Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΟΛΥ της μόδας αυτά τα περιβόητα «σχέδια διάσωσης» των προβληματικών οικονομιών, των χωρών που χτύπησαν... μπιέλα, κατά το κοινώς λεγόμενο... Φοβερής σύλληψης τακτική. Να βάζουν τους φτωχότερους να πληρώσουν τη διάσωση των πλουσιότερων! Πώς έγινε στον Τιτανικό, ξεχάσαμε; Με τα «βήτα» και «γάμα» καταστρώματα κλειδωμένα, τους μετανάστες στα... αμπάρια την ώρα της αναμπουμπούλας και την ελίτ των ευγενών της πρώτης θέσης, να γεμίζει τις λέμβους διάσωσης... Όλοι οι υπόλοιποι... στον πάτο!
ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ των καταθέσεων, ήταν για τη δύστυχη την Κύπρο μας, η εφαρμογή του πιλοτικού προγράμματος μεταφοράς της «μπάγκας» του νότου, πιο βόρεια, εκεί στη Γερμανία, για ασφάλεια! Να περιμένουν τώρα και Ισπανοί και Ιταλοί το μικρόβιο της ανασφάλειας να χτυπά και τη δική τους πόρτα. Για τις χώρες αυτές που ως φαίνεται δεν θα αργήσει να έρθει και η ώρα τους, δημιουργούνται τεχνητά... παγόβουνα! Ώστε καράβια που δεν έχουν καλούς καπετάνιους, να πέφτουν επάνω! Και να ζητούν επειγόντως βοήθεια... Έτσι ακριβώς έπαθε και το δικό μας καράβι, έτσι έπαθε και η Κύπρος.
Η ΚΥΠΡΟΣ δεν έχασε μονάχα τα λεφτά της και τη φήμη του «επίγειου παράδεισου» των καταθέσεων. Έχασε και την ευκαιρία με τα μπρος-πίσω βήματα, να πρωτοστατήσει στη δημιουργία «λυτρωτικού ευρωπαϊκού κινήματος», ασφάλειας των οικονομιών που κινδυνεύουν να απορροφηθούν από τον γερμανικό γίγαντα. Και το έπαθε αυτό γιατί, αφού το ξεκίνησε καλά (και για λίγες ώρες ηρωικά) το πράγμα, ύστερα εξαναγκάστηκε στο... «ολίγον έγκυος!».
ΤΑ ΕΙΠΕ όλα με μια δήλωση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρέπει να επιλέγει έτσι τα θύματά της! Θα πρέπει να είναι μια ομπρέλα προστασίας για τους αδύνατους λαούς».
ΛΑΟΙ που δεν φταίνε σε τίποτα να υποχρεώνονται σε κατάσταση δυστυχίας. Οι τράπεζες και η διαχείρισή τους φταίνε, οι καταθέτες την πληρώνουν! Οι πολιτικοί και η ανεπάρκειά τους φταίνε, οι πολίτες την πληρώνουν. Θέατρο του παραλόγου στο νότιο τμήμα της Ευρώπης. Με εκατομμύρια θύματα, που περιέργως, ακόμα να αντιδράσουν. Θύματα μιας κρίσης αναξιοπιστίας των πολιτικών τους, αλλά και με (μικρό έστω), ίδιο ποσοστό συμμετοχής, για την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρέθηκαν. Όλοι βεβαίως πληρώνουμε τα λάθη μας. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν πληρώνουμε με το αντίστοιχο ποσοστό συμμετοχής στις ευθύνες που μας αναλογούν...
ΣΤΗΝ Κύπρο τις ημέρες της οικονομικής τραγωδίας με τις κλειστές τράπεζες και τα λεφτά του κοσμάκη «φυλακισμένα», δεν συνέβη κάτι που μπορεί να εκπλήξει. Αυτό που θα συνέβαινε σε όλα τα νοσηρά πολιτικά συστήματα έγινε. Οι προνομιούχοι, κατάφεραν με τρόπο να «σηκώσουν» τα λεφτά τους για να τα σώσουν! Σιγά μην έμειναν οι υποψιασμένοι Έλληνες με το στόμα ανοιχτό. Αυτό έγινε στην Κύπρο. Ποιος πιστεύει ότι αν φτάσουμε στο τέλος κι εμείς, δεν θα συμβεί το αυτό και στη χώρα μας; Το πιστεύει κανείς;
