Του Χρήστου Τσαντήλα
ΛΕΩ σήμερα να θυμηθούμε κάποια σημεία, άξια αναφοράς, που στιγμάτισαν την αλλαγή στην ποιότητα της ζωής μας... Π.Κ. και Μ.Κ .(προ κρίσεως και μετά κρίσεως θα λέμε από δώ και στο εξής):
*Μέχρι τότε, (πολύ κοντά στο) λίγο πριν, όλοι έλεγαν, πώς θα καταφέρουν να «τρυπώσουν» στο Δημόσιο, στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, στα ΕΛΤΑ, στα Διόδια, ή ακόμα καλύτερα, σε καμία... Τράπεζα! Να πιαστούν δηλαδή από τον κρατικό κορβανά! Οι παλιότεροι θα θυμούνται το ρητό «βρέξει χιονίσει η καραβάνα θα γεμίσει!».
Τώρα κανείς δεν το ονειρεύεται αυτό. Και όλοι όσοι «τρύπωσαν», όπως τρύπωσαν, έχουν το πιο αβέβαιο μέλλον...
*Στα χρόνια τα καλά, (τα Π.Κ.), λέγαμε πώς θα μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα σπίτι δικό μας. Να βάλουμε στο κεφάλι μας... κεραμίδι! Να μείνει και για τα παιδιά μας, να μην είναι μια ζωή στα νοίκια...
Σήμερα (Μ.Κ.) μας μένει το σπίτι (το οποίο τριπλοπληρώνουμε) αλλά δυστυχώς... χάνουμε τα παιδιά! Στο εξωτερικό, μετανάστες φεύγουν οι νέοι μας. Επιστήμονες και μη, για αναζήτηση δουλειάς!
*Στα χρόνια τα καλά, όλοι ονειρεύονταν ένα ακριβό, πολυτελές, δυνατό, μουράτο, (όπως το λέγαμε), αυτοκίνητο! Ίσως και ένα κότερο! Μια καλή μηχανή, και άλλο ένα αυτοκίνητο για την πόλη! Να παρκάρει εύκολα...
Σήμερα ούτε και να τους τα χαρίσουν δεν τα θέλουν! Με τόσους φόρους και βενζίνες, καλύτερα με τα πόδια...
ΠΡΙΝ από λίγα χρόνια βγαίναμε κάθε Σαββατοκύριακο έξω και δεν υπολογίζαμε έξοδα, ταβέρνες και βενζίνες.
Σήμερα εξ ανάγκης δυστυχώς, (αν και θα έπρεπε έτσι να ήταν από την αρχή) γίναμε... σπιτόγατοι!
Πριν λίγα χρόνια ταξιδεύαμε ξέγνοιαστοι. Σήμερα για τους περισσότερους, δεν υπάρχουν τα λεφτά αλλά ούτε κι η διάθεση.
ΤΑ καλά τα χρόνια, σταματούσαμε στο βενζινάδικο και μας ρωτούσε ο βενζινοπώλης, ενώ έχει πατήσει την αντλία, σχεδόν βέβαιος για την απάντηση: «Φουλάρουμε...» και άφηνε τη μάνικα να γεμίσει...
Σήμερα μας ρωτάει: «Πόσο βάζουμε;»... και ρυθμίζει τον μετρητή σχεδόν πάντα κοντά στα 10 και 20 ευρώ!
*Στα χρόνια τα δικά μας, τα πολύ κοντινά, ατενίζαμε με δέος και σεβασμό τους βουλευτές μας. Αυτούς που στέλναμε στο Κοινοβούλιο να ορθώσουν το ανάστημα και την ασπίδα προστασίας των συμφερόντων μας...
Σήμερα περνάνε από δίπλα μας, αθέατοι, προβληματισμένοι, ανήμποροι να δώσουν επαρκείς εξηγήσεις γιατί φτάσαμε εδώ, σε όλους εμάς που τους ψηφίσαμε, απογοητευμένοι κι αυτοί και βιαστικοί...
ΜΙΚΡΕΣ, πολλές, αλλά και σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας. Που αλλάζουν την ποιότητα. Αλλά και προβληματίζουν, προσγειώνουν στην πραγματικότητα... Αρκετές απ’ αυτές τις μεταβολές, μοιάζουν λογικές, προσαρμοσμένες όχι απαραίτητα στις επιταγές της οικονομικής κρίσης, αλλά σε έναν λανθασμένο προγραμματισμό της ζωής και σε μια βιαστική ιεράρχηση των πραγμάτων. Καιρός να τα δούμε πιο καθαρά...
