Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Τη «μαργαρίτα του ανασχηματισμού» έχει αρχίσει να μαδάει ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, αφού κατάφερε να «περάσει» από τη Βουλή (με διαδικασίες εξπρές, οι οποίες καταγγέλθηκαν ως αντισυνταγματικές) ένα ακόμη πολυνομοσχέδιο (το οποίο υλοποιεί μνημονιακές επιταγές και οδηγεί την κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση), αλλά παρά τα όσα δηλώνει δημοσίως ωραιοποιώντας την πραγματικότητα, είναι βέβαιο ότι γνωρίζει καλώς ότι τρικομματική κυβέρνηση «δεν τραβάει».
«Η κυβέρνηση βγήκε πιο ενισχυμένη από την ψηφοφορία, διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες που μιλούσαν για προβλήματα», δήλωσε ο κ. Σαμαράς μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, διαπίστωσε δε ότι οι ανεξάρτητοι βουλευτές Κώστας Μαρκόπουλος και Θόδωρος Σολδάτος το υπερψήφισαν και έτσι άνοιξαν τον δρόμο για την επιστροφή τους στο «γαλάζιο μαντρί».
Βεβαίως, ο πρωθυπουργός μιλώντας για «προβλήματα» εννοούσε προφανώς ένα «ατύχημα», δηλαδή το ενδεχόμενο να μην περνούσε το πολυνομοσχέδιο, με δεδομένους τους άγριους διαγκωνισμούς μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, που προηγήθηκαν της καταθέσεώς του στη Βουλή και όχι φυσικά την εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνησή του όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αποκορύφωμα όχι μόνο τη δημόσια σύγκρουση μεταξύ δύο υπουργών (εν προκειμένω των κ. Αντώνη Μανιτάκη και Αντώνη Ρουπακιώτη), αλλά και τα όσα διαδραματίστηκαν στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, με την υφυπουργό Υγείας Φωτεινή Σκοπούλη να δηλώνει πως δεν υπάρχουν χρήματα για τον τομέα της υγείας και ότι σχεδόν «δεν μιλιέται» με τους προϊσταμένους της υπουργούς κ. Ανδρέα Λυκουρέντζο και Μάριο Σαλμά.
Ο Αντώνης Σαμαράς, σύμφωνα με τον Φ. Κουβέλη, προσανατολίζεται να προχωρήσει στον ανασχηματισμό στα τέλη Ιουνίου, μετά το Συνέδριο της ΝΔ και πριν το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δεν έχει οριστικοποιήσει τις αποφάσεις του, ούτε για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την κυβέρνηση, αλλά ούτε και για το είδος του ανασχηματισμού.
Το κλίμα εντάσεων, αλλά και αντιπαλότητας στο τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα εξακολουθεί να είναι διάχυτο, με κορυφή του παγόβουνου την αντιπαράθεση των κ. Μανιτάκη και Ρουπακιώτη, οι δε κ. Ευ. Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης κινούνται με τη λογική του «πολιτικού συνδικαλισμού» εντός του σχήματος.
Ο Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος βρίσκεται σε ανοικτή ρήξη με τους «παπανδρεϊκούς» για τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ, έχει ως απώτερο σκοπό (και αυτός εκδηλώθηκε με την παρέμβαση για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, την εμμονή να ενταχθεί στο πολυνομοσχέδιο η πρότασή του για την ανεργία αλλά και τους πανηγυρισμούς αποσόβησε τη νέα περικοπή στις συντάξεις του ΟΑΕΕ) να αποκτήσει άλλοθι στην κριτική που του ασκείται ότι απλώς συμπληρώνει τη σύνθεση της κυβερνήσεως, επικυρώνοντας ειλημμένες αποφάσεις του Μεγάρου Μαξίμου, ότι, δηλαδή, λειτουργεί ως συνιστώσα της ΝΔ.
Και στη Βουλή, έχει αναλάβει τις προσωπικές επιθέσεις κατά του Αλέξη Τσίπρα, ενώ με δήθεν θυμωμένο ύφος υπεραμύνθηκε των προτάσεών του για την ανάσχεση της ανεργίας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «δεν μας κάνει χάρη κανείς υπουργός, αλλά πρόκειται για πολιτική συμφωνία των αρχηγών των κομμάτων και βασίζεται σε εφαρμογή πολιτικών. Το ΠΑΣΟΚ δεν εκβιάζει».
Ο Φώτης Κουβέλης ο οποίος παρέχει το (υποτίθεται) αριστερό άλλοθι στην μνημονιακή κυβέρνηση, προσπαθεί ανεπιτυχώς να περάσει δήθεν φιλεργατικές πολιτικές, αλλά ουσιαστικά επιδίδεται σε ασκήσεις ισορροπίας, o δε Αντώνης Σαμαράς επιδιώκει να αίρεται υπεράνω των τρεχουσών αντιθέσεων και να βρίσκεται, όσο αυτό είναι εφικτό, εκτός του κάδρου των ευθυνών κι έτσι δεν είναι συμπτωματικό ότι απέφυγε να ομιλήσει στη Βουλή επί του πολυνομοσχεδίου, επιλέγοντας να αναλάβει το έργο αυτό, ως σάκος του μποξ της αντιπολιτεύσεως, ο πιστός του υπουργός των Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας και ο Ευ. Βενιζέλος...
Ο πρωθυπουργός γνωρίζει τα προβλήματα, αντιλαμβάνεται πλήρως ότι χρόνος για πειραματισμούς δεν υπάρχει και ότι ο ανασχηματισμός δεν πρέπει να καθυστερήσει (ανάλογη δε εκτίμηση έχουν και οι κ. Βενιζέλος και Κουβέλης) αλλά κάνοντας επίδειξη πυγμής δηλώνει πως το πότε θα γίνουν οι αλλαγές θα το αποφασίσει ο ίδιος.
Θεωρείται πολύ πιθανόν ότι στο νέο κυβερνητικό σχήμα, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ θα μετάσχουν με αμιγώς πολιτικά στελέχη και ότι μάλλον δεν θα δημιουργηθούν θέσεις αντιπροέδρων, καθώς ο Φ. Κουβέλης δεν επιθυμεί να εισέλθει ο ίδιος στην κυβέρνηση και αυτό «βολεύει» τον πρωθυπουργό, ώστε να μην αναγκαστεί να δώσει θέση αντιπροέδρου στον Ευ. Βενιζέλο, ενδεχομένως δε και το Υπουργείο των Οικονομικών, με όσα δυσχερή αυτή η επιλογή θα συνεπαγόταν.
Ωστόσο, ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να «βολέψει» τον Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος (όσο κι αν το διαψεύδει) επιθυμεί να εισέλθει στην κυβέρνηση μαζί με πολιτικά του στελέχη και λέγεται ότι αν τελικώς υπουργοποιηθεί (που, όμως, δεν φαίνεται πιθανόν – αλλά ποιος ξέρει;) ίσως να του ανατεθεί το Υπουργείο των Εξωτερικών, με τον Δημ. Αβραμόπουλο να μετακινείται στο Υπουργείο Εσωτερικών ή στο Αμύνης.
Ο κ. Σαμαράς θα ήθελε στην κυβέρνηση τον φιλόδοξο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη (και ο ίδιος το επιθυμεί) αλλά αυτό εξαρτάται από τον Ευ. Βενιζέλο, με τον οποίο ο πρώην Υπουργός δεν διατηρεί τις καλύτερες των σχέσεων...
Εξάλλου, το βέτο που έθετε ο Φώτης Κουβέλης για τους κ. Μανιτάκη και Ρουπακιώτη δεν είναι πια τόσο ισχυρό όσο στο παρελθόν, μετά δε τη δημόσια αντιπαράθεση των δύο υπουργών, ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ γνωρίζει ότι αυτήν τη φορά θα δεχτεί ισχυρές πιέσεις από το Μέγαρο Μαξίμου για την αντικατάστασή τους.
Παραμένει, εξάλλου, ερωτηματικό η στάση που θα τηρήσει ο Φώτης Κουβέλης, αν ο πρωθυπουργός θελήσει να «ανταμείψει» με υπουργοποίηση τους (με ακροδεξιά αναφορά) Μάκη Βορίδη και Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίοι έχουν σηκώσει το επικοινωνιακό βάρος της προβολής των κυβερνητικών θέσεων στη Βουλή και στα τηλεοπτικά πάνελ...
Και τέλος παραμένει ζητούμενο αν ο Αντώνης Σαμαράς θα προτιμήσει μονοκομματική σύνθεση στα υπουργεία (ώστε να υπάρχει καλύτερη συνεννόηση στην υπουργική πυραμίδα του ίδιου υπουργείου με πρόσωπα από το ίδιο κόμμα) ή αν, αξιοποιώντας τη θεσμοθέτηση των 6 θέσεων αναπληρωτών υπουργών, θα θελήσει να έχει πρόσωπα της εμπιστοσύνης του ως επόπτες των υπουργών που θα προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ ή τη ΔΗΜΑΡ.
