρχών. Κανείς δεν νοιάστηκε για εκείνον. Καμία διαδήλωση και κανένας τηλεμαραθώνιος δεν οργανώθηκε για τα χιλιάδες λουκέτα επιχειρήσεων, για το 1,5 εκατομμύριο ανέργων του ιδιωτικού τομέα. Αυτοί πήγαν άκλαυτοι! Ούτε ο κ. Σαμαράς νοιάστηκε. Αναγκάστηκε να κλείσει σε μια μέρα την ΕΡΤ, με τρόπο που αγγίζει τα όρια της Συνταγματικής νομιμότητας (αν δεν τα παραβιάζει), ακριβώς εξαιτίας της παρελκυστικής τακτικής, που κι ο ίδιος ακολουθεί. Ενώ υπήρχε ρητή υποχρέωση να απολυθούν δύο χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι μέχρι το τέλος Ιουνίου, προκειμένου να πάρουμε την επόμενη δόση, αυτός και η κυβέρνησή του είχε καταφέρει να διώξει μόλις τέσσερις (4)! επίορκους υπαλλήλους ως σήμερα. Έτυχε απλώς να είναι εκείνος που βρέθηκε στη λάθος θέση τη λάθος στιγμή, με την καυτή πατάτα στα χέρια, χωρίς κανένα πρόγραμμα! Όπως ακριβώς συνέβη με τον Γιώργο Παπανδρέου λίγα χρόνια νωρίτερα. Αν είχαν μελετήσει λίγο την κατάσταση κι αν είχαν το πολιτικό θάρρος που απαιτείται, θα είχαν προχωρήσει σε άλλες πιο επείγουσες και πιο αποτελεσματικές αλλαγές. Και μόνο η ανάθεση σε ιδιώτες, για παράδειγμα, της αποκομιδής των σκουπιδιών και η οικονομική τους εκμετάλλευση (μέτρο που χρησιμοποιείται σε όλη την Ευρώπη και εκτός του περιβαλλοντικού οφέλους αφήνει και σημαντικά κέρδη) θα γλίτωνε τον προϋπολογισμό από πολύ περισσότερα έξοδα. Εμείς αντίθετα εξακολουθούμε να πληρώνουμε πρόστιμα ως χώρα για τις παράνομες χωματερές... Μην αυταπατάσθε λοιπόν για την τάχα αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού: αν δεν έτρεχαν οι υποχρεώσεις προς την τρόικα κι αν δεν είχαμε καθυστερήσει τόσο πολύ σε τόσα άλλα, ακόμα θα πληρώναμε την ΕΡΤ, είτε τη βλέπαμε είτε όχι...
* Ο Γιώργος Καραβάνας είναι βιολόγος και μέλος της ΔΕ της ΔΡΑΣΗΣ (www.drassi.gr)
