Του Αθανασίου Φώτου, επί τιμή Δικηγόρου
Το Ελληνικό Κοινοβούλιο, ο Ναός της Δημοκρατίας, η Κιβωτός της διαθήκης του έθνους, χώρος ιερός, καταξιωμένος μέσα στις ψυχές μας. Εδώ ορθοτομείται ο λόγος της αλήθειας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εντιμότητας και της αγάπης. Στηλιτεύεται η ανομία και η διαφθορά, γεννάται η ελπίδα για μία καλύτερη και έντιμη ζωή. Χαράσσεται ο δρόμος που πρέπει να πορευθούμε για να οικοδομήσουμε το βάθρο πάνω στο οποίο θα σταθούμε όρθιοι, δυνατοί και αλύγιστοι, στις αντιξοότητες της περαιτέρω πορείας της ζωής μας. Εδώ η διακίνηση των ιδεών ήταν πάντοτε ελεύθερη και ανεμπόδιστη και το Ελληνικό Κοινοβούλιο δεν λειτούργησε ποτέ ως θεσμός εξαρτημένος από κανέναν. Είναι αυτό που μας δίνει πνοή στην κουρασμένη ζωή μας, ζωογονεί την επικαιρότητα και αντιμάχεται δυναμικά κάθε επιβολή εναντίον μας.
Η λαϊκή συνείδηση νιώθει αυτόν τον καιρό βαθιά πληγωμένη, απογοητευμένη και τραυματισμένη. Και αυτό γιατί και ο πιο απλός άνθρωπος αισθάνεται, ότι το Ελληνικό Κοινοβούλιο νοσεί, δεν λειτουργεί κανονικά, δεν υπηρετεί τη δημοκρατία ούτε τον άνθρωπο, έπεσε σε τραγικό μαρασμό, σε ανυποληψία και περιφρόνηση. Η παράδοση τόσων και τόσων ετών στριμώχθηκε στη γωνία της καταφροσύνης και της ανυποληψίας. Η καθαρότητα, η εντιμότητα, η ακεραιότητα του υπουργικού και βουλευτικού ήθους χλευάζεται, λοιδορείται, κατακρίνεται από τον κόσμο και το Κοινοβούλιο έγινε έρμαιο μιας ομάδας δικών του μελών, όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, που αδιάντροπα το κρατά όμηρο, λαβωμένο, σφιχταγκαλιασμένο εκθέτοντάς το έτσι στο Πανελλήνιο.
Τα γεγονότα που κάθε μέρα εκτυλίσσονται τον τελευταίο καιρό και βλέπουν το φως δημοσιότητας αποτελούν τραγικά εκτυπώματα της ανικανότητας και ανεπάρκειας αυτών που εντρυφούν σε τούτο. Τα εμπρηστικά κηρύγματα που εκπορεύονται από μια μερίδα μελών του, με την ετικέτα της «προόδου», της «απελευθέρωσης» από τα στίγματα του παρελθόντος και της δήθεν προσαρμογής στις συνθήκες της εποχής, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία βόμβα που μπορεί κάποια στιγμή να εκραγεί και να μας ισοπεδώσει όλους.
Το Κοινοβούλιο συνεχώς υποβαθμίζεται, απαξιώνεται, αμφισβητείται ο ρόλος του από την κοινωνία και αίτιοι γι΄ αυτό, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που σκέπτονται, διαβουλεύονται και νομοθετούν σε τούτο. Αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, αφερέγγυοι, ανίκανοι, αφού δεν μπόρεσαν ποτέ να ταυτιστούν με τα οράματα και τα βιώματα του λαού. Καταπάτησαν τις αρχές που πρότερα οι ίδιοι τις πρόταξαν ως έμβλημα και σημαία της καθολικής αξιοπρέπειας και του σεβασμού των ανθρωπίνων προσώπων.
Αναπολώ το παρελθόν και προσπαθώ να το συγκρίνω με το σήμερα. Το βρίσκω όμως απέραντο, απύθμενο, αγεφύρωτο. Διακρίνω το χάσμα που χωρίζει και διαστέλλει τις δύο αυτές περιόδους. Η τάφρος που χωρίζει το Κοινοβούλιο του «χθες» από το Κοινοβούλιο του «σήμερα» είναι τόσο πλατιά και τόσο βαθιά που δεν γεφυρώνεται με τίποτε. Γυρίζω πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια στη δική μου γενιά. Στη γενιά του 114, στην ταραγμένη εκείνη εποχή, όπου η Δημοκρατία έδινε μάχες για να ορθοποδήσει, να εδραιωθεί και να πορευθεί τον δρόμο της και στέκομαι με ευλάβεια και πολύ σεβασμό στα πάγχρυσα στόματα του κοινοβουλευτικού λόγου της εποχής εκείνης και ιδιαίτερα στον Νέστορα της αριστεράς, στο σοφό και γαλήνιο εκείνο άνθρωπο, τον μελίρρυτο ποταμό της γνώσης και της σοφίας, τον Ηλία Ηλιού αλλά και τους άλλους μεγάλους εραστές του κοινοβουλευτικού λόγου, τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Νικόλαο Μπακόπουλο κ.τ.λ. που ευωδίαζαν το κοινοβούλιο, και κατ΄ επέκταση ολόκληρο τον ελληνικό λαό, ως μυρίπνοα άνθη, με τον λόγο τους, που δεν χόρταγες να τους ακούς και να τους διαβάζεις, όσο πιο πολύ περισσότερο, για να κάνεις απόκτημα της ψυχής σου τα λεγόμενά τους. Απορροφούσες κάθε λέξη τους, όπως απορροφά η μέλισσα το νέκταρ από τα λουλούδια.
Υπήρχε τότε λόγος πολιτικός. Λόγος μεστός. Λόγος καθαρός, αληθινός, πλήρης ιδεών και επιχειρημάτων. Τότε συναντούσες το θάμβος και το δέος.
Σε τελείως διαφορετικό κλίμα και σε άλλη διάσταση ο σημερινός κοινοβουλευτικός λόγος. Είναι στιγμές που ντρέπεσαι να τον ακούσεις και να τον διαβάσεις. Ανοημάτιστος, τραχύς, οξύς, φλύαρος, κακός και πικρός, ψευδής, υβριστικός. Στέκομαι με πόνο ψυχής, με πικρία και αγανάκτηση, ενάντια σ΄ όλους εκείνους, που έσκαψαν τον λάκκο για να θάψουν μέσα τον διάλογο που αρμονικά αναπτύσσει μια ελεύθερη κοινωνία, τον λόγο της αλήθειας, της ελευθερίας, της αγάπης, της χαράς και της προόδου και να καλλιεργήσουν ανάμεσα μας τις έριδες, τις προστριβές, το μίσος, το φθόνο, την έχθρα και την αντιδικία. Εμείς όμως που ζούμε στον τόπο που γεννήθηκε ο διάλογος έχουμε υποχρέωση να τον κρατήσουμε ορθό και αλώβητο από κάθε επιβολή.
Σήμερα η πενία του κοινοβουλευτικού λόγου είναι βαθύτερη από κάθε άλλη φορά. Όσοι τον παρακολουθούν, γυρίζουν τις πλάτες, τον περιφρονούν και αρνούνται πεισματικά να τον ενσωματώσουν, στην πνευματική τους περιουσία. Και δεν νομίζω, ότι κανείς έντιμος, λογικός και δημοκρατικός άνθρωπος θα επικροτούσε τα όσα ακούγονται μέσα στο κοινοβούλιο. Σταχυολογώ ορισμένες φράσεις που δείχνουν τον ξεπεσμό και την ανυποληψία στην οποία τούτο έχει πέσει τον τελευταίο καιρό.
«Είσθε Κυβέρνηση Τσολάκογλου», «είσθε χούντα» «γερμανοτσολιάδες» «ανδρείκελα», «δεν είσθε μόνο αλήτες και απατεώνες, αλλά και γομάρια» «είσθε προδότες», «Νεοναζί», «Αϊ σιχτίρ βρε παλιοτσόκαρο», και ό,τι άλλο αισχρό και ακατονόμαστο, μπορείς να το ακούσεις από το βήμα και τα έδρανα της Βουλής. Λόγια εμετικά, εμπρηστικά, απαξιωτικά. Συμπεριφορές απαράδεκτες για Έλληνες βουλευτές. Εικόνες που συνθέτουν το ζοφερό κλίμα της εσχάτης κατάπτωσης.
Είναι πολλές οι εκτροπές, τα στίγματα και οι ανομίες που λαμβάνουν χώρα στο ελληνικό κοινοβούλιο κάθε μέρα, μας πληγώνουν τις καρδιές και μας γεμίζουν με πόνο και θλίψη. Συμπεριφορές που αλλοιώνουν την ευπρέπεια του κοινοβουλευτικού σώματος και το οδηγούν στο πεζοδρόμιο, στον μαρασμό και στην ανυποληψία Τα ντοκουμέντα που καθημερινά διαδραματίζονται σ΄ αυτό, μας δείχνουν τη φρενήρη ισοπέδωση των πυλώνων της κοινοβουλευτικής ευταξίας και τη μετατροπή των χώρων λειτουργίας του σε ρινγκ, σε αρένα αναμέτρησης αντιτεθειμένων πολιτικών ιδεών και απόψεων με την ακόρεστη εμμονή επικράτησής των, από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Οι προκλητικές αυτές συμπεριφορές άνοιξαν ένα βαθύ ρήγμα στις σχέσεις του κοινοβουλίου με τον λαό. Ο λαός πονά και θλίβεται γι΄ όλα αυτά ενώ παράλληλα εύχεται και προσεύχεται να αλλάξουν οι καιροί, να έλθουν καλύτερες μέρες που θα δώσουν πνοή στη χώρα με νέα πρόσωπα στους βουλευτικούς θώκους, με ήθος, εντιμότητα, καθαρότητα, πίστη, προσήλωση και αφοσίωση στο κοινοβούλιο και στους θεσμούς της χώρας. Και ότι στο μέλλον δεν πρόκειται να υπάρξει τέτοιος κοινοβουλευτικός εκτροχιασμός.
