ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, αν επιδοτείτο η βλακεία, πόσα δισ θα κέρδιζε η χώρα σε ...κονδύλια! Αεράτα λεφτά! Διότι δεν μπορώ να καταλάβω, ποιος λόγος έκανε να «ανακατέψουν» τώρα, για πολλοστή φορά την... κατσαρόλα της παιδείας; Πόσο αφελής πρέπει να είναι κανείς για να μην καταλάβει ότι το «σχέδιο Αθηνά» του Υπουργείου παιδείας το κάνουν να δείχνει... «εκ προμελέτης» πράξη, για πρόκληση αναστάτωσης στη σπουδαστική κοινότητα; Ποιος θέλει αυτή την «αναμπουμπούλα» και ποιον συμφέρει να έχει τους σπουδαστές όχι μέσα, αλλά έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας; Γιατί τέτοια αναστάτωση, που κοστίζει θυσίες, κόπο και λεφτά στις οικογένειες, εν μέσω ακαδημαϊκής χρονιάς; Ούτε ένας εντελώς... μπουνταλάς κι αν ήταν, δεν θα πίστευε ότι τέτοιες κινήσεις περιβάλλονται από τον μανδύα πραγματικής μεταρρύθμισης. Όλα στο πόδι, στο πρόχειρο, στα πεταχτά, να γεννούν προβλήματα και όχι να δίνουν λύσεις...
ΜΗΠΩΣ κάποιοι έχουν ξεπεράσει τα όρια και αξιολογούν υπέρ του δέοντος τα (...εν υπνώσει ευρισκόμενα) αντανακλαστικά του κόσμου; Να μας περνούν για περισσότερο ανυποψίαστους (να μην το πω αλλιώς...) απ΄ ό,τι είμαστε; Ποιον άραγε βολεύει να παραμένουν οι αγρότες έναν μήνα τώρα, στην εθνική οδό;
ΕΙΝΑΙ αστείο, αλλά, το «ανακάτεμα» της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, το βλέπω σαν μια... αντλία βενζίνης(!) που βρίσκω στον δρόμο καθημερινά για τη δουλειά... Τη μια πάνω η τιμή των καυσίμων, την άλλη κάτω, ύστερα πάλι πάνω, πολύ πάνω και πάλι κάτω... Κάθε λίγο διαφορετικά, ποτέ σταθερά. Έτσι μου κάνει και η διακυβέρνηση της χώρας. Κάπως έτσι πλέει σε τρικυμία, το ελληνικό σκάφος. Ποτέ σταθερά. Αποφάσεις με συνεχή σκαμπανεβάσματα, με την έγκριση πάντα των δανειστών και στο τιμόνι καπεταναίοι, ανεξέλεγκτοι υπουργοί, εν μέσω θαλασσοταραχής, χωρίς να ξέρουν... κολύμπι!
ΠΟΣΟ θα παίζουν ακόμα το «κρυφτούλι» με τους αγρότες; Θέλουν προφανώς να δείξουν ότι αυτό που συμβαίνει για μια ακόμα χρονιά, σίγουρα θα λάβει τέλος μόλις σταματήσουν οι βροχές και αρχίσουν οι δουλειές στα χωράφια; Και ύστερα, μετά τους αγρότες, μήπως πάρουν τη σκυτάλη τα φορτηγά; Το θέμα είναι ότι ποτέ κανείς από τους κυβερνώντες δεν κατάλαβε ότι δεν κατεβαίνουν πάντα, έτσι για... πικ -νικ, οι κοινωνικές ομάδες στον δρόμο. Πόσο μάλιστα τώρα με την κρίση που καλπάζει διαλύοντας τα σπιτικά τους...
ΤΑ ΟΠΟΙΑ «δάκρυα συμπαράστασης» και οι όποιες υποσχέσεις, είναι ελάχιστα αντίμετρα, μπροστά στη ζημιά που προξένησαν τα μνημόνια στο σύνολο της χαμηλής και μεσαίας τάξης στη χώρα. Δεν εκτονώνεται η κατάσταση με το άνοιγμα (ενίοτε και κατ' επιλογήν του χρόνου...) της βαλβίδας, σε μια «χύτρα ταχύτητας», όπου αναδεύονται τεράστια προβλήματα, που βράζει. Το ανησυχητικό είναι πως τα χειρότερα ακόμα δεν ήρθαν...
Χρήστος Τσαντήλας
