Όλα ανακατεμένα είναι μεσ' στο μυαλό,
σκέψεις πολλές, κάθε μέρα με κατακλύζουν σωρό,
κι ύστερα λύση, σ' ότι προκύψει να βρω,
έννοιες σκοτούρες προβλήματα ομολογώ.
Την κρίση να αντιμετωπίσω προσπαθώ,
όπως όλοι γύρω μου τρέμω κι αγωνιώ,
το μέλλον μου φαντάζει γκρίζο κλειστό,
φως στην άκρη του τούνελ, δεν ελπίζω να δω.
Οι άνθρωποι πλάι μου αγχωμένοι σκεφτικοί,
καταλαβαίνω πως τους έχει επηρεάσει η κρίση πολύ
παλεύουν να επιβιώσουν με τρόπο νόμιμο ασφαλή,
οφειλές συσσωρεύονται, ζητούν εξόφληση πληρωμή.
Συνεχείς οι μειώσεις κι άλλες περικοπές
σε μισθούς και συντάξεις, δίχως σκέψη πολλές,
δεν υπολογίζουν, άνετα τις ψηφίζουν είναι εμφανές.
Νέα νομοσχέδια κι όρους, με στόχο τις απολαβές.
Ύστερα αλλεπάλληλες συγκεντρώσεις, περιστατικά,
διαμαρτυρίες των πολιτών, στους δρόμους εξορμούν,
η αγανάκτηση ο θυμός τους έξω απ' την Βουλή θα βρεθούν,
άδικος κόπος, οι πολιτικοί μας φανερά τους αγνοούν.
Τώρα καθώς συλλογίζομαι φίλοι μου, κι αναφέρω γραπτά,
την κρίση που μαστίζει την Ελλάδα μας, εμάς γενικά,
θέλω μαζί να σκεφτούμε, να πράξουμε κάτι σοβαρά,
να καταθέσουμε ιδέες προτάσεις, να ξεπεράσουμε
την κρίση σωστά;
Όλα είναι ανακατωμένα!, μεσ' στο μυαλό, πιότερο σκέφτομαι,
τους νέους μας και πονώ, πώς ν' ατενίζουν το μέλλον τους έναν ξάστερο
ουρανό; Η συννεφιά να σκεπάζει, κι η πορεία τους όχι απ' αστέρι λαμπρό.
Πάλι το τονίζω καθώς τελειώνω το θέμα εδώ,
στην κρίση προχωρήσουμε, με υψηλό ηθικό,
όλοι μαζί ενωμένοι με βήμα όχι αβέβαιο σταθερό,
θα' ρθουν καλύτερες μέρες, μ' αυτή την ελπίδα εγώ ζω.
Κωνσταντίνα Κότση