Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΗΝ ώρα που τα τηλεοπτικά κανάλια αναπαρήγαγαν τους περίφημους διαλόγους Κασιδιάρη – Βενιζέλου και Βενιζέλου – Κωνσταντοπούλου στη Βουλή, κυκλοφορούσε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού του Γιώργου Τράγκα, με (μεταξύ άλλων) μια μεγάλη συνέντευξη του Χάρρυ Κλυνν. «Ανυπομονώ να ζήσω την άγια μέρα που θα τους δω κρεμασμένους στο Σύνταγμα» ο τίτλος της συνέντευξης, προκύπτει από τα όσα λέει στο περιοδικό, ο (κατά τον συντάκτη του) «ευγενικός, ευαίσθητος, ονειροπόλος αλλά ταυτόχρονα σκληρός και καυστικός» καλλιτέχνης...
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, εκτός από τον Χάρρυ Κλυνν ανυπομονούν πολλοί ακόμη στην Ελλάδα, να ζήσουν την «άγια» μέρα που θα δουν τους πολιτικούς μας κρεμασμένους στο Σύνταγμα... Αλλά, υπάρχουν και οι ανυπόμονοι: που μέχρι να έρθει εκείνη η «άγια» ώρα (που προφανώς αργεί, εξαιτίας του εκλογικού αποτελέσματος του περασμένου Ιουνίου) εκτονώνουν την οργή τους με κραυγές, γιαούρτια, ύβρεις και κλωτσομπουνίδια... «Δεν είναι» - σου λένε – «και λίγο δα αυτό που ζούμε καθημερινά»!.. «Ούτε μπορούμε να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές, ώστε να αποφασίσει ο λαός με την ψήφο του να φέρει «αυτούς που δεν φταίνε σε τίποτα στην εξουσία»!.. Στο κάτω – κάτω, πόσοι από αυτούς που ξαναψήφισαν αυτούς που «θέλουν κρέμασμα», δεν τους βρίζουν με την ίδια ακριβώς ένταση που τους βρίζουν και όσοι τους «μαύρισαν» στις εκλογές; Πόσοι από αυτούς δεν θα ήθελαν να τους δουν «κρεμασμένους στο Σύνταγμα»;
ΣΥΝΕΠΩΣ, το πρόβλημα δεν είναι το πώς εκφράζονται οι βουλευτές στη Βουλή... Αλλά, το εάν ανταποκρίνονται στην αποστολή τους: εάν δηλαδή, εκπροσωπούν επάξια τους εντολείς τους... Ε, λοιπόν ναι, τους εκπροσωπούν επάξια: «να καεί, να καεί το μπ... η Βουλή» δεν φώναζαν εν χορώ οι «Αγανακτισμένοι» την άνοιξη του 2012; Αυτό υλοποιούν εκείνοι που ενθουσιάστηκαν με εκείνον τον «αυθόρμητο λαϊκό ξεσηκωμό», επένδυσαν πολιτικά σ’ αυτόν και κλήθηκαν να τον εκπροσωπήσουν... Ακόμη δεν έχουν ανάψει το σπίρτο βέβαια, αλλά οι «φωτιές» που ανάβουν σε κάθε συζήτηση, αρκούν για να υποθέσουμε ότι δεν αργεί η ώρα... Όπως, δεν αργεί και η ώρα που όποιος εκλέγεται στη Βουλή και διαπιστώνει το «επίπεδο» που του επεφύλαξε η «ψήφος της οργής» του ελληνικού λαού, θα παραφράζει τον περίφημο τίτλο του αυτοβιογραφικού βιβλίου του Γάλλου γκουρού της διαφήμισης Ζακ Σενγκελά: «Μην πείτε στη μαμά μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική... Πείτε της καλύτερα ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο»!..
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ στην Ελλάδα, εδώ και δύο χρόνια, είναι έκρυθμη... Το ξέρουμε όλοι αυτό... Στις έκρυθμες καταστάσεις είναι μάλλον αφελές να ζητάς αντιπαραθέσεις «επιπέδου» στη Βουλή, που, στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τίποτα άλλο δεν κάνει από το να «συμπυκνώνει» την κοινωνική ένταση... Από την «πεζοδρομιακή» αποστροφή του λόγου του πρωθυπουργού στη Βουλή «δεν μασάμε κύριε Τσίπρα», ως την παρατήρηση της κυρίας Κωνσταντοπούλου προς τον (αρχηγό κόμματος) Ευάγγελο Βενιζέλο «τι στάση είναι αυτή; Σας παρακαλώ κατεβάστε το πόδι σας όταν σας ρωτάω», το απίστευτο «είσαι νούμερο» του Παν. Ρήγα προ την κυρία Κωνσταντοπούλου και την επίθεση Κασιδιάρη «γελοίε, χοντρέ» προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο ή το δημόσιο κατούρημα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της «Χρυσής Αυγής» Χρήστου Παππά έξω από το MEGA, ένα συμπέρασμα προκύπτει: ότι η αστική ευγένεια που ως πρόσφατα διείπε τις εντός ή εκτός της Βουλής αντιπαραθέσεις (ακόμα και τις πιο έντονες), δεν υφίσταται πλέον... Το τέλος της πάντως, δεν οφείλεται στη συμπεριφορά των πολιτικών, αλλά στη συμπεριφορά της ίδιας της κοινωνίας, μέρος της οποίας αποτελεί το πολιτικό προσωπικό: από τη στιγμή που ηρωοποιήθηκε εκείνος ο ανήλικος μαθητής που «μούντζωσε» τους επισήμους στη Λάρισα, η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της αστικής ευγένειας (αυτής που επέβαλλε κάποτε στους νεότερους να σηκώνονται στο λεωφορείο για να καθίσουν οι ηλικιωμένοι και να τους σέβονται τουλάχιστον λόγω ηλικίας) είχε αρχίσει...
