* Από τον Αἰμιλιανό Καζανζίδη
Καθώς ἀκούγεται ἡ προτροπή τῆς Ἐκκλησίας (στό πρῶτο ἰδιόμελο τῶν αἴνων τοῦ ὄρθρου τῆς Μεγάλης Δευτέρας) γιά συμπόρευση, γιά συμμετοχή στήν πορεία κάποιου, ἴσως νά δημιουργηθοῦν κάποιες ἀπορίες: 1)Ποιός εἶναι ὁ πορευόμενος μέ τόν ὁποῖο προτρεπόμαστε νά συμπορευθοῦμε; 2) Ποιά εὶναι ἡ πορεία του; 3) Τί σχέση ἔχει μέ τόν καθένα μας αὐτή ἡ συμπόρευση καί τί ὠφέλη μπορεῖ νά ἀποφέρει;
Πρόκειται γιά τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό καί γιά τήν ἑκούσια πορεία Του πρός τό ἄχραντο πάθος Του, τόν σταυρό, τόν θάνατο, τήν ταφή καί τήν ἀνάστασή Του.
Τή συμπόρευσή μας στή δική Του πορεία ἄν καί τήν ἐπιθυμεῖ δέν τήν ἔχει ἀνάγκη, ἀφοῦ «ἀνενδεές τό Θεῖον» καί ἔξω ἀπό κάθε ἀνάγκη. Ἀντίθετα, ἡ δική μας ψυχή ἔχει ἀνάγκη ἀπό αὐτή τή συμπόρευση, γιά νά γίνουμε ὅμοιοι μέ Ἐκεῖνον στό πάθος Του καί νά μετάσχουμε ὀντολογικά στήν Ἀνάστασή Του.
Ὁ χρόνος, μέσα στήν ἀδυσώπητη δίνη του, βυθίζει ἀνελέητα στή λήθη καί τήν ἀνυπαρξία γεγονότα καί πρόσωπα τῆς ἱστορίας, ἀκόμη καί τά πιό ἐπιφανῆ καί περιώνυμα γιά τήν ἐποχή τους. Μόνο τό ἄχραντο θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἔρχεται πρός τό Πάθος Του μέ μιά ἀσυγκράτητη ἐρωτική διάθεση, μέ τόν πόθο νά προσφέρει τόν ἑαυτό Του ὑπέρ «τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας», βρίσκεται ἔξω ἀπ’ αὐτή τή διαπίστωση. Ὁ χρόνος πού περνάει δέν τό βυθίζει στή λήθη. Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἀποκλειστικά ἀφιερωμένη στόν λατρευτό μας Κύριο καί Διδάσκαλο, μᾶς τό δείχνει.
Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα δέν ὀνομάζεται ἔτσι γιά τίς περισσότερες ἡμέρες ἤ ὧρες πού ἔχει, γιατί δέν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ἀλλά ἐπειδή ἡ κάθε Μεγάλη Ἑβδομάδα συνιστᾶ ἀνάμνηση-ἐπανάληψη τῶν γεγονότων μιᾶς μοναδικῆς ἑβδομάδας, κατά τήν χρονική κλιμάκωση τῆς ὁποίας στήν Ἱερουσαλήμ τῆς Παλαιστίνης πρίν ἀπό δύο χιλιετίες χρόνια, ἔγιναν τόσο μεγάλα γεγονότα, πανανθρώπινου καί παγκόσμιου χαρακτήρα, πού ἄλλαξαν τήν κατωφερῆ πορεία, τό ζοφῶδες μέλλον καί τήν ἀνυπαρξία προοπτικῆς τοῦ κόσμου.
Κατά τή Μ.Ε. ἐνθυμούμεθα καί ξαναζοῦμε στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας τά γεγονότα τοῦ Πάθους καί τῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Βιώνουμε ὀντολογικά, ὡς συμπορευόμενοι στό Πάθος Του, τά ἴδια ἐκεῖνα γεγονότα. Ἡ βίωση αὐτή δέν γίνεται μέ συναισθήματα καί ἰδέες, ἀλλά ἔχει σχέση μέ ὁλόκληρη τή ζωή μας. Καί βέβαια εἶναι ἐνθύμηση καί βίωση γεγονότων καί ὄχι ἰδεῶν. Κανείς δέν γιορτάζει καί δέν τιμᾶ διαχρονικά ἰδέες καί συναισθήματα, ἀλλά γεγονότα καί πρόσωπα πού ἔπεξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στά γεγονότα.
Ὁ ἄνθρωπος θά μπορέσει νά συμπορευθεῖ μέ τόν Χριστό στό πάθος Του, στό βαθμό πού θά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τήν ὑποδούλωσή του στά κτιστά, ὥστε νά ἀποκτήσει τήν ἀναγκαία πνευματική ἐγρήγορση γιά νά ὑποδεχθεῖ τόν Νυμφίο. Πρέπει ἀπαραιτήτως, μέ πνευματική ἄσκηση, νά στραφεῖ στή λατρευτική ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ καί νά ἀποφύγει τή λατρεία τῶν κτιστῶν, πολύ περισσότερο τή λατρεία τοῦ ἐγώ του. Αὐτόν τόν κίνδυνο δέν μπόρεσε νά τόν ἀποφύγει ὁ Ἰούδας, λάτρευσε τά ἀργύρια καί γιά τήν ἀπόκτησή τους παρέδωσε τόν Διδάσκαλό του.
Ὅποιος δέν φροντίζει ἀπό πρίν νά ἀντιστέκεται στά πάθη του, δέν θά ἔχει τήν δύναμη νά ἐπιμείνει στόν ἀγώνα ὅταν ἔλθουν οἱ δύσκολες ὧρες τοῦ πειρασμοῦ. Εἶναι ἐνδεικτικό τό ἀρνητικό παράδειγμα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, πού, ἐξαιτίας τοῦ ὕπνου, δέν μπόρεσαν νά σταθοῦν δίπλα στόν Διδάσκαλο τήν ὥρα τῆς μεγάλης ἀγωνίας Του.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος περάσει καί αὐτό τό τελεταῖο ἐμπόδιο καί θάψει τόν παλαιό ἑαυτό του στόν ἴδιο τάφο πού θάβει τό νεκρό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, τότε θά βγεῖ ἕνας νέος ἄνθρωπος ἀπό τόν τάφο, μέ τή φύση του θεωμένη, ὥστε νά μπορεῖ νά δεῖ τόν ἀναστημένο Χριστό πρόσωπο πρός πρόσωπο, νά μπορεῖ νά ζήσει τή ζωή Του καί νά γευθεῖ τή βασιλεία Του, βασιλεία θεϊκῆς ἄφθαρτης ἀγάπης.
Καλή συμπόρευση, ἀδελφοί, στό Πάθος, στόν Σταυρό καί στόν θάνατό Του! Καλή συνανάσταση μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό! Ἀμήν!
* Ο Ἀρχιμανδρίτης Αἰμιλιανός Καζανζίδης, είναι Καθηγούμενος της Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παντελεήμονος Ἁγιᾶς
