Γράφει ο Ανδρέας Γιουρμετάκης
ΗΤΑΝ ΣΑΝ χθες, 4 Φεβρουαρίου του 1974. Η 19χρονη τότε Πατρίτσια Χιρστ, γόνος της πιο γνωστής οικογένειας εκδοτών των ΗΠΑ (ο παππούς Χιρστ ενέπνευσε τον Όρσον Ουέλς, ώστε να γυρίσει την περίφημη ταινία «πολίτης Κέιν»), απήχθη από τον «Συμβιωτικό Απελευθερωτικό Στρατό». Ο «Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός» ήταν μια ομάδα αστών αριστερών που έδρασε μεταξύ του 1973 και του 1975 και στο όνομα της επανάστασης διέπραξε ληστείες τραπεζών, δύο δολοφονίες και πολλές βίαιες πράξεις. Κατά τη διάρκεια της απαγωγής της, η πάμπλουτη κληρονόμος, μετά από έναν μήνα κράτησης, ανακοίνωσε πως εντάσσεται στον «Συμβιωτικό Απελευθερωτικό Στρατό» με την ονομασία πλέον «Τάνια». Μερικές ημέρες αργότερα, έβγαλε μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες της κρατώντας μία καραμπίνα κατά τη διάρκεια ληστείας που πραγματοποιούσε η οργάνωση στο Σαν Φρανσίσκο και στην οποία συμμετείχε και η ίδια...
Η ΙΣΤΟΡΙΑ της Πατρίτσια Χιρστ που (μετά την ιστορία του παππού της, έγινε και η δική της ιστορία ταινία) ζει σήμερα ελεύθερη στα 59 της στο Κονέκτικατ, παντρεμένη με τον φρουρό της και τις δύο κόρες τους, είναι η απάντηση στο «γιατί 20χρονα παιδιά, καλών και πλούσιων οικογενειών από τα Βόρεια Προάστια, βρίσκονται ξαφνικά με το καλάσνικοφ στο χέρι, έξω από μια τράπεζα»... Γιατί, πάντα υπάρχει ένα κίνητρο... Αν και η περίπτωση της Χιρστ είναι η κλασσική περίπτωση του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης» (του παράδοξου δηλαδή, της ταύτισης του απαχθέντος με τους απαγωγείς του), στη βάση της βρίσκεται η διάθεση κάθε νέου ν’ αλλάξει τον κόσμο...Μια διάθεση που στον κάθε εικοσάχρονο εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο: άλλοι τρέχουν στις πολιτικές νεολαίες... Άλλοι εκφράζονται με έναν ρομαντισμό και μια αθωότητα που οι έμπειροι ονομάζουν αφέλεια... Άλλοι με την προσχώρηση σε συλλογικότητες που οραματίζονται ανατροπές... Και άλλοι που θεωρούν την ένταξη στα κόμματα, τους φορείς και τις συλλογικότητες «συμβιβασμό», βάζουν βόμβες ή κάνουν αντάρτικο...«Αστικό αντάρτικο»...
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ήταν σε έξαρση τη δεκαετία του ’70 στην Ευρώπη κυρίως και στην Αμερική...Ο Μάης του ’68 έδρασε ως καταλύτης και ενέπνευσε πολλούς... Φαίνεται ότι, στην Ελλάδα το ξαναζούμε, παρ’ ότι η καταδίκη της τρομοκρατίας, με τη σύλληψη των μελών της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ήταν καθολική...Πολλοί οι λόγοι...Τα αδιέξοδα της πολιτικής, όπως ασκήθηκε μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα... Ο λαϊκισμός που κυριάρχησε στην απόπειρα ν’ αναλυθούν αυτά τα αδιέξοδα... Ο εύκολος καταγγελτικός λόγος που δημιουργεί «στόχους»...
«ΜΠΑΤΣΟΙ, δικαστές, πολιτικοί, δεν έχετε κανέναν λόγο να κοιμάστε ήσυχοι» φώναζε δεμένος πισθάγκωνα και χτυπημένος απάνθρωπα ο 20χρονος πρωταγωνιστής της ληστείας στον Βελβενδό Κοζάνης κατά την προσαγωγή του... «Μπάτσοι, δικαστές, πολιτικοί!»... Στα είκοσί του, ο πιτσιρικάς δεν έχει τόση εμπειρία από τη ζωή για να τους κρίνει...Ούτε τους μπάτσους, ούτε τους δικαστές, ούτε τους πολιτικούς...Επαναλαμβάνει απλώς τη συνθηματολογία που άκουσε απ’ τους μεγάλους: Κυβέρνηση «Τσολάκογλου»... Χούντα... Κατοχή... Φασισμός... Κλεπτοκρατία... Ατιμωρησία... Κατασταλτικοί μηχανισμοί..
ΕΙΝΑΙ δύσκολο να δεις το παιδί των 20 ή των 25 χρονών ως στυγνό ή συνειδητοποιημένο τρομοκράτη... Είναι σίγουρο ότι, περισσότερο από το ίδιο, νιώθεις ότι για την απόφασή του να οπλιστεί φταις εσύ (η οικογένειά του, το σχολείο, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ο περίγυρος) περισσότερο από το ίδιο... Τα αδιέξοδα που του δημιούργησες...
ΚΙ ΕΚΕΙ που πρέπει να προβληματιστείς... Εκεί που καλείς τον εαυτό σου να κοιταχθεί στον καθρέφτη... Εκεί που αποφασίζεις να αντιπαρατεθείς με τη φθηνή δημαγωγία και τη συνθηματολογία που δημιουργεί τρομοκράτες και αντάρτες έρχονται οι καταγγελλόμενοι και αντί να διαψεύσουν τους καταγγέλλοντες, τούς επιβεβαιώνουν... Τους φωτογραφίζουν με παραμορφωμένα από το ξύλο πρόσωπα και στέλνουν το μήνυμα στους υπόλοιπους, ότι εν τέλει δεν τους αδικεί η συνθηματολογία... Κι ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται όσο η απάντηση του κράτους στη στείρα συνθηματολογία που οπλίζει τα χέρια των πιτσιρικάδων (άλλοτε με καλάσνικοφ κι άλλοτε με καδρόνια) θα είναι η επιβεβαίωση αυτής της συνθηματολογίας...
