Από τον Αθανάσιο Φώτο
Αφουγκράζομαι την αγωνία, την πικρία, τους φόβους, την απογοήτευση, τις έντονες και καυτές διαμαρτυρίες του κόσμου, για την επιδημική εξάπλωση της τρομοκρατίας και στη χώρα μας. Αναφέρομαι περισσότερο στη μερίδα εκείνων των ανθρώπων, που θρηνεί και οδύρεται καθώς βλέπει την τρομοκρατία ραγδαία να εξαπλώνεται, να επεκτείνεται, να διογκώνεται και να λαμβάνει τη μορφή θύελλας, έτοιμης να σαρώσει τα πάντα και να σκορπίσει γύρω μας τον πανικό, την καταστροφή και τον όλεθρο. Οργιάζει ολόγυρά μας, περπατάει στους δρόμους, σκοτίζει την ατμόσφαιρα, πανικοβάλλει τα πλήθη, αφανίζει, ό,τι σωστό και ωραίο υπάρχει στη ζωή μας, πνίγει τις ευαισθησίες μας. Έκλεψε ακόμα και τις καρδιές των νέων μας, μερίδα των οποίων την ασπάστηκε και την έκανε βίωμα και εικόνα της ζωής τους.
Στέκομαι όχι μόνο σκεπτικός, αλλά πολύ ανήσυχος και προβληματισμένος στο φαινόμενο αυτό και προσπαθώ να εντοπίσω τους λόγους, τα αίτια και την τραγικότητα αυτής της συμπεριφοράς των νέων μας. Διαπιστώνω, ότι οι νέοι μας, δεν ένιωσαν ποτέ στο πετσί τους, την τυραννία, τον αυταρχισμό, τους διωγμούς, τους βασανισμούς, τη βαρβαρότητα, τον φόβο και τον τρόμο ενός ολοκληρωτικού, απολυταρχικού, ανελεύθερου καθεστώτος. Δεν έζησαν τις σπαρακτικές στερήσεις και τις ιστορικές περιπέτειες άλλων εποχών για να κατέχονται από βιώματα βίας και τρομοκρατίας.
Βλέπω μία μεγάλη μερίδα νέων σήμερα να είναι έτοιμοι να σκορπίσουν τον όλεθρο και την καταστροφή, να καταπνίξουν κάθε καλό και ωραίο. Να είναι θωρακισμένοι, όχι με τα όπλα του φωτός, αλλά του σκότους και της καταστροφής. Αρματωμένοι και ετοιμοπόλεμοι, ενάντια στην έννομη τάξη στην πολιτεία, στη ζωή. Η νεολαία μας έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει το σύστημα μέσα στο οποίο ζει, κινείται και δραστηριοποιείται, να αμφισβητήσει τους θεσμούς και αυτούς που τους εκφράζουν, τους διατηρούν και τους υπηρετούν, δεν μπορεί όμως αυτό να το πράξει με τη χρησιμοποίηση της βίας και της τρομοκρατίας, αλλά μέσα από σωστό πειστικό διάλογο εκθέτοντας τα επιχειρήματά της.
Το κύμα βίας και τρομοκρατίας που τα τελευταία χρόνια έχει αναστατώσει τη ζωή μας από νεαρά άτομα και αποτελεί καθημερινό φαινόμενο, δεν μπορεί παρά να μας ανησυχεί βαθύτατα όλους μας. Οι ληστείες, οι φόνοι, οι απαγωγές, που γίνονται σε βάρος αθώων προσώπων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση μίας αναρχικής και μανιασμένης αντίληψης, φορείς της οποίας είναι όλοι αυτοί που αμφισβητούν τους θεσμούς, το σύστημα και γενικά την έννομο τάξη και επιζητούν την κατάλυση και την ανατροπή των δημοκρατικών θεσμών, πιστεύοντας πως αυτοί μπορούν να λύσουν τα προβλήματα όλου του κόσμου, άρα και τα δικά τους. Γι’ αυτό και αποδέχονται τη βία και την τρομοκρατία την οποία έχουν ως σημαία και λάβαρο της ζωής τους, την προβάλλουν ασταμάτητα με φανατισμό και πίστη, ως υπέρτατη αξία, και επαγγέλλονται με φανατισμό, ότι μόνη αυτή μπορεί να μας οδηγήσει προς το κοινό καλό και τη σωτηρία μας.
Οι νέοι δεν μπορούν να αντιληφθούν πως η βία και η τρομοκρατία, το μόνο που προσφέρουν στη ζωή, είναι η καταστροφή, η οπισθοδρόμηση, ο όλεθρος, ο πόνος, η φρίκη, η θλίψη. Με τη βία και την τρομοκρατία δεν λύνονται τα προβλήματα. Απλώς δημιουργούνται οξύτερα και περισσότερα .Όπως επίσης δεν αντιλαμβάνονται, ότι πολλές φορές πέφτουν θύματα μεγαλόστομων διακηρύξεων και συνθημάτων, που ευαγγελίζονται την αλλαγή, την ευμάρεια, την ευτυχία και τη γεύση των στερηθέντων αγαθών του παρελθόντος. Εντυπωσιακά συνθήματα που ερεθίζουν τις προσδοκίες. Γεμίζουν τις ψυχές τους. Αναζωπυρώνουν τις ελπίδες τους. Ηλεκτρίζουν τις ακοές τους. Μαγεύουν, συγκλονίζουν και αναστατώνουν τις συνειδήσεις τους. Όλα όμως αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά διακηρύξεις απάτης, υποταγής και ολοκληρωτικής αιχμαλωσίας των νέων από τους κήρυκες του μηδενισμού, του σκοταδισμού, του χάους και της καταστροφής.
Έτσι τα νέα παιδιά είναι τα εξιλαστήρια θύματα του συστήματος, που δεν μπόρεσε να τα δώσει ζωή και πνοή, να γιατρέψει την αγωνία, τους πόθους, τους καημούς, τα οράματά τους. Κατάφερε όμως να οπλίσει το χέρι τους σε πράξεις βίας και τρομοκρατίας, χωρίς τα νιάτα να βλέπουν τον καταχθόνιο μοχλό, την υποχθόνια ραδιουργία, η οποία εκμεταλλευόμενη την αγνότητά τους, την ορμητικότητά τους, το σφρίγος τους, την ευπιστία, την απειρία και την προθυμία τους, για μία δήθεν αλλαγή, για την ανατροπή και αμφισβήτηση του κατεστημένου, να τα οδηγεί και να τα σπρώχνει στο χάος και στην καταστροφή τους. Οι τρομοκράτες, που διακηρύττουν και υπόσχονται την ανατροπή της κατεστημένης εξουσίας και την εγκατάσταση της αναρχίας, συγκροτούν μια αδίστακτη και αιματηρή συμμορία που τα βέβηλα της χέρια σπέρνουν μέσα στην ψυχή της νεολαίας το μίσος, τη ματαιότητα, την πλάνη, την αντιπαλότητα και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Δεν επιλύουν προβλήματα για το καλό της κοινωνίας. Διχάζουν τους ανθρώπους της και τελικά δημιουργούν αθώα θύματα.
Και το ερώτημα. Ποιες είναι οι αιτίες που σπρώχνουν τον άνθρωπο και κυρίως τους νέους στη βία και την τρομοκρατία; Τα αίτια πολλά. Οικονομικά, πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, ιδεολογικά κ.τ.λ. Ποίοι φέρουν την ευθύνη για τη ραγδαία επιδείνωση της βίας και της τρομοκρατίας στον τόπο μας;
Κατά πρώτο λόγο η κοινωνία μας. Με τα τόσα προβλήματα που καθημερινά εμφανίζει και τις διεξόδους και τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις που παρουσιάζει. Η νεολαία έχει οράματα, ελπίδες, στοχασμούς, όνειρα, και στα αιτήματά της αυτά η κοινωνία και η πολιτεία δεν μπόρεσε να δώσει λύσεις. Δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες και τους οραματισμούς της. Δεν τους άνοιξε ποτέ την πόρτα της, στη χαρά και στον πόνο τους. Δεν στάθηκε πλάι τους στις δύσκολες ώρες που περνούν, χωρίς δουλειά, περίθαλψη, παιδεία, δικαιοσύνη. Φαρμάκωσε τις καρδιές τους, υποδαύλισε τους στόχους τους, καθυπόταξε τις ελπίδες τους.
Μπροστά σ’ αυτή την αμηχανία και την απελπισία τους οι νέοι, ήταν φυσικό επακόλουθο να αμφισβητήσουν τους θεσμούς και το σύστημα και να γίνουν κήρυκες και πρωταγωνιστές ολοκληρωτικών καταστάσεων, σε βάρος της κοινωνίας. Εάν ένιωθαν το σύστημα να τους εκφράζει, ζωντανό, δημιουργικό, έντιμο, προοδευτικό, τότε δεν θα το αντιμάχονταν, δεν θα το πολεμούσαν, θα ζούσαν ειρηνικά μέσα σ’ αυτό και θα εργάζονταν για τη δική τους πρόοδο, προκοπή και ευημερία, μέσα στην κοινωνία.. Το σύστημα όμως είναι σάπιο, διεφθαρμένο, φαύλο, εχθρικό και άδικο απέναντί τους. Και αυτό οι νέοι δεν το ανέχονται. Οι συνέπειες του αντικοινωνικού αυτού φαινομένου είναι τεράστιες. Εξαφανίζουν τον πολιτισμό μας, ανατρέπουν και ακυρώνουν τις ομαλές κοινωνικές σχέσεις και την κοινωνική ισορροπία και γαλήνη.
Στην Πολιτεία, στην οικογένεια, στο σχολείο, στην Εκκλησία καταλογίζεται η ευθύνη να μελετήσουν προσεκτικά την ολοκληρωμένη μορφή παιδείας, που χρόνια τώρα αγνόησαν. Μία παιδεία που θα γεμίσει με περιεχόμενο τη ζωή των νέων, με τη χάραξη και την ανάπτυξη νέων προοπτικών και ενδιαφερόντων. Με την αναγέννηση των καρδιών τους, σε ό,τι ωραίο και θελκτικό οδηγεί τους ανθρώπους στη χαρά, στην ευφροσύνη, την πρόοδο, την ανάπτυξη και τη δημιουργία.
O Αθανάσιος Φώτος είναι επί τιμή δικηγόρος
