Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΕΧΩ ένα φίλο που δεν μπορεί με τίποτα να «χωνέψει» τη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ...Φανατικός υποστηρικτής του Αντρέα, παρείχε την υποστήριξή του με τον ίδιο φανατισμό στον Γιώργο, αλλά έγινε έξαλλος με την ηττοπαθή του συμπεριφορά και μεταξύ σοβαρού και αστείου, λίγο μετά το Καστελόριζο και την πρόσκληση των ξένων «σωτήρων» της χώρας, διατύπωσε δημοσίως την αμφιβολία του:
- Μπα, δεν μπορεί να ‘ναι αυτός γιος του Αντρέα!...
- Και τίνος είναι; θέλησα να τον «κουρδίσω»... Σκέφθηκε λίγο και μετά, με έκδηλη αυταρέσκεια για το χιουμοριστικό του εύρημα, μου είπε:
- Αν κρίνω από τη μανία του με τα ταξίδια και τα συνεχή πήγαινε – έλα με τ’ αεροπλάνα, περισσότερο για παιδί της Δήμητρας που ήταν αεροσυνοδός μου κάνει, παρά της Μαργαρίτας!...
ΑΦΟΤΟΥ έγινε αυτός ο διάλογος, πέρασαν τρία χρόνια και θυμωμένος, από τη μία, γιατί «το ΠΑΣΟΚ ενέδωσε στη νεοφιλελεύθερη πολιτική» και αφετέρου, «γιατί έγινε ουρά του Σαμαρά», ο φίλος μου προσεχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ...Τσακωνόμαστε συχνά για το τι εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από προχθές που ο κ. Τσίπρας επέστρεψε από την Ισπανία, ο φίλος μου δεν ασχολείται πλέον με τα δικά μου επιχειρήματα...Γιατί, όπως μου είπε πάλι υπερήφανος για το ευρηματικό του χιούμορ, έλυσε το πρόβλημα που τον απασχολούσε από το 2011:
- Λοιπόν φίλε, θυμάσαι που σου ‘λεγα ότι ο Γιώργος αποκλείεται να είναι γιος του Αντρέα;
- Ναι...
- Ε λοιπόν, δεν με νοιάζει πια, αν είναι...
...ΚΑΙ πήρε στα χέρια του το «Πρώτο Θέμα», για να μου διαβάσει την αποστροφή της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα προς τα στελέχη της ισπανικής αριστεράς: «...Η σοσιαλδημοκρατία που έχει παραδοθεί στη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία, δεν θυμίζει σε τίποτε εκείνη τη σοσιαλδημοκρατία της δεκαετίας του ’80. Του Φελίπε Γκονζάλες, του Μάριο Σοάρες και του Αντρέα Παπανδρέου!...»...
- Και λοιπόν; Εσάς του πασόκους θέλει να κολακέψει, του είπα... Σιγά μην νοσταλγεί ο Τσίπρας που τη δεκαετία του ογδόντα ήταν στην ΚΝΕ και κατήγγειλε τον Παπανδρέου ότι «βρίζει τον σοσιαλισμό, όταν λέει ότι είναι σοσιαλιστής», τη σοσιαλδημοκρατία του Αντρέα, του Άκη και του Κουτσόγιωργα!...
- Δεν ξέρω τι λες, εσύ, μου είπε, αλλά εμένα αγαλλίασε η ψυχή μου ακούγοντας από τον Τσίπρα μια καλή κουβέντα για τον Αντρέα, τώρα που όλοι λέτε ότι δήθεν πληρώνουμε τα δάνεια που πήρε εκείνος για να μας εκμαυλίσει και να μας κάνει ψηφοφόρους του!...
Ο ΤΣΙΠΡΑΣ λοιπόν, είναι ο πραγματικός γιος του Αντρέα Παπανδρέου!...Όχι, γιατί αναφέρεται με συγκίνηση σε αυτόν και ξαφνικά τον νοσταλγεί (αυτό το κάνει για να ψηφοθηρήσει τώρα που το ΠΑΣΟΚ φυλλορροεί), αλλά γιατί όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο τον θυμίζει... Ξεκίνησε όπως κι εκείνος άλλωστε: αρχικά βάζοντας απέναντί του τους Ευρωπαίους, τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους, τους βιομήχανους, τους εκδότες, το κατεστημένο, το πελατειακό σύστημα κι αφού πήρε τον κόσμο με το μέρος του, άρχισε σιγά –σιγά να βλέπει ιδιαιτέρως τον Σόιμπλε, εκτός έδρας τους ιθύνοντες του ΔΝΤ, στην Ουάσιγκτον τους Αμερικανούς, στο συνέδριό τους τούς βιομήχανους, στη Λέσχη τους τους εφοπλιστές, σε κλειστά ραντεβού τον Αλαφούζο και άλλους εκδότες, στο ΑΤΑ τους στρατιωτικούς, στην αρχιεπισκοπή τον Ιερώνυμο και πάει λέγοντας...
ΜΕΤΑ πήρε το μεγάλο «όχι» στο μνημόνιο κι από «κατάργηση μ’ ένα άρθρο στη Βουλή», πήγε στην «επαναδιαπραγμάτευση» και έκανε το «ευρώ» λάστιχο για να χωρέσει και στη λογική του «εθνικού νομίσματος» και στη λογική του «όχι στο ευρώ, πάση θυσία»!... Και πάνω που η αθυροστομία μας θα μας έβαζε στον πειρασμό να τον συγκρίνουμε με τον Αντρέα, και μετά να μας καταγγείλουν ως «παπαγαλάκια» οι υποστηρικτές του, πήγε στην Ισπανία και είπε ότι νοσταλγεί τη σοσιαλδημοκρατία του Αντρέα, φράση που δεν συμπεριλήφθηκε στο δελτίο Τύπου του κόμματός του, για ευνόητους λόγους...
ΘΑ ΠΕΙΤΕ «τόσο κακό είναι να πορεύεται κάποιος στα βήματα του Αντρέα Παπανδρέου;». Όχι βέβαια... Αρκεί να το κάνει γιατί αποδεδειγμένα «τον θαύμαζε», όπως ευθαρσώς δήλωνε ο Κώστας Καραμανλής, όσο ήταν (τέλος πάντων!) πρωθυπουργός... Ο κ. Τσίπρας όμως και οι σύντροφοί του δεν είχαν δώσει δείγματα θαυμασμού του Αντρέα...Κάθε άλλο μάλιστα... Για εξαπάτηση του κόσμου της Αριστεράς τον κατηγορούσαν και λεηλασία των κομμάτων της...
ΜΕ το ποσοστό του «κολλημένο» στο πλαφόν της εκλογικής επίδοσης του Ιουνίου του 2012 και το ΠΑΣΟΚ να φυλλορροεί, είναι λογικό ο ΣΥΡΙΖΑ ν’ «ανοίγεται» προς τους ψηφοφόρους του Κινήματος... Μόνο που, όταν εμφανίζεται ως νοσταλγός της σοσιαλδημοκρατίας του Αντρέα (και συνομιλητής όλων όσων προανέφερα), ελαχιστοποιεί τις ελπίδες εκείνων που προσδοκούν την ανατροπή απ’ αυτόν και το κόμμα του... Ήδη, από το περασμένο καλοκαίρι, η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που περιέχεται στο 23% που προστέθηκε στο αρχικό 4% του κόμματος: κυρίως πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δηλαδή... Κι όσο μεγαλώσει το ποσοστό αυτής της συνιστώσας, τόσο ο δικομματισμός που πάντα αφόριζε η Αριστερά, απειλεί να επιστρέψει...Απλώς, στη θέση του ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά με τη Ν.Δ. σταθερά απέναντί του...
ΤΙΠΟΤΑ το φοβερό... Οι τάσεις που υπάρχουν στην κοινωνία εκφράζονται πάντα μ’ έναν κάποιο τρόπο στην πολιτική ζωή της χώρας...Και η «τάση ΠΑΣΟΚ» ουδέποτε εξέλειπε... Αντιθέτως, ήταν ανέκαθεν τόσο ισχυρή που «εκπασόκισε» και τη Ν.Δ. και ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς...Ακόμη κι αν «σβήνει» το κόμμα ΠΑΣΟΚ λοιπόν, θα συνεχίσει να υπάρχει...Αν ήταν ποδοσφαιρική ομάδα θα συνέχιζε με νέο ΑΦΜ (π.χ. του Τυρνάβου, όπως προτείνουν πολλοί για την ΑΕΛ) χωρίς να κινδυνεύει με εκφυλισμό, γιατί «η ομάδα δεν είναι το ΑΦΜ, αλλά η ιστορία της»... Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τα κόμματα... Δεν είναι οι σφραγίδες, αλλά η ιστορία τους και η δυναμική που αναπτύσσουν μέσα στην κοινωνία...
