ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ Π. ΖΑΧΟ
Οι Πανελλαδικές για την ελληνική οικογένεια είναι κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο*1. Μάλλον δεν είναι «κάτι σαν», είναι το Άγιο Δισκοπότηρο. Πολλοί το πόθησαν, λιγότεροι μόχθησαν να το αποκτήσουν και ακόμη λιγότεροι το κατάφεραν. Έτσι και οι Πανελλαδικές. Πολλοί τις θέλουν, λιγότεροι παλεύουν και ακόμη λιγότεροι πετυχαίνουν σ’ αυτές.
Ένα τόσο σημαντικό γεγονός δεν περνάει απαρατήρητο. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αρχίζει ο καταιγισμός δημοσιευμάτων με προφητείες για sos θέματα, συμβουλές για το πώς πρέπει οι υποψήφιοι να διαβάζουν, να ντύνονται, με ποιο πλευρό να κοιμούνται, τι να λένε στη βραδινή προσευχή, πόσα πορτοκάλια να τρώνε, ώστε στο τέλος να καρποφορήσουν οι ίδιοι...
Αυτά είναι τόσο άχρηστα όσο και το στυλό στον αδιάβαστο μαθητή. Όσοι τα προωθούν αδυνατούν να σκεφτούν το κακό που κάνουν στους υποψηφίους δημιουργώντας κλίμα που θυμίζει υπέρτατη μάχη. «Επιτυχία ή Θάνατος»! Αν, λοιπόν, κάτι πρέπει να κάνουν οι υποψήφιοι είναι να αδιαφορήσουν παντελώς για όλη αυτή τη σοβαροφανή παρωδία.
Εκείνο κυρίως που εντυπωσιάζει εντυπωσιακά είναι ότι οι συμβουλές αναφέρονται σε όσους απλώς... δεν τις χρειάζονται. Γιατί εκείνος που ξεκινάει την προσπάθεια με τις... επαναλήψεις δε σώζεται ούτε με το καλύτερο ξεμάτιασμα. Η επανάληψη συνήθως ακολουθεί τη μελέτη της ύλης και δεν μπορεί επ’ ουδενί λόγω να υποκαταστήσει την πρώτη προσπάθεια. Τι ρόλο να έχουν τα sos; Άντε κι έβγαλε πέντε χιλιάδες μόρια εκεί που ήταν να βγάλει τρεις. Ε και;
Για τους άριστους τίποτα! Ίσως επειδή η αριστεία στη χώρα μας θεωρείται «ρετσινιά» και ανίατη αρρώστια. Οι άριστοι στο περιθώριο. Αν κάποιοι, όμως, χρειάζονται συμβουλές είναι όσοι έχουν προετοιμαστεί για πολλά μόρια. Αυτοί είναι ανάγκη να καταλάβουν ότι δεν αρκεί η προετοιμασία για πολλά μόρια. Πρέπει και να γράψουν ανάλογα γι αυτά. Η βαριά δουλειά ήδη έχει γίνει. Συγκέντρωση, οργάνωση του διαστήματος που υπολείπεται και κυρίως σύνεση απέναντι στα θέματα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν είναι ό,τι απομένει. Και, βέβαια, όχι ψηλά τον αμανέ. Ακόμη και τα πιο απλά θέματα χρειάζονται προσεκτική προσέγγιση. Πιθανότατα, βέβαια, αυτό θα κάνει η συγκεκριμένη κατηγορία μαθητών αλλά εξαιρέσεις δε λείπουν...
Τα πολλά μόρια από μόνα τους δε λένε και πολλά. Πολλά λέει η σωστή επιλογή σχολής. Τι κι αν πιάσεις έναν σκασμό μόρια, αν δεν τα αξιοποιήσεις την κατάλληλη στιγμή; Άντε και μπήκες σε μια σχολή που δε σε ενδιαφέρει στο ελάχιστο. Τι θα συμβεί; Πιθανώς θα ξεκινήσεις τις καταλήψεις και κάποια στιγμή μπορεί να καταλήξεις και... πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γνωρίζετε πόσοι φοιτητές δηλώνουν με το 10% κάθε χρονιά*2; Αυτό και μόνο δείχνει πόσοι οδηγήθηκαν σε λάθος επιλογή. Ζητούμενο δεν είναι η εισαγωγή σε κάποια σχολή. Αυτό μπορεί να είναι ζητούμενο για τη γιαγιά, όχι για τον υποψήφιο. Εκτός κι αν ο υποψήφιος κουβαλάει τα μυαλά της γιαγιάς. Ναι αλλά αυτά έχουν άνοια. Ζητούμενο είναι η εισαγωγή σε σχολή στην οποία θα μπορεί να ανταποκριθεί.
Άρα ο μαθητής της θετικής κατεύθυνσης σοφό είναι να αποφύγει σχολές που εστιάζουν στον προγραμματισμό. Ενασχόληση με τους υπολογιστές δε σημαίνει like, check in, selfie και γλυκανάλατα σχόλια για βλαμμένους. Τα πράγματα είναι λίγο πιο απαιτητικά και μην περιμένετε ότι κάποιος στο πανεπιστήμιο θα ενδιαφερθεί για όσους δεν κατανοούν τα όσα συμβαίνουν. Αντίστοιχα, μαθητές της τεχνολογικής, αν δε θέλουν να νιώθουν UFO στις πανεπιστημιακές παραδόσεις, ας αποφύγουν σχολές που δίνουν έμφαση στη χημεία, για την οποία δε σκαμπάζουν γρι. Οι μαθητές της θεωρητικής πρέπει να είναι πολύ ντουγάνια για να κάνουν οποιοδήποτε λάθος στην επιλογή τους, οπότε δεν έχω ιδιαίτερα sos γι αυτούς.
Εννοείται ότι μαθητές που θα γράψουν στα Μαθηματικά, τη Φυσική, τα Αρχαία... βαθμούς κοντά στα Τάρταρα, θα ήταν ευφυές να αποφύγουν αντίστοιχες σχολές, αφού τα αντικείμενά τους δεν είναι το... φόρτε τους και μάλλον δε θα γίνουν ποτέ.
Το σημαντικότερο. Όλοι οι υποψήφιοι πρέπει να αποφύγουν κάτι ακόμα. Τους γονείς. Ιδίως εκείνους που απεγνωσμένα «επιθυμούν το καλό του παιδιού τους» και άρα φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν. Η αποφυγή σχολών που αποτελούν επιλογή των γονιών είναι το Α και το Ω. Στην τελική, δεν πρόκειται να σπουδάσει ο γονιός. Αυτός απλώς θα πληρώνει και άρα δεν του πέφτει λόγος. Στην περίπτωση μάλιστα που ο μαθητής έχει την, έστω αμυδρή, υπόνοια ότι ο γονιός του είναι βλαμμένος, πρέπει να αποφύγει τις συμβουλές του, όπως ο ακατονόμαστος το λιβάνι. Μπορεί να πονάει η συνείδηση ότι ο γονιός είναι ζωντόβολο αλλά είναι καλύτερος αυτός ο πόνος από εκείνον που θα προκαλέσει μια ατυχής επιλογή. Και κρατάει λιγότερο!
*1: Δε χάνετε και τίποτα να ψάξετε και να βρείτε πληροφορίες για το Άγιο Δισκοπότηρο. Μπορεί έτσι να ανοίξετε λίγο τα στραβά σας.
*2: Προσωπικά το αγνοώ αλλά πρέπει να είναι πάρα πολλοί.
Ο κ. Ζάχος θεωρεί ότι δουλειά του κατεστημένου είναι να δίνει συμβουλές.
Δουλειά του νέου είναι να αμφιβάλλει γι' αυτές.
http://sotiriszachos.blogspot.com/
