ΑΥΤΕΣ οι καθημερινές μικρές κι ανθρώπινες ιστοριούλες, που κάθε τόσο περιγράφω, δεν έχουν τελειωμό. Είναι μόνο, γνήσιες σκέψεις, απλών ανθρώπων, βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Οι περισσότερες «έρχονται» στα γραφεία μας, στην εφημερίδα, όπως και ο φίλος αναγνώστης, που ήρθε χθες και ήθελε... «να τον κάνω για μια ημέρα μόνο... ανώτατο κριτή»! «Θα έχωνα πολύ κόσμο φυλακή», μου είπε, πριν αρχίσει το παράπονο...
ΠΟΙΟ παράπονο; «Οδηγούν τους ανθρώπους σε απόγνωση. Διευκολύνουν ανθρωποθυσίες στους δρόμους. Να μια επαρκής κατηγορία να τους καθίσω στο σκαμνί! Από τη μία απομυζούν τα νοικοκυριά με απίθανους φόρους, από την άλλη τάχα κόπτονται για την ασφάλεια των πολιτών».
ΛΑΒΡΟΣ ο φίλος μας, έπεσε τις προάλλες με το αυτοκίνητο σε μια γούρνα και πάει το μισό σασί! Στον παράδρομο του ΠΑΘΕ την έπαθε. Όπου τον οδήγησε, ως... κατσικοκλέφτη(!) κι αυτόν, κι όλους εμάς και εκατομμύρια ακόμα Έλληνες και ξένους, η ανάγκη αποφυγής των τσουχτερών διοδίων, επειδή το κράτος δεν μπορούσε από μόνο του να συντηρήσει ή να κατασκευάσει δρόμους. «Σου φταίω εγώ τίποτα, να βλέπω την νταλίκα να περνά με... εκατό, σύριζα, ελάχιστα εκατοστά δίπλα μου; Να κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή να γίνω... μύγα στο παρμπρίζ του φορτηγού;».
ΕΧΕΙΣ αυτοκίνητο; Θα μάθεις να περπατάς ανάμεσα σε παγίδες θανάτου. Αλλιώς, κάτσε σπίτι μην βγαίνεις έξω! Πόσες φορές αλήθεια, πληρώσαμε για συντήρηση των δημόσιων δρόμων, για να ταξιδεύουμε με ασφάλεια; Το υπολόγισε κανείς; Γιατί πληρώναμε δεκαετίες ολόκληρες τα κρατικά διόδια και πού πήγαν τόσα λεφτά; Αν η απάντηση είναι «στους δρόμους», τότε γιατί τους παραχωρήσαμε έτσι χαριστικά σε ιδιώτες; Σήμερα είναι κάτι σαν να έχουμε εγκαταστήσει δεκάδες ταμεία πάνω στο οδόστρωμα, να πληρώνουμε αδρά κάθε 50 χιλιόμετρα, δίχως να αγοράζουμε τίποτα! Η καλύτερα, να ξαναγοράζουμε «αίσθηση ασφάλειας» που ήδη την έχουμε προπληρώσει πολλές φορές...
ΜΠΟΡΕΙ ο άνεργος και ο μισθοσυντήρητος, (ο συνταξιούχος απίθανο μου φαίνεται), να πληρώνει ασφάλειες για το αυτοκίνητό του και παράλληλα καμιά δεκαριά χαράτσια σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης; Υπάρχει ή δεν υπάρχει νοοτροπία «εθνικής υποταγής» σε αναπόφευκτα επιβεβλημένα έξοδα, πλην όμως απαραίτητα; Ποιος δεν σκέφτηκε να επιμηκύνει τον χρόνο για σέρβις του αυτοκινήτου του, μέχρις εξαντλήσεως της αντοχής του, με αποτέλεσμα να διακινδυνεύει τη ζωή του και την ζωή των άλλων στους δρόμους, οδηγώντας... σακαράκες; Είναι ή δεν είναι «εγκληματική διευκόλυνση» («κατ’ εξακολούθηση» μάλιστα) από το ίδιο το κράτος, για ανθρωποθυσίες στους δρόμους; Αυτός που δεν μπορεί να πληρώσει για τη συντήρηση του αυτοκινήτου, ή για τους δρόμους γιατί να καθίσταται... μελλοθάνατος; Και ο άλλος ο απέναντι, τι χρωστάει;
ΑΥΤΑ τα ερωτήματα, δεν περιμένω να απαντηθούν... Όπως δεν περιμένω να απαντηθούν τόσα άλλα, όσο τα σκεπάζει το «πέπλο παραλογισμού» σε μια χώρα που καταρρέει. Όταν λοιπόν βρεθεί ένας πολιτικός που μπορεί να μου εξηγήσει (και μετά να το αλλάξει) πώς γίνεται να στέλνεις ειδοποιητήρια σε 2,5 εκ. κόσμο που χρωστάει 300 ευρώ, για να εισπράξεις 1,1 εκ. ευρώ και τους 4.000 «μεγάλους» οφειλέτες, που χρωστάνε 31 δισ. δεν τους πειράζεις, τότε θα πιστέψω ότι σώζεται η Ελλάδα...
Χρήστος Τσαντήλας
