Του Κων. Τσιρονίκου
Από τότε που άρχισε η κρίση και η θέση του οικονομικού και βιοτικού μας επιπέδου βρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση, οι διάφορες κοινωνικές ομάδες έχουν επιδοθεί σ’ έναν αγώνα διατήρησης των κεκτημένων τους. Η πίεση όμως της τροϊκανής πολιτικής και των εδώ εκπροσώπων της είναι τόσο μεγάλη, που τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει από το απάνθρωπο έργο της.
Οι επιτιθέμενοι – οι δανειστές μας – από θέσεως ισχύος εξαπολύουν ανελέητες επιθέσεις κατά των κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων του λαού μας, ο οποίος μέσα από τις τάξεις των κοινωνικών του ομάδων και σωματείων αμύνεται σθεναρά. Εις μάτην όμως, γιατί ο εχθρός υπό την απειλή του κλεισίματος της δανειστικής κάνουλας κάμπτει το ηθικό των αγωνιζομένων και επιτυγχάνει ευκολότερα τον σκοπό του. Την ατομική και οικογενειακή εξαθλίωση. Την κατάρρευση. Την πτώχευση.
Αυτό επιτυγχάνεται ευκολότερα, αφού οι αγωνιζόμενες κοινωνικές τάξεις είναι διαιρεμένες. Γιατί η κάθε μια αγωνίζεται για τον εαυτό της. Για τη διατήρηση των κεκτημένων της. Προβάλλοντας, ως επιχείρημα την ιδιαιτερότητα της εργασίας της. Την επικινδυνότητα, τη βαρύτητα, τη δυσκολία, την ευθύνη και τον χαρακτηρισμό κάποιων ως μη υπαλλήλων, αλλά λειτουργών. Και ως τέτοιοι πρέπει να υφίστανται, κατά την άποψή τους, την ελάχιστη μείωση των αποδοχών τους.
Δυστυχώς αυτό το αλαλούμ κυριαρχεί στον τομέα της αγωνιστικής δραστηριότητας των πολιτών. Αφού λείπει το ενιαίο μέτωπο. Τη θέση του έχει πάρει η ιδιοτέλεια και η προσπάθεια του καθενός να περισώσει εαυτόν και μόνο. Αυτή όμως η πολιτική καταργεί κάθε έννοια κοινωνικής συμμαχίας και καθιστά ευκολότερο το έργο του αδίστακτου εισβολέα. Αυτός που από την πρώτη στιγμή της επιθέσεώς του μετρά μόνο νίκες, αφού η αντίσταση που συναντά είναι τμηματική και μικρή και όχι μαζική κι ανίκητη. Έτσι ο εχθρός της πατρίδας, βήμα – βήμα, προχωρά και τα παίρνει όλα. Δεν αφήνει τίποτα. Επιτυγχάνοντας έτσι την κοινωνική και εθνική υποδούλωση του λαού μας.
Και όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί δεν υπάρχει αρραγές κοινωνικό μέτωπο. Μέτωπο κοινωνικών αξιών, που θα προασπίσει ενιαία το δίκιο του πολίτη. Της κάθε κοινωνικής ομάδας. Το σύνολο του λαού της πατρίδας μας.
Είναι λυπηρό, αλλά έτσι λειτουργεί η κοινωνία μας. Έτσι προσπαθεί να αντιμετωπίσει την πολυπρόσωπη κρίση. Με καθαρά ιδιοτελή κριτήρια. Και αυτό το βλέπουμε παντού. Οπουδήποτε γίνονται διαμαρτυρίες. Σκοπός τους να διατηρηθούν οι απολαβές των διαμαρτυρομένων. Αδιαφορώντας παντελώς για το σύνολο μέσα στο οποίο ανήκουν και αυτοί. Μάλιστα, ορισμένες φορές, κάποιες κοινωνικές ομάδες, βρίσκουν υποστηρικτές κυβερνητικούς παράγοντες και μεμονωμένους λειτουργούς της δημοσιογραφίας λέγοντας ότι είναι λίγα τα χρήματα που παίρνουν σε σχέση με την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματός των. Κατ’ αυτόν τον τρόπο υψώνεται ένα τείχος διαχωρισμού και διακρίσεων από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Έτσι φθάσαμε στην έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης. Στην έλλειψη κοινού μετώπου αντιμετώπισης της σαρωτικής λαίλαπας. Που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο όσο αποστασιοποιούμαστε από την κοινή προσπάθεια αντίστασης και αντίδρασης.
Καιρός, λοιπόν, να ανανήψουμε. Καιρός να δούμε την οδυνηρή πραγματικότητα και να περισώσουμε ό,τι ακριβώς μπορούμε. Όχι όμως μόνοι μας. Αλλά όλοι μαζί. Σαν μια γροθιά. Για να μπορέσουμε να αποκρούσουμε τα αρπαχτικά της τροϊκανής συμμορίας. Που καθημερινά κατατρώει τις σάρκες του λαού μας. Που δεν θα σταματήσουν την εγκληματική αποστολή τους, αν δεν τα φάνε όλα. Αν δεν καταντήσουν λείψανο τον ελληνικό λαό. Σαν τα όρνεα που σταματάνε τότε μόνον να τρώνε τα θύματά τους, όταν αποτελειώσουν όλες τις σάρκες τους.
Τη βάρβαρη αυτή πολιτική πρέπει να σταματήσουμε. Αυτή που θέλει τους αδύναμους λαούς απόλυτα υποταγμένους στο γερμανικής εμπνεύσεως δόγμα μείωσης και εξαφάνισης των κοινωνικών τους κατακτήσεων. Μεταβάλλοντάς τους σε σκλάβους μέσα στην ίδια την πατρίδα τους. Χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες στις υπηρεσίας υγείας και αντιμετώπισης των σοβαρών προβλημάτων των αδυνάτων. Αυτήν την απάνθρωπη πρακτική πρέπει να αποκρούσουμε. Με όλες μας τις δυνάμεις. Για να μην γίνει η Ελλάδα ένα στρατόπεδο βασανιστηρίων του λαού μας. Ένα σύγχρονο Άουσβιτς. Ένα κολαστήρι του Δ’ (οικονομικού) Ράιχ που θέλει να επιβάλλει η «πολιτισμένη» Γερμανία. Η χώρα που δεν πλήρωσε δεκάρα για τις καταστροφές, το αναγκαστικό δάνειο και το χρυσάφι που άρπαξε από τον τόπο μας.
Εμπρός, λοιπόν, Έλληνες να ενωθούμε και όλοι μαζί να ορίσουμε την κόκκινη γραμμή μη περαιτέρω υποχώρησης του λαού μας. Σ’ αυτό το μετερίζι θα δώσουμε τον καλό αγώνα για τα ιδανικά της ελευθερίας και των δικαίων της φυλής μας. Αυτά που υπερασπίσαμε και δεν κιοτέψαμε ποτέ κάθε φορά που αυτός ο τόπος βρέθηκε σε κίνδυνο. Έτσι θα σταματήσει ο εχθρός. Και ο λαός μας ελεύθερος πια, μέσα από σκληρή δουλειά, θα ξαναστήσει το κύρος και το μεγαλείο της πατρίδας.
