Πάσχα... προέρχεται από την εβραϊκή λέξη πεσάχ, που σημαίνει πέρασμα, παρέλευση. Αποτελούσε τη μεγαλύτερη θρησκευτική εορτή του λαού του Ισραήλ και συμβόλιζε το Πέρασμά του από την αιγυπτιακή υποδούλωση στη γη της Επαγγελίας.
Στη συνέχεια, το Πάσχα πέρασε στον Χριστιανισμό, ως η μεγαλύτερη Χριστιανική Εορτή, εξυμνώντας την Ανάσταση του Υιού του Θεού μετά τον μαρτυρικό του θάνατο, και συμβολίζοντας το πέρασμα από την αμαρτία και το θάνατο στην Ανάσταση και την αιώνια ζωή! Ο συμβολισμός, λοιπόν, και στις δύο θρησκείες έχει κοινό παρονομαστή, το πέρασμα, τη διάβαση, από μία νοσηρή και επώδυνη σε μία νέα, λαμπερή κατάσταση!
Κάθε χρόνο, λοιπόν, όπως και αυτές τις ημέρες, η συντριπτική πλειοψηφία των Χριστιανών, θα συμμετάσχουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα στις εκκλησιαστικές λειτουργίες, θα απέχουμε από τη συνήθη διατροφή μας, μέσω της Νηστείας, θα λάβουμε το Θείο Φως το Βράδυ της Αναστάσεως και θα γιορτάσουμε το Πάσχα, ψήνοντας τον καθιερωμένο οβελία.
Με τον τρόπο αυτό, πολλοί από εμάς δημιουργούμε ασυνείδητα μια πλάνη μέσα μας... όσο πιο πολλές φορές πάμε στην εκκλησία ή όσο πιο πολλές ημέρες νηστέψουμε, τόσο καλύτεροι άνθρωποι, τόσο καλύτεροι Χριστιανοί είμαστε! Μήπως, όμως, θα ήταν χρήσιμο, όσο θα ακούμε τους ύμνους των Παθών, όσο θα προετοιμάζουμε το Πασχαλινό Τραπέζι για να γιορτάσουμε το Πάσχα, να προσπαθήσουμε να αναλογιστούμε και να μεταφέρουμε το νόημά πεσάχ και στη σημερινή εποχή, στον σύγχρονο άνθρωπο, στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας;
Από ποιο περασμα έχουμε ανάγκη σήμερα ως κοινωνία και ως οντότητες ξεχωριστά, και ποιο νόημα πρέπει να του προσδώσουμε; Από ποια υποδούλωση πρέπει να απαλλαγεί ο σύγχρονος άνθρωπος και ποια ερυθρά θάλασσα πρέπει να περάσει για να βρει τη δική του γη της Επαγγελίας;
Ποια είναι διαρκής αμαρτία και ο καθημερινός θάνατός του και ποια είναι η Ανάστασή του; Εσφαλμένα, νομίζουμε, κυριαρχεί η αντίληψη ότι ο καθημερινός θάνατος, που βιώνουμε όλοι μας σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, είναι η στέρηση των υλικών απολαύσεων... Μήπως όμως, ο πιο μαρτυρικός θάνατος του σύγχρονου ανθρώπου είναι η αποστέρηση της ψυχής μας, η ισοπέδωση του συναισθηματικού κόσμου, η έλλειψη πνευματικής ανάπτυξης, ηθικών αρχών και αξιών;
Μήπως τελικά βιώνουμε τη διαρκή αμαρτία, όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να λειτουργεί με τα καταστροφικά «ιδανικά» της ιδιοτελείας, του ατομικισμού, του υπέρμετρου εγωισμού, της πλεονεξίας και του ψεύδους; Μήπως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πέρασμα για την ανάσταση του καθενός, θα πραγματωθεί μόνο μέσω της πνευματικής, ψυχικής και ηθικής ανά(σ)τασης; Μήπως πρέπει να εντάξουμε στη ζωή μας, εκτός από την προσωπική ευημερία, και έννοιες, όπως η αλληλεγγύη, η αρωγή, η διάθεση για προσφορά στον συνάνθρωπο και δη στον συνάνθρωπο, που έχει ανάγκη;
Η «Ευχή Ζωής», λοιπόν, η επιστημονική οργάνωση για το παιδί και την οικογένεια, εμπνεόμενη και ορμώμενη από τις παραπάνω αρχές, εύχεται ολόψυχα αυτό το Πάσχα να είναι το καινό – νέο Πάσχα για όλους τους ανθρώπους.
Εύχεται να περάσουμε από το ηθικό σκοτάδι στο πνευματικό φως. Από την άγνοια στη γνώση. Από την αμαρτία στην αρετή. Από το ψέμα στην αλήθεια. Από την υπερηφάνεια στην ταπεινοφροσύνη. Από την ατιμία στην τιμιότητα. Από την πλεονεξία στην ολιγάρκεια. Από το μίσος στην αγάπη. Από τον παλαιό κόσμο στον καινό κόσμο της αλληλεγγύης, της αρωγής, της προσφοράς!
Νικολέττα Μπουρνόβα, δικηγόρος, γενική γραμματέας της «Ευχή Ζωής»
