Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
Η μουσική εξημερώνει τα ήθη του ανθρώπου. Ακόμα και τα ζώα, όπως απέδειξαν σχετικές έρευνες, κάτω από επιλεγμένα ή κατάλληλα ακούσματα ηρεμούν, διαφοροποιούν τις συμπεριφορές τους, γίνονται συνεργάσιμα. Κατάλληλη μουσική σε εργασιακούς χώρους, αυξάνει την παραγωγικότητα. Οι άνθρωποι μέσα από τη μουσική ενεργοποιούνται και αναζωογονούνται. ΄Η ακόμα και ηρεμούν αφού η μουσική, δρα κατασταλτικά σε περιπτώσεις έντασης ή κόπωσης. Σήμερα όμως ξεχάσαμε την ευεργετική τη επίδραση. Την κάναμε εργαλείο βασανιστηρίων. Από το πρωί ίσαμε το βράδυ, ακόμα κι όταν οχυρωνόμαστε στη θαλπωρή της εστίας μας, γινόμαστε αντικείμενα καταιγισμού από ηχητικά πυρά.
«Περπατάει και τρέμει η γη» έλεγαν κάποτε για το παλικάρι. Τώρα το παλικάρι καβαλάει τ΄ αμάξι του και τρέμει η γη. Τρίζουν τα τσιμέντα και ραγίζει η άσφαλτος. Περνάει δίπλα μας και δονούνται τα σπλάχνα μας. Ολη η διάβα του ηχολογάει. Το παλικάρι έχει αμάξι εξοπλισμένο μ΄ ένα δαιμονικό ηχοσύστημα, που θυμίζει τον πόλεμο των άστρων. Εργαλείο βασανισμού. Ολος ο ντουνιάς καταδικάζεται να ακούει το άσμα του λεβέντη. Το «My number one» της Παπαρίζου, το «Σέικ - Σέικ» του Ρουβά ή τα Χέβυ Μέταλς (Metallica).
Ναι έτσι είναι φίλοι μου. Η μουσική στα χρόνια μας ξεστράτησε από τον ιερό σκοπό της. Μάλιστα ανεπίσημα ή και επίσημα καθιερώθηκε και σαν τρόπος ή σαν όργανο βασανισμού. Επιλεγμένα βασανιστικά άσματα, χρησιμοποιούνται σήμερα στο Γκουντανάμο, για να κρατούν ξύπνιους τους φυλακισμένους και να τους αποσπούν τις ομολογίες. Πάει η εποχή του ρετσινόλαδου του Μεταξά ή του φάλαγγα των ΕΑΤ - ΕΣΑ. Αναχρονιστικά είναι τα βασανιστήρια των Ες - Ες και των Σταλινικών Γκουλάκ. Ακόμα και το μαρτύριο της «Σταγόνας» θεωρείται ξεπερασμένο.
Τώρα εκπέμπουν καταιγιστικά ντεσιμπέλ και σου διαλύουν κάθε ψυχική αντίσταση. Το κακό όμως είναι πως εμείς, οι αθώοι και ανύποπτοι πολίτες, δεν είμαστε ούτε τρόφιμοι του Γκουαντανάμο, ούτε έγκλειστοι των Ταλιμπάν, για να μας βασανίζουν ηχητικά. Δεν φταίξαμε σε τίποτα για να έχουμε αυτή την τύχη. Κι όμως οι καλοί μας συνάνθρωποι, που ανετράφησαν με βάρβαρα μουσικά ακούσματα, που είναι αφιονισμένοι από ανελέητη μουσική, μας πιλατεύουν και μας βασανίζουν με τις μουσικές τους «αδυναμίες». Είναι ο λεβέντης με το καπριολέ, που ανοίγει το ηχοσύστημά του στη διαπασών. Είναι ο γείτονας με τα ανοιχτά παράθυρα, που βάζει τέρμα την τηλεόραση, δίχως να λογαριάζει τον γείτονα. Είναι ο γύφτος, ο παλιατζής που δεν σέβεται το μεσημεριανό ωράριο. Είναι τα δήθεν «κοσμικά» κέντρα, που πας με τη συντροφιά σου ν΄ αλλάξεις δύο κουβέντες. Ενώ τα μεγάφωνα με την έντασή τους σου κόβουν τη λαλιά. Είναι γενικά ο ρυπαντικός νέο - Ελληνας, που σαν να μην του έφθαναν οι άλλοι ρύποι, ρυπαίνει και ηχητικά.
Και δεν ξέρεις πως ν΄ αντιδράσεις σ΄ αυτούς. Φευγάτοι στα αυτοκίνητα με τ΄ ανοιχτά παράθυρα, δαιμονισμένα αεροπλάνα πάνω από τα κεφάλια μας καθώς πορεύονται στον διάδρομο προσγείωσης πάνω από την πόλη, πλανώδιοι με τις ντοντούκες, που όσο να τους δεις χάθηκαν στο βάθος του δρόμου, αναίσθητοι γείτονες, που αδιαφορούν για την ύπαρξή σου.
Θα μου πεις, πως υπάρχουν και οι αστυνομικές διατάξεις. Σιγά τα ωά. Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε. Είδατε να εφαρμόζεται καμιά διάταξη; Ποτέ.
Τίποτα δεν απαγορεύει τη χρήση ασμάτων και ποικίλων ακουσμάτων, που στοχεύουν και τελικά επιτυγχάνουν τη βιολογική και ψυχολογική μας κατάρρευση. Μικρά Γκουαντανάμο και χώρος βασανισμών κατάντησε η πολύπαθη πόλη μας. Να μην πούμε για κομπρεσέρ και εκσκαφείς και κορναρίσματα.
Λες να πιάσεις εξοχή, μήπως και απαλλαγείς από τα ποικίλα ηχητικά ραπίσματα. Αμ, δε! Το ηχητικό τσουνάμι σε κυνηγάει παντού. Οσοι έχουν την τύχη να κατοικούν κοντά σε θερινά ντίσκο, σε νυκτόβια μπαράκια ή σε αφηνιασμένα αρχοντοσκυλάδικα, έχουν γευθεί τη γλύκα των ηχητικών βασανιστηρίων.
Πολύ συχνά η μουσική συμβάλλει στην αναγνώριση της ταυτότητάς μας. Είμαστε ό,τι, ακούμε. Κι έτσι ο καθένας ηχορρυπαντικός μας βομβαρδίζει κατά το δοκούν. Με βαριά ρεμπέτικα κι ασήκωτους αμανέδες, με τα «Νέα Κύματα» τα αλαλάζοντα ή με τουρκομπαρόκ κ.ά.
Εμείς γνωρίζαμε από παλιά, πως το τραγούδι, είναι έκφραση ψυχής. Ένα μέσο ειρηνικό για να επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Ενας άρρηκτος κρίκος, που συνδέει λαούς και φυλές. Μια αδήρητη ανάγκη ζωής. Καλά τόνισε ο μεγάλος λαογράφος μας Ν. Πολίτης, πως ο ελληνικός λαός επέζησε της σκλαβιάς μονάχα με το τραγούδι του.
Σήμερα όμως διαπιστώνουμε πολύ συχνά, πως η μουσική και το τραγούδι, με την αναγκαστική ακρόαση γίνονται όργανα βασανισμού. Βρισκόμαστε μπροστά σ΄ έναν ακήρυκτο μουσικό πόλεμο. Θύμα του πολέμου αυτού είναι ο άνθρωπος. Πειθαναγκάζεται σε δημόσιους ή ιδιωτικούς χώρους, να καταπίνει ηχητικούς ρύπους. Ακριβώς έτσι όπως υποβάλλεται να καταναλώνει μολυσμένου αέρα, φρούτα και τρόφιμα φυτοφαρμακωμένα, αλλοιωμένα ψάρια, αλλαντικά και κρέατα και τόσα άλλα ληγμένα, τοξικά και μεταλλαγμένα προϊόντα.
