Του Χρήστου Τσαντήλα
ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ για μια στιγμή, το θωρηκτό «Αβέρωφ» στο πέλαγος, να κινείται με... κωπηλάτες! Κάπως έτσι παρομοιάζω το σύστημα (δημόσιας) υγείας της χώρας μας και τα λειτουργούντα - όπως λειτουργούν σήμερα (και όλοι γνωρίζουμε πώς...) νοσηλευτικά κρατικά ιδρύματα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν γιατροί, νοσηλευτές και διοικητικοί. Σαν τις... γαλέρες του Μεσαίωνα, κινείται η δημόσια υγεία! Τις σπρώχνουν... σκλάβοι! Κωπηλάτες!
ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΣΑ τις προάλλες στους διαδρόμους του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, έναν λαμπρό νέο, από τους πολλούς που κυκλοφορούν με την ιατρική λευκή μπλούζα, τους πραγματικούς υπηρέτες της υγείας, πολλά υποσχόμενο επιστήμονα, ορεξάτο για προσφορά στην κοινωνία, να αγκομαχά (ευρισκόμενος στα όρια της ανθρώπινης αντοχής), να σώσει την... αξιοπρέπεια της δημόσιας υγείας αλλά και τον όρκο του στον Ιπποκράτη. Αυτός ο άνθρωπος, αφού πρώτα έφαγε τα νιάτα του στα θρανία, να σπουδάσει γιατρός, αποφάσισε να υπηρετήσει το δημόσιο σύστημα, το ΕΣΥ, ένα καράβι δίχως μηχανές, ώσπου αυτό άρχισε να... μπάζει νερά!
ΟΣΟΙ σαν κι αυτόν τον νέο απέμειναν, υπηρετούν με τρομερές θυσίες στα νοσοκομεία (όλοι κάποια στιγμή το είδαμε αυτό...), πιεζόμενοι και ξεπερνώντας και τον ίδιο τους τον εαυτό, «εγκλωβισμένοι» σε μισθούς ντροπής και απλήρωτη (πολλές φορές) υπερωριακή εργασία, αναγκασμένοι να συζούν με τα... μικρόβια, αμέτρητες ώρες, παρέα με τεράστιες ευθύνες, μακριά από οικογένεια τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας, σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας, πολλοί απ' αυτούς βλέπουν ως αναγκαία επιλογή, μια... ηρωική έξοδο από το σύστημα!
ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ την έφτασαν εδώ, άνθρωποι ανίκανοι πρώτιστα, έπειτα τα γνωστά «αρπακτικά» της πολιτικής, τα κυκλώματα μεσαζόντων και απομυζόντων τον χώρο, αυτοί που δημιούργησαν το... χάος στη δημόσια περίθαλψη. Τώρα ήρθε και η οικονομική κρίση, να αποτελειώσει ό,τι απόμεινε από το κουφάρι της...
Ο ΛΑΜΠΡΟΣ νέος με την άσπρη μπλούζα, που κινείτο στους χώρους του νοσοκομείου, είχε στα χέρια του δυο αναμμένα κάρβουνα. Από τη μια την υγεία εκατοντάδων ασθενών, που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σ’ αυτόν και από την άλλη, το ενημερωτικό... σημείωμα του μισθού του. Σχεδόν 1.200 ευρώ το μήνα για τον λέκτορα! Κάτι λίγα παραπάνω για τον καθηγητή! Τα μισά για τη νοσηλεύτρια. Με τις εφημερίες πολλών μηνών απλήρωτες! Άνθρωποι που περνούν αμέτρητες ώρες στα χειρουργεία, καθηγητές ιατρικής, γιατροί του ΕΣΥ, να παίρνουν ούτε τα μισά πολλές φορές απ’ όσα προσφέρουν. Αυτούς τους νέους επιστήμονες, εγώ τους παραδέχομαι. Γιατί, αν μη τι άλλο, επενδύουν στην κοινωνική προσφορά. Είναι μετάλλιο καταξίωσης η ανθρωπιά και είναι αυτό το αγαθό που δεν μπορεί να αλλοιώσει καμιά οικονομική κρίση...
