Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΟ ΒΡΑΔΥ της περασμένης Πέμπτης, ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ παραχώρησε την πρώτη βαρυσήμαντη συνέντευξή του στην τηλεόραση. Δέκα μήνες μετά την εγκατάστασή του στα Ηλύσια Πεδία (ανήμερα του Αγίου Αχιλλίου, πέρυσι) έκανε έναν πρώτο απολογισμό του έργου του. Και μέτρησε τις αντιδράσεις: το 68% των Γάλλων δεν τον βρήκε πειστικό στις απαντήσεις που έδωσε... Το 61% επίσης, των Γάλλων που παρακολούθησαν τη συνέντευξη δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν τον πιστεύει, όταν διαβεβαίωσε ότι η ανοδική (τους τελευταίους 22 μήνες!) πορεία της ανεργίας θα ανακοπεί το 2014, ενώ δεν πιστεύει επίσης τη διαβεβαίωσή του ότι δεν θα επιβληθεί κανένας νέος φόρος... Η δημοτικότητα του Ολάντ από 52% στις 13 Νοεμβρίου του 2012 έφθασε στο 27%! Και δεν έχει κλείσει χρόνο ακόμη στην προεδρία της χώρας!...
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο ερώτημα «πόσους προέδρους ή πρωθυπουργούς θα “φάει” η κρίση στην Ευρώπη;» πλέον δεν έχει καμία αξία... Η Ελλάδα μετράει ήδη δύο απώλειες (Καραμανλής, Παπανδρέου), η Κύπρος μια (Χριστόφιας), η Ιταλία δύο (Μπερλουσκόνι, Μόντι), η Ισπανία μία (Θαπατέρο), η Γαλλία επίσης (Σαρκοζί), η Πορτογαλία μία (Σόκρατες), η Ιρλανδία μία (Κόουεν)... Η σωστή ερώτηση πλέον είναι «πόσο μπορεί να αντέξει ένας πρωθυπουργός στην περίοδο της κρίσης;». Η πτώση της δημοτικότητας του Ολάντ στο ναδίρ πριν συμπληρώσει καν χρόνο, η «δοκιμασία» του Αναστασιάδη ένα μόλις δεκαπενθήμερο αφ’ ότου εξελέγη κι η αδυναμία της ιταλικής πολιτικής σκηνής να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση, πείθουν ότι η πραγματικότητα πλέον είναι τόσο «πιεστική» που ούτε την ορκωμοσία τους δεν μπορούν να χαρούν οι φιλόδοξοι πολιτικοί...
ΠΑΡΑ ταύτα όμως, οι «ευσεβείς πόθοι» δεν έχουν εκλείψει στην Γηραιά Ήπειρο... Οι ίδιοι πολιτικοί που διαπιστώνουν τα σύγχρονα τραγικά οικονομικά αδιέξοδα, που καταγγέλλουν τον «μονόδρομο» των λύσεων που επιλέγονται, που αναδεικνύουν την υποκατάσταση της πολιτικής από την οικονομία, είναι πρόθυμοι να «πέσουν στα βαθιά» και να δημιουργήσουν ελπίδα!... Άλλοτε, επειδή εκτιμούν ότι «λεφτά υπάρχουν» σαν τον δικό μας πρώην πρωθυπουργό, άλλοτε επειδή, «χρεώνοντας» στους απερχόμενους την αποκλειστική ευθύνη της δραματικής κατάστασης, θεωρούν ότι η δική τους άνοδος στην εξουσία και μόνο αρκεί για να αλλάξουν τα πράγματα κι άλλοτε γιατί υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους σε σημείο που κάποιοι να θεωρούν εύκολο ακόμη και να αλλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη!...
Ο ΔΡΟΜΟΣ προς την κόλαση είναι στρωμένος με ωραίες προθέσεις, βεβαίως... Οι Γάλλοι ήλπισαν στον Ολάντ, όπως εμείς ελπίσαμε στον Παπανδρέου, αλλά η αλλαγή ηγεσίας από μόνη της δεν έφθανε για να αλλάξει η κατάσταση... Η σύγχρονη πραγματικότητα, είναι τόσο σύνθετη, τόσο πολύπλοκη που δεν αρκεί να θέλει κάποιος να την αλλάξει... Αλλά, η ανάγκη κάποιων να κυβερνήσουν ντε και καλά, τους οδηγεί αρχικά στην υπεραπλούστευση της ανάλυσης της κατάστασης και στη συνέχεια, στην υποτίμηση των δυσκολιών για την αντιμετώπισή της... Λέει π.χ. στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ «κάθε μέρα 1000 άτομα, «ένα μεγάλο χωριό» δηλαδή, περνάει στην ανεργία» κι έχει δίκαιο... Η διαπίστωση όμως αυτή αρκεί μόνο για να πειστούμε και να καταψηφίσουμε όσους είναι υπεύθυνοι για την αύξηση της ανεργίας... Συνεπεία αυτής της καταψηφίσεως όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει στην εξουσία... Κι αν δεν έχει τότε ανακαλύψει τον τρόπο, όχι απλώς να «φρενάρει» την ανεργία (όπως υπόσχεται στους Γάλλους ο Ολάντ και δεν τον πιστεύουν), αλλά και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για ένα «χωριό» 1.000 ατόμων ημερησίως (ώστε να ρίχνει το ποσοστό της ανεργίας με τον ρυθμό που τη δημιούργησαν οι προκάτοχοί του) θα βρεθεί στη θέση του Παπανδρέου στην καλύτερη περίπτωση και του Ολάντ στη χειρότερη... Τουτέστιν, από τα ψηλά στα χαμηλά, σε δύο χρόνια στη καλύτερη, σε δέκα μήνες στη χειρότερη περίπτωση...
ΠΡΙΝ από έξι χρόνια, με το ξεκίνημα της κρίσης, μια παρέα πολιτικών και δημοσιογράφων ακούγαμε έναν βετεράνο της πολιτικής να προβλέπει ότι «θα φάει πολλές κυβερνήσεις αυτή η κρίση»... Επιβεβαιώνεται καθημερινά σε ολόκληρη την Ευρώπη...
