ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ μέχρι να ακουστεί η ετυμηγορία «ισόβια» από το στόμα του προέδρου του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης κ. Γιώργου Αποστολάκη, κανείς δεν είχε υποψιαστεί τίποτα για τη μεγάλη «ρεμούλα» στον Δήμο Θεσσαλονίκης; Τρεις τετραετίες συνέβαιναν «πράγματα και θάματα» και «σε κανενός τα αυτιά δεν μπήκαν ψύλλοι»; Έπρεπε να ολοκληρωθεί η δωδεκαετία του κ. Παπαγεωργόπουλου στον Δήμο (από το 1998 ως το 2010) για να αποκαλυφθεί από τη νέα Δημοτική Αρχή το μέγα σκάνδαλο και να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη; Κι εν τέλει, τι θα γινόταν αν ο κ. Παπαγεωργόπουλος ετίθετο (όπως ο ίδιος επέμενε, βλέποντας ότι έρχεται η ώρα της «αποκάλυψης») και πάλι επικεφαλής του δημοτικού συνδυασμού της ΝΔ και ξανακέρδιζε τις εκλογές; Θα χρειαζόταν άλλη μια τετραετία για να αποκαλυφθεί η «ρεμούλα», η οποία στο μεταξύ, θα είχε εκτοξευθεί ακόμη περισσότερο;
ΕΘΕΣΑ τα ερωτήματα σε φίλο, έγκριτο δημοσιογράφο της συμπρωτεύουσας... «Ως το 2008, η πόλη βούιζε ότι ένα «κλειστό σύστημα παράνομου πλουτισμού» λειτουργούσε κάτω από τον πρώην δήμαρχο», μου είπε... Όσοι τόλμησαν να υπαινιχθούν κάτι ως τότε, χαρακτηρίστηκαν «γραφικοί» ή «πολιτικοί συκοφάντες» και αγνοήθηκαν... Και μόνον, όταν η αντιπολίτευση προσέφυγε στη Δικαιοσύνη (2008) ο κ. Παπαγεωργόπουλος είδε τον κίνδυνο της αποκάλυψης και έσπευσε να μετακυλήσει την ευθύνη στον ταμία του Δήμου... Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: ο ταμίας μίλησε και πήρε μαζί του τον δήμαρχο και τον πιστό του γενικό γραμματέα, εφ’ όρου ζωής...
«ΠΟΛΙΤΙΚΗ» χαρακτήρισε τη δίκη του ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης... Όχι, δεν μίλησε για «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής» κατά το σύνηθες επιχείρημα κάθε κατηγορούμενου πολιτικού... Ούτε, ευτυχώς, υπαινίχθηκε ότι το πολιτικό κατεστημένο και διάφορα ντόπια ή ξένα κέντρα ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση, όπως ανενδοίαστα το δήλωσαν κατά καιρούς άλλοι συνάδελφοί του που δικαίως ή αδίκως κατηγορήθηκαν για μικρότερα ή μεγαλύτερα παραπτώματα...
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να το πει όμως και να το χρεώσει στον Αντώνη Σαμαρά, που δεν τον στήριξε για τέταρτη φορά ως επικεφαλής του νεοδημοκρατικού ψηφοδελτίου στη Θεσσαλονίκη... Ή, που δεν τον ενέταξε στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, όπως επίσης επεδίωξε παρασκηνιακώς, ώστε να αποκτήσει την πολυπόθητη ασυλία...
ΑΛΗΘΕΙΑ, θα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα (από το 2009 όταν πρωτοξεκίνησε η υπόθεση Παπαγεωργόπουλου ως την εκφώνηση του «ισόβια» πέρασαν μόλις τέσσερα χρόνια) μια τόσο μεγάλη ποινή, αν δεν είχαμε να κάνουμε με δήμαρχο και είχαμε να κάνουμε με υπουργό ή βουλευτή; Γνωστού όντος, ότι δεν υφίσταται «νόμος περί ευθύνης δημάρχων», ούτε «δημαρχιακή» ασυλία...
ΤΕΛΟΣ, ας είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι όταν ακούμε διακηρύξεις για «ομαλές διαδοχές» στους δήμους και διαδοχή ηγετών «από στελέχη εντός της παράταξης»... Γιατί, αν τον κ. Παπαγεωργόπουλο δεν διαδεχόταν ο κ. Μπουτάρης, αλλά ο ομογάλακτός του κ. Γκιουλέκας μπορεί να μέναμε με την εντύπωση μιας ακόμα «πολιτικής σκευωρίας» εις βάρος ενός ακόμη... λαοπρόβλητου πολιτικού...
