ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ γηπέδου του μπάσκετ η αίθουσα, είχε στρωθεί στην εντέλεια με καλαίσθητα ταχτοποιημένους πάγκους όμορφα διαχωριστικά και κοκκινωπά χαλάκια με γαλάζιες μοκέτες για διαδρόμους... Μπροστά από τους πάγκους αλλά και γύρω από ανοιχτούς χώρους, κυκλικά τραπεζάκια με μικρές καρέκλες υποδοχής για συζητήσεις ή ανάπαυση, δεκάδες πανέμορφες μικροκαμωμένες κινεζούλες, «νοικιασμένες» από τα περίπτερα- εκθέτες, των διαφόρων χωρών, για την πιο... γλυκιά προώθηση των προϊόντων!
ΠΕΚΙΝΟ 2000. Η Διεθνής Έκθεση Τροφίμων είχε στηθεί. Μερικά χιλιόμετρα μακριά από την ιστορική πλατεία Τιεν Αν Μεν και είχε ανοίξει τις πύλες της. Στο περίπτερο της Λάρισας, στελέχη του Επιμελητηρίου με τον τότε πρόεδρο Δ. Γκουντόπουλο και τοπικούς επιχειρηματίες, παρατηρούσαν την κίνηση των Κινέζων «επισκεπτών» αλλά κυρίως τις αντιδράσεις τους μπροστά στα δικά μας προϊόντα...
ΕΔΩ αρχίζει το καλαμπούρι. Σχεδόν αθέατος σε μια γωνία, παρατηρώ για ώρα πολλή, μαζί με φίλο Τυρναβίτη, του Οινοποιητικού Συνεταιρισμού, αλλά και γνωστό τυροκόμο της Ελασσόνας, έναν Κινέζο με τη γυναίκα του, να «ορέγονται» στον ελληνικό πάγκο, με τα τρόφιμα της Θεσσαλίας, να δίνουν έμφαση στις πιατέλες με τα... τυριά, τα κασέρια και τις ελιές, που ήταν όπως τα σερβίρουμε κι εμείς, μπουκίτσες, καρφωμένες σε οδοντογλυφίδες...
Πιάνει ένα στο χέρι του ο Κινέζος, το φέρνει στη μύτη, το βάζει δειλά δειλά στο στόμα, λίγο έξω από τα... δόντια, το μασάει, σηκώνει το κεφάλι του, κοιτάζει αριστερά δεξιά μην τον βλέπει κανείς, σκύβει και... το φτύνει στο καλάθι δίπλα του!
Ύστερα πιάνει την ελιά. Με το χέρι του, κάνει να ταΐσει τη γυναίκα του. Εκείνη είδε τι έγινε με το τυρί κι απομακρύνεται. Αποφασίζει ο ίδιος να ξαναρισκάρει. Βάζει στο στόμα την ελιά και αμέσως τη φτύνει κι αυτή στο καλάθι! Όμως αυτή τη φορά, μας έχει αντιληφθεί... Ντροπαλά κάνει ακαταλαβίστικο νεύμα...
«No good...» τον ρωτάει ο τυροκόμος μας... Αλλά σιγά μην συνεννοείτο ο Βλάχος με τον Κινέζο!
ΤΩΡΑ γιατί τα αναφέρω αυτά; Εκτός που μου αρέσει, ενθυμούμενος, να μοιράζομαι παλιές, αλλά επίκαιρες ιστορίες, είναι και το επικείμενο ταξίδι του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, στην Κίνα. Πάει ένα αεροπλάνο γεμάτο Έλληνες επιχειρηματίες και προσδοκίες για επενδύσεις Κινέζων στην Ελλάδα! Πάει να ρισκάρει κι αυτός ο πρωθυπουργός, την τύχη των αποστολών που υπήρξε... μαύρη κι άραχλη, στα ανάλογα ταξίδια των προηγούμενων. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το ‘79, του Ανδρέα Παπανδρέου, το ‘86, του Κώστα Σημίτη, το 2002, του Κώστα Καραμανλή το 2006 και του Γιώργου Παπανδρέου το 2009.
ΧΡΥΣΕΣ δουλειές στην Κίνα; Σαν ανέκδοτο μου φαίνεται. Δεν είναι που εγώ έμεινα στα όσα γεύτηκα σε ένα δεκαήμερο ταξίδι από αυτή την αχανή και περίεργα αναπτυσσόμενη χώρα, προ δεκαετίας. Ούτε αν άρεσε ή δεν άρεσε το λαρισινό τυρί και η ελιά των Γόννων, σε ανθρώπους που τρώνε... φίδια! Σε κείνο που ελπίζω είναι στη θεωρία Λαρισαίου επιχειρηματία, που όταν η πρωθυπουργική αποστολή θα πετάει για Πεκίνο, εκείνος θα... γυρίζει: «Δεν ζητάω πολλά από την κινεζική αγορά - μου εξομολογούνταν. Μόνο το...0,001% να πιάσω. Αυτό θέλω. Με 1,8 εκ. καταγεγραμμένο πληθυσμό, τα κονόμησα!!!
