Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΜΕ ΤΗΝ εικόνα «των υποσιτιζομένων μαθητών που λιποθυμούν στα σχολεία» να κυριαρχεί την τελευταία διετία, υποθέτεις ότι η καθιερωμένη πενθήμερη εκδρομή των Λυκείων είναι μια γλυκιά ανάμνηση της λεγόμενης «εποχής της αστακομακαρονάδας»... Όμως, στη χώρα του «παράδοξου», δεν υπάρχει μία αλλά πολλές «αλήθειες»... Η μία «αλήθεια» είναι ότι υπάρχει φούρνος στη Λάρισα που κάθε μέρα «χορηγεί» είκοσι κουλούρια σε παιδιά του γειτονικού σχολείου που δεν έχουν το χαρτζιλίκι για να το αγοράσουν... Η άλλη «αλήθεια» είναι ότι, από τα 38 λύκεια που λειτουργούν στη Λάρισα τα 27 οργάνωσαν και φέτος την καθιερωμένη πενθήμερη, που για να γίνει πρέπει να δηλώσει συμμετοχή το 70% και άνω των μαθητών... Απ΄αυτά τα 27 σχολεία, τα 9 «έμειναν Ελλάδα» (Κρήτη, Κέρκυρα τα περισσότερα και ένα στο Ναύπλιο) και τα υπόλοιπα πήγαν στην Ευρώπη: 13 σχολεία διάλεξαν για την πενθήμερη την Κωνσταντινούπολη, 3 Βουδαπέστη, ένα (Μουσικό Σχολείο) τον Καναδά (!) και ένα (το Λύκειο Βερδικούσιας) τη Ρώμη!... Για περίοδο κρίσης μια χαρά περνάμε, ιδίως αν σκεφθεί κανείς ότι πολλοί γονείς των μαθητών της Βερδικούσιας, παρ’ ότι δεν βίωσαν τόσο «πρωτόγνωρη» κρίση δεν έχουν δει ακόμη τη Ρώμη κι όσοι την έχουν δει, μάλλον την είδαν μετά τα σαράντα τους...
ΑΥΤΗ τη δεύτερη «αλήθεια», τη δυνατότητά μας να ταξιδεύουμε ακόμη στο εξωτερικό δηλαδή, τα ΜΜΕ δεν θα την αναδείξουν ποτέ... Προτιμάμε να επαναλαμβάνουμε εμφατικά την πρώτη «αλήθεια», το ότι υπάρχουν παιδιά δηλαδή, που λιποθυμούν υποσιτιζόμενα στο σχολείο, γιατί αυτή δημιουργεί κλίμα, γιατί αυτή παράγει οργή, γιατί αυτή εξυπηρετεί εν τέλει την ανάγκη της κοινωνίας να διαδηλώσει κατά της βίαιης διόρθωσης που γίνεται... Άλλωστε, αν προβληθεί η είδηση που περιγράφω με στοιχεία παραπάνω (τόσα σχολεία στην Κωνσταντινούπολη, τόσα στη Βουδαπέστη κλπ) θα θεωρηθεί ως «προπαγάνδα» με την οποία τα «παπαγαλάκια της εξουσίας» προσπαθούν ν’ αποδείξουν ότι δεν υπάρχει κρίση...
ΟΜΩΣ, κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπάρχει κρίση... Αυτό το αποδέχονται περισσότερο εκείνοι που υπερασπίζονται ή παίρνουν τα αντιδημοφιλή μέτρα για την αντιμετώπισή της... Αν πίστευαν ότι δεν υπάρχει κρίση, θα πρότειναν ή θα μοίραζαν ακόμη προσλήψεις, αυξήσεις κι επιδόματα... Αντιθέτως, εκείνοι που από τη μία μεγεθύνουν τα συμπτώματα της κρίσης (για να θερίσουν αργότερα τους καρπούς της οργής που έσπειραν) κι από την άλλη υπόσχονται την αντιμετώπιση αυτών των συμπτωμάτων σε μια νύχτα, με «ένα άρθρο», με ένα μαγικό ραβδί, συμπεριφέρονται σα να μην υπάρχει κρίση!... Την υποτιμούν άραγε; Μα, οι ίδιοι την περιγράφουν σαν «επιστροφή στον μεσαίωνα»!...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, το στοιχείο της υπερβολής που, έτσι κι αλλιώς μας χαρακτηρίζει σαν λαό, είναι γι’ άλλη μια φορά αυτό που δίνει τον τόνο... Ακόμα κι όταν «παράγει» αντικρουόμενες πληροφορίες: «η Ελλάδα πεινάει» από τη μία, «οι Ελληνες ανησυχούν για τις καταθέσεις» από την άλλη... Πώς γίνεται άραγε μια χώρα που πεινάει να ανησυχεί τόσο για τις καταθέσεις; Όπως προφανώς, γίνεται μια χώρα που παραληρεί γιατί τα παιδιά της λιποθυμούν στα σχολεία, να τα βλέπει να πάνε κατά εκατοντάδες διακοπές στην Κωνσταντινούπολη και τη Ρώμη!...
ΠΑΛΙΑ, αυτή ήταν η συμπεριφορά των εμπόρων... Τους ρώταγες «πώς πάει η δουλειά» και σου απαντούσαν στερεότυπα: «χάλια»!... Για να μην τους ζηλέψουν... Για να τους λυπούνται και να ψωνίζουν απ’ αυτούς... Για να μην δίνουν στόχο στην εφορία... Γιατί προφανώς η γκρίνια πουλάει... Τώρα, τείνουμε να γίνουμε όλοι σαν τους εμπόρους: και να είμαστε κάποιοι καλά, πρέπει να απαντάμε «χάλια», μη τυχόν και δώσουμε στόχο στους υπόλοιπους!... Είσαι καλά; «Παπαγαλάκι της κυβέρνησης» είσαι και το λες για να ωραιοποιήσεις την κατάσταση!...
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στην ερώτηση «τι κάνεις;» δεν επιδέχεται ούτε καν το τυπικό «καλά» πλέον, αυτό που λες συνήθως για να δώσεις μια απάντηση δηλαδή, χωρίς αναγκαστικά να μπεις στην ουσία... Η απάντηση στην απλή ερώτηση «τι κάνεις;» πρέπει να ισοδυναμεί με «ρητορική διαδήλωση» για να μην είναι ύποπτη: «τι να κάνω... χάλια είμαι... είναι καλά κανείς σ’ αυτή τη χώρα;... εδώ που μας κατάντησαν... οι αλήτες... αν δεν φύγουν δεν γίνεται τίποτα... »
ΟΧΙ απλώς η τακτική της έφηβης Αλίκης Βουγιουκλάκη που ανέβαζε τον πυρετό στο σαράντα τρίβοντας το θερμόμετρο στο καλοριφέρ... Τακτική μωρού: όσο κλαις θα σου δίνουν να τρως... Μια τακτική που βολεύει βεβαίως, τους εκάστοτε «πατερούληδες» που η δουλειά τους είναι να υπόσχονται περισσότερο φαγητό, χωρίς κλάμα και να εκπληρώνουν τις δικές τους φιλοδοξίες...
