Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΕΝΑ απλό, απλούστατο ερώτημα αρκεί για να μην μπλέξουμε σε περίπλοκες αναλύσεις σχετικά με την ντροπιαστική υπόθεση της Μανωλάδας: προς τι η επιστασία των εργαζομένων από τρεις επιστάτες με τις καραμπίνες στο χέρι; Αυτό και τίποτα άλλο... Διότι, όταν καλείς κάποιους (από το Κωσταλέξι ή το Μπαγκλαντές δεν – πρέπει να – έχει σημασία) να δουλέψουν για σένα και συμφωνούν μαζί σου στις αποδοχές και τον τρόπο διαβίωσής τους, ένα πράγμα απομένει ώστε να υλοποιηθεί η συμφωνία: αυτοί να δουλεύουν κι εσύ να τους πληρώνεις...
ΑΝ βάλουμε στην άκρη λοιπόν, το θέμα της προέλευσης, του χρώματος, του ύψους της αμοιβής, των συνθηκών διαβίωσης, της εκμετάλλευσης που ελήφθησαν υπ΄ όψιν κι από τις δύο πλευρές κατά την αρχική διαπραγμάτευση (οι Μανωλαδιώτες ήξεραν ότι οι εργάτες ήταν λαθραίοι και ξένοι και οι λαθρομετανάστες ήξεραν ότι τους επέλεξαν γιατί ήταν φθηνό εργατικό δυναμικό) αυτό που έμενε ήταν να τηρηθεί η συμφωνία. Ε λοιπόν, η συμφωνία τηρήθηκε από τη μία μόνο πλευρά που δούλεψε επί εξάμηνο χωρίς να πληρωθεί...
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ και στα καλύτερα σπίτια θα πείτε: χιλιάδες Ελληνες εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς να βλέπουν το χρώμα του χρήματος... Με την οικονομική κρίση, η έλλειψη ρευστότητας έχει διευρύνει το όριο αντοχής των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα: υπάρχουν εργαζόμενοι που είναι απλήρωτοι οκτώ και δέκα μήνες και στωικά υπομένουν το μαρτύριο γιατί δεν έχουν εναλλακτική λύση... Πλην όμως, ακόμη κι αν νιώθουν ότι είναι θύματα εκμετάλλευσης εκ μέρους της εργοδοσίας, δεν είδαν ποτέ τον επιστάτη απέναντί τους να εποπτεύει με την καραμπίνα!
ΑΥΤΟ είναι το σύνορο της Μανωλάδας με τον υπόλοιπο κόσμο... Χιλιάδες μετανάστες δουλεύουν σε όλη την Ελλάδα, ρισκάροντας ότι κάποια στιγμή θα τους απειλήσουν με κατάδοση στην Αστυνομία και απέλαση και δεν θα τους πληρώσουν... Πλην όμως, αυτό δεν γίνεται με όρους «αμερικανικού νότου» της προεμφυλιακής περιόδου. Από τη μια πλευρά υπάρχει το αφεντικό και από την άλλη οι εργαζόμενοι που ρισκάρουν... Ανάμεσά τους δεν υπάρχουν οπλοφόροι επιστάτες... Στο κάτω – κάτω αυτή είναι η διαφορά του χωραφιού από το κάτεργο...
Η ΕΙΚΟΝΑ συνεπώς, από μόνη της «μιλάει» για τις προθέσεις εκείνων που έχουν το «πάνω χέρι»... Και για τις απόψεις τους για τον άνθρωπο, τη ζωή και τις αξίες της... Δεν χρειάζεται καν τους πυροβολισμούς εναντίον του πλήθους των μεταναστών για να γίνει αποκρουστική, άθλια και απάνθρωπη... Είναι εξ αρχής τέτοια... Ευθέως δηλωτική των αντιλήψεων κάποιων συνανθρώπων μας, για τις ανθρώπινες σχέσεις... Αυτή η εικόνα είναι που εκθέτει την Μανωλάδα στα μάτια όλου του κόσμου... Δείγμα ενός πολιτισμού που παρήλθε ανεπιστρεπτί... Που δεν επιδέχεται αριστερές ή δεξιές αναγνώσεις... Που είναι καταδικαστέα χωρίς «ναι μεν αλλά...» και άλλες εκπτώσεις... Γιατί, είχε ξαναφανεί πριν λίγα χρόνια (όχι, τόσο εύγλωττα είναι η αλήθεια) στην ίδια περιοχή και που «θωρακίστηκε» από την «περιέργεια» των ανθρώπων του Τύπου, με μεθόδους που είναι εξίσου απαράδεκτες μ’ αυτές που εξέθεσαν στα μάτια της κοινής γνώμης την περιοχή...
ΧΘΕΣ, βγήκαν αρκετοί και υπερασπίστηκαν την ανάγκη να μποϋκοτάρουμε τις φράουλες Μανωλάδας... Αυτή την ανάγκη νιώθω κι εγώ... Αν μη τι άλλο, γιατί πιστεύω ότι σε ανθρώπους που στο βωμό της διεύρυνσης των περιθωρίων του κέρδους θυσίασαν κάθε ανθρώπινη αξία, αξίζει η υπέρτατη ζημία...
