Του Ηλία Κανέλλη
Ένα από τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά της ελληνικής Αριστεράς, από τη μεταπολίτευση και πέρα, που σε μεγάλο βαθμό έγινε αποδεκτό από το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, είναι η έχθρα για τις επενδύσεις – ιδίως τις μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις, στη βιομηχανία ή στον τουρισμό, που αποφέρουν στη χώρα θέσεις εργασίας και πολύτιμο συνάλλαγμα. Το εργοστάσιο πετροχημικών στο Νεοχώρι Μεσολογγίου συκοφαντήθηκε ως «καθεδρικές της ερήμου», το αεροδρόμιο στα Σπάτα για το οποίο έπεσε πολύ ξύλο μεταπολιτευτικά θεωρήθηκε έγκλημα κατά της Αττικής, ο βιομηχανικός τουρισμός θα μας έκανε γκαρσόνια της Ευρώπης, η επένδυση του «Κόστα Ναβαρίνο» στην Πελοπόννησο θεωρήθηκε οικολογικό έγκλημα, το μετρό της Αθήνας (τουλάχιστον την πρώτη περίοδο εργασιών) θα μετέτρεπε τις γειτονιές της πόλης σε εστίες συγκέντρωσης του υπόκοσμου, η Αλουμίνιον της Ελλάδος στα Άσπρα Σπίτια πολεμήθηκε ως καταστροφική για το περιβάλλον και, γενικώς, κάθε ανάπτυξη είναι κακό πράγμα (εκτός από την ανάπτυξη των αυθαιρέτων και της κακογουστιάς παντού, η οποία ως «λαϊκή» παρεκτροπή είναι καλή). Όπως σημειώνει ο ιστορικός Κώστας Κωστής, μια από τις ελληνικές ιδιορρυθμίες θεωρεί ότι η βιομηχανική ανάπτυξη είναι «κακό πράγμα», γι’ αυτό τον λόγο οι ξένες επενδύσεις στη χώρα μας κηρύχθηκαν ως ανεπιθύμητες.
Η Ελλάδα διεκδίκησε, και σε μεγάλο βαθμό κέρδισε, την παγκόσμια ιδιαιτερότητα να διώχνει παραγωγικές επενδύσεις από τη χώρα, στο όνομα πρωτίστως της προστασίας του περιβάλλοντος (η χώρα των αυθαιρέτων, των παράνομων χωματερών και της συστηματικής παραβίασης των κανονισμών για τα φυτοφάρμακα στις καλλιέργειες) και, επίσης, στο όνομα της εθνικής αυτάρκειας και υπερηφάνειας. Συνεπώς, αν ειδωθεί σε αυτόν τον καμβά, η εξέλιξη της επένδυσης στις Σκουριές Χαλκιδικής, αλλά, κυρίως, οι αντιδράσεις γι’ αυτή δεν είναι ό,τι πιο παρανοϊκό έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία.
Αυτό που όντως είναι παρανοϊκό έχει να κάνει με το γεγονός ότι η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει θέσει στο στόχαστρο τη συγκεκριμένη επένδυση, υποτίθεται στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος, αλλά, επί της ουσίας, στο όνομα μιας ανομολόγητης σύγκρουσης που έχει αρχίσει αρκετά πριν από τις εκλογές και στηρίζεται στο πρωτοφανές για αριστερό κόμμα, να στηρίζονται μικρομεσαία και περιστασιακά συμφέροντα με μικρό εύρος εργασιών και μεγάλη φοροδιαφυγή (τουριστικές επιχειρήσεις μικρής κλίμακας, μελισσοκόμοι κ.λπ.) σε βάρος ενός καθαρόαιμου βιομηχανικού προλεταριάτου, που βρήκε δουλειά υπό κανονικές συνθήκες και με καλές αμοιβές σε μια επιχείρηση καναδικών κυρίως συμφερόντων, της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.», που με την επαναλειτουργία των μεταλλείων Χαλκιδικής ήδη έχει δώσει δουλειά σε περίπου 1.200 εργαζόμενους, ανασταίνοντας οικονομικά μια περιοχή που μαστιζόταν από ανεργία και υπανάπτυξη.
***
Χθες, στη Χαλκιδική, συνέβησαν σοβαρότατα επεισόδια. Διαδηλωτές στο όνομα της ριζοσπαστικής Αριστεράς οργάνωσαν συγκέντρωση εναντίον της επένδυσης στην περιοχή. Την ίδια στιγμή, συγκέντρωση με την οποία υποστηρίζουν την επένδυση και, κατά προέκτασιν, το ψωμί τους και την ευημερία τους, διοργάνωσαν οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία, και οι υλοτόμοι που έχουν αναλάβει την κοπή δέντρων γύρω από τα μεταλλεία, όπου θα εναποτεθούν χώματα από την εξόρυξη. Την ισορροπία της παράλληλης διεξαγωγής των δύο συγκεντρώσεων είχαν αναλάβει τα ΜΑΤ, που τις επιτηρούσαν. Όταν όμως κινήθηκαν εναντίον της συγκέντρωσης των εργαζομένων μερικοί κουκουλοφόροι, οι οποίοι σύμφωνα με καταγγελίες πετούσαν βίδες και μεταλλικά αντικείμενα, τα πράγματα σοβάρεψαν και τα ΜΑΤ χρησιμοποίησαν δακρυγόνα προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Η παρουσία των κουκουλοφόρων αποσιωπήθηκε από την άλλη πλευρά, στην οποία μετείχε και η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνα Ιγγλέζη, η οποία κατηγόρησε τα ΜΑΤ και τους εργαζόμενους.
H χθεσινή εξέλιξη ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας της κυβέρνησης, και ιδίως του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Παναγιώτη Λαφαζάνη, να βγάλει περιβαλλοντικά προβληματική την επένδυση. Η ανάκληση από την πλευρά του υπουργείου της 14379/3600/8-10-2014 θεώρησης της Αρχιτεκτονικής και της Ηλεκτρομηχανολογικής Μελέτης της «Μονάδας Εμπλουτισμού Σκουριών», για επανεξέταση, έδειξε ότι δεν υπήρχε κανένα επί της ουσίας πρόβλημα, ότι όπως είχαν κρίνει και τα δικαστήρια μερικές μέρες πριν, η επένδυση είναι περιβαλλοντικώς εντάξει. Οπότε, τι απέμενε στην κυβέρνηση, προκειμένου να είναι συνεπής στους προεκλογικούς πελάτες της – και εχθρούς της επένδυσης;
Να κλιμακώσει την ένταση στην περιοχή, μεταφέροντας τον διχασμό συμφερόντων της τοπικής κοινωνίας στο πεδίο της σύγκρουσης, προκειμένου να πιεστεί η διοίκηση της εταιρίας και να αποχωρήσει οικειοθελώς. Το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό. Η περιοχή των Σκουριών της Χαλκιδικής κινδυνεύει με μια κανονική εμφυλιοπολεμική σύγκρουση, η οποία θα μπορούσε να γίνει ανεξέλεγκτη. Ο κίνδυνος είναι όλο και πιο πιθανός, οι 1.200 εργάτες στα ορυχεία και οι συγγενείς τους να συγκρουστούν με τις δυνάμεις που υποκινεί ο ΣΥΡΙΖΑ και συλλήβδην οι αριστεριστές της περιοχής, όχι με ανακοινώσεις, αλλά στον δρόμο.
Πρόκειται για επικίνδυνο παιχνίδι αδίστακτων καιροσκόπων. Ένα παιχνίδι ψευδεπίγραφα αριστερό μιας ανεύθυνης ηγεσίας που κάνει ό,τι μπορεί να κρατήσει τη χώρα εγκλωβισμένη στο πρότυπο της κλειστής οικονομίας από την οποία εμπνέεται και την οποία, ενδεχομένως, ονειρεύεται.
Και στον στόχο αυτό, δεν έχει πρόβλημα να θυσιάσει την εργασία και την πρόοδο μιας ολόκληρης περιοχής της χώρας.
