Καλλίτσα Γκουράβα – Δικτά,
λογοτέχνις - συγγραφέας
Ίσως απ’ αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω αγαπητοί αναγνώστες αυτής της στήλης, βγάλετε το συμπέρασμα, πως δεν έχω μέσα μου ευαισθησίες.
Σας πληροφορώ πως είμαι γεμάτη απ’ αυτές και σε υπερθετικό βαθμό.
Ίσως νομίσετε πως δεν με διακρίνουν φιλόζωα αισθήματα. Αλλά κι εδώ θα κάνετε λάθος.
Αγαπώ όλα τα πλάσματα του Θεού και δεν θέλω να βλάψω ούτε μυρμήγκι.
Αλλά πείτε μου φίλοι μου, τι προτιμάτε, να βλέπετε πεινασμένα παιδιά στα πεζοδρόμια ή πεινασμένα αδέσποτα σκυλιά στα πάρκα;
Φαντάζομαι πως η θέα ενός παιδιού που ψάχνει στα σκουπίδια, δεν θα σας δημιουργήσει τα ίδια συναισθήματα, με τη θέα ενός σκύλου, που ψάχνει στον ίδιο χώρο.
Πρόσφατα, είδα στην τηλεόραση μια κυρία να κάνει έκκληση στα φιλόζωα αισθήματα των ανθρώπων και να ζητάει να της παραχωρήσουν ένα σπίτι έστω παλιό, για να στεγάσει τα πενήντα αδέσποτα σκυλιά, που φιλοξενούσε στο σπίτι, απ’ το οποίο της έκανε έξωση ο νοικοκύρης.
Ζητούσε επίσης δουλειά για να βγάζει κάποια χρήματα, για να ταΐζει όλο αυτό το σκυλολόι.
Γιατί καλή μου κυρία δεν μάζευες στο σπίτι σου δέκα παιδάκια, απ’ τα παιδιά των φαναριών να τα γλιτώσεις απ’ την εκμετάλλευση και το κρύο; Δέκα, όχι πενήντα. Να τους δίνεις ένα ποτήρι γάλα το πρωί κι ένα σάντουιτς το βράδυ. Ξέρετε τι σημαίνει ένα ποτήρι ζεστό γάλα το πρωί, όταν όλα έξω είναι παγωμένα; Θα σας το πω εγώ. Είναι βάλσαμο, είναι ζεστή αγκαλιά, είναι δύναμη κι αυτοπεποίθηση.
Όποιοι ζήσατε τα παιδικά σας χρόνια στην εποχή του εμφυλίου σπαραγμού, πρόσφυγες σε κάποια πόλη, όπως έζησα εγώ, ασφαλώς θα το εκτιμήσατε αυτό το προϊόν όσο του άξιζε.
Θυμάμαι που στεκόμουν στην ουρά στην αυλή του σχολείου μου, με το κατσαρολάκι κρεμασμένο στην πάνινη σχολική μου τσάντα, για να πάρω εκείνο το γάλα σκόνη με κακάο, που μοιράζονταν στα παιδιά.
Στα προσφυγόπουλα βεβαίως, γιατί τα ντόπια έμπαιναν στην τάξη καλοταϊσμένα και ζωηρά.
Α, ήταν κι ένα μικρό σταφιδόψωμο, τώρα το θυμήθηκα. Μιλάμε για πλούσιο μπρέκφαστ τι να σας λέω!
Μάλιστα το σταφιδόψωμο το μοίραζα εγώ. Είχα και πόστο μην νομίζετε. Ήμουν λέει η καλύτερη μαθήτρια και επιπλέον δεν έκανα και ζαβολιές. Δεν κρατούσα δηλαδή για τον εαυτό μου ούτε ένα παραπάνω.
Βέβαια, δίκαιη μοιρασιά.
Αλλά πώς να το κάνουμε, ήταν κι εκείνος ο... Μωυσής με τις δέκα εντολές. «Ου κλέψεις...».
Αλλά αυτά φίλοι μου ανήκουν στο παρελθόν, στο πολύ μακρινό. Εδώ άλλο είναι το θέμα μας.
Κοντά στο σπίτι μου υπάρχει ένα πάρκο. Μέσα στο πάρκο περιφέρονται πέντε – έξι σκυλιά αδέσποτα. Κάθε απόγευμα περιμένουν ανυπόμονα, δυο φιλόζωες κυρίες με τα κατσαρολάκια, που τους προσφέρουν το πλούσιο γεύμα. Πολύ ωραία και μπράβο τους. Όμως αυτό το φαγητό, θα μπορούσε να χορτάσει δυο ορφανά που μένουν σ’ ένα χαμόσπιτο εκεί παραπέρα και που ο παππούς τους τρέχει στο κοντινό στρατόπεδο και κρεμιέται στα κάγκελα, εκλιπαρώντας και υπολογίζοντας στα φιλάνθρωπα αισθήματα κάποιων παιδιών που υπηρετούν εκεί, για λίγα περισσεύματα φαγητών.
Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά, αρκεί να ψάξουμε. Δεν έχει σημασία αν ανέβηκε το βιοτικό επίπεδο, δεν έχει σημασία αν το κατά κεφαλήν εισόδημα του Έλληνα είναι δεν ξέρω κι εγώ πόσο. Αυτά εγώ τ’ ακούω βερεσέ.
Εσύ έχεις τα εκατομμύρια κι εγώ πεινάω. Κι όμως τα στατιστικά μας βγάζουν και τους δυο χορτάτους.
Τόσα, διά δύο... Άρα κατ’ αυτούς, έχω κι εγώ τα μισά τα δικά σου.
Με καταλαβαίνετε νομίζω.
Το έχω ξαναπεί. Ο μεγάλος Καζαντζάκης κάπου γράφει: «Όσο υπάρχει στον κόσμο έστω και ένα παιδί που πεινάει» - για παιδί γράφει όχι για σκύλο – «το ανθρώπινο γένος δεν πρόκειται ποτέ να δικαιώσει την ύπαρξή του».
Αυτά είχα να σας πως σήμερα, συνάνθρωποι. Ίσως κάποιοι συμφωνήσετε μαζί μου κι άλλοι ίσως όχι. Δημοκρατία έχουμε άλλωστε κι ο καθένας μπορεί να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του.
Είναι πολύ κρίμα βέβαια να βασανίζουμε ένα ζώο, είναι απάνθρωπο σίγουρα. Ήταν φρικτό τα θέαμα του λύκου που βασάνιζε κάποιος χωρικός κάπου, γιατί μπήκε στο κοπάδι του. Αλλά, αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε χιλιάδες κακοποιημένους ανθρώπους, λαούς, κοινωνίες.
Ας μη διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο, όπως είναι κι ο τίτλος του άρθρου μου.
