Του Δημήτρη Χατζηευθυμίου
* Ο ΜΑΚΗΣ Βορίδης είναι ασφαλώς ευφυής άνθρωπος. Και ένας καλός ρήτορας. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους –όχι πάντως ο κύριος– για τον οποίο στη Νέα Δημοκρατία, όπου γενικώς πάσχουν από ευφραδή στελέχη, του ανέθεσαν τον ρόλο του Κοινοβουλευτικού εκπροσώπου. Ο άλλος, ο βασικότερος φρονώ, είναι οι ιδέες του. Για ένα κόμμα λοιπόν που γέρνει ολοένα και προς τα δεξιά, η επιλογή ενός καθαρόαιμου δεξιού στη «φροντ λάιν» της επικοινωνίας, αποτελεί μονόδρομο. Δυστυχώς όμως δεν αρκεί να διαθέτει κανείς λόγο. Πρέπει να έχει και επιχειρήματα.
* * *
* ΕΙΠΕ λοιπόν ο βουλευτής Αττικής κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Λάρισα ότι η αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα, ίσως να μην οφείλεται σ’ αυτή καθεαυτή την κρίση, αλλά στο ότι, καθώς τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν τις αυτοκτονίες και συζητάμε μόνο γι’ αυτές, δημιουργείται μια γενική κατάθλιψη που οδηγεί τελικά περισσότερους ανθρώπους στην αυτοκτονία. Έσπευσε βεβαίως να αποδώσει τη φράση τους σε ...ψυχιάτρους.
Ακόμη και ψήγμα αληθείας να έχει το επιχείρημά του, δεν αποτελεί παρά απλή διαστρέβλωσή της. Διότι και σ’ αυτή την περίπτωση, η συζήτηση και ο δημόσιος λόγος δεν προκαλείται ξαφνικά και εκ του μηδενός, αλλά ακριβώς επειδή η κρίση έχει φέρει σε απόγνωση πολλούς συμπολίτες μας.
Είναι η δεύτερη φορά που ο κ. Βορίδης αντιστρέφει την πραγματικότητα.
Πριν μερικές ημέρες αμφισβήτησε τον συσχετισμό της οικονομικής κρίσης και του θανάτου των δύο σπουδαστών από το μαγκάλι.
Όπως παλαιότερα που αμφισβητούντο οι λιποθυμίες παιδιών σε σχολεία από ασιτία. Αποδείχθηκε τελικά ότι δεν ήταν μύθος, ούτε «ανακαλύψεις» του Tύπου εκείνου που θέλει να πλήξει την κυβέρνηση και την «εθνική προσπάθεια».
* * *
* ΑΠΕΦΑΝΘΗ επίσης ο κ. Βορίδης ότι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης (και ομοϊδεάτης του, θα προσθέταμε), σχεδόν αντιμετώπισε τις μεταναστευτικές ροές προς την Ελλάδα, μέσα σε δύο μόλις μήνες. Προφανώς παραβλέπει ότι οι ροές αυτές έχουν μειωθεί ακριβώς λόγω της κρίσης. Αντιθέτως αυξάνεται ο αριθμός των αλλοδαπών (αλλά και των Ελλήνων) που εγκαταλείπουν τη χώρα ακριβώς γιατί δεν βρίσκουν δουλειά.
* * *
* ΣΕ ένα πράγμα όμως είχε δίκιο: στην αναφορά του ότι η Αριστερά κέρδισε τη μάχη των ιδεών, μετά τον πόλεμο. Όχι όμως για τους λόγους που επικαλέστηκε, ότι δηλαδή αφέθηκε να επικρατήσει στον ιδεολογικό στίβο καθώς αριστεροί κατέλαβαν «επίκαιρες» θέσεις (ανέφερε τα Πανεπιστήμια και επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων). Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι κάποιες ιδέες κερδίζουν την
καθημερινή μάχη, ακριβώς γιατί έχουν στο επίκεντρο την έγνοια τους για τον άνθρωπο. Ενώ κάποιες άλλες, ακόμη κι αν επιβάλλονται με τη βία, χάνουν στη συνείδηση όλων, γιατί υπηρετούν το κέρδος και το όφελος των λίγων.
Γι’ αυτό και η κοινωνία, έστω και σιωπηρά, τελικά ανέχεται κάθε κινητοποίηση και κατανοεί ακόμη και «ακραίες» μορφές, όπως θεωρούνται π.χ. οι αποκλεισμοί δρόμων. Θα μου πείτε: και γιατί αυτές οι ιδέες δεν «ανταμείβονται» εκλογικά; Διότι
τελικά και στην Ελλάδα συμβαίνει ό,τι και αλλού: οι περισσότεροι άνθρωποι είναι «αριστεροί» στις ιδέες, αλλά «δεξιοί» στις πράξεις. Ενώ δηλαδή τάσσονται υπέρ του γενικού καλού, συνήθως πράττουν κατά το συμφέρον τους.
Ενώ λοιπόν γενικά συμφωνούμε με τις ιδέες, όταν έρχεται η ώρα της ψήφου επιλέγουμε μόνο με το προσωπικό μας όφελος.
Κι αυτό δεν αλλάζει. Όχι πάντως εύκολα.
