ΔΥΟ φράσεις, κατά τη γνώμη μου, «σημάδεψαν» την επικαιρότητα την εβδομάδα που πέρασε. Η μία εκστομίστηκε από κυβερνητικό αξιωματούχο και απευθύνθηκε στους απεργούς του μετρό: «Αν συνεχίσετε, η κυβέρνηση θ’ αναγκαστεί να εφαρμόσει τον νόμο!»… Η δεύτερη εκστομίστηκε από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Άγγελο Διαμαντόπουλο και απευθυνόταν προς τους πολίτες: «...Βία είναι η φτώχεια, τα ακριβά φάρμακα, το κόψιμο του ηλεκτρικού, το Mall, το εισιτήριο στις παραλίες, τα νυχτερινά κέντρα, η Ρικομέξ, το Σάμινα...».
ΚΑΤΟΠΙΝ τούτου, προσέτρεξα μοιραία στο λεξικό της ελληνικής γλώσσας για τα αυτονόητα. Γράφει λοιπόν:
* ΝΟΜΟΣ καλείται ο γραπτός κανόνας δικαίου που τίθεται από την Πολιτεία, μέσω των διατεταγμένων προς τούτο οργάνων της.
* ΒΙΑ είναι η χρησιμοποίηση σωματικής και πνευματικής δύναμης που αποβλέπει στην επιβολή της θέλησης ενός ατόμου σ’ ένα άλλο με εξαναγκασμό.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν τα λεξικά είναι παρωχημένα, αλλά δεν βρήκα πουθενά ότι «νόμος είναι το δίκαιο το εργάτη», ούτε ότι «νόμος, είναι αυτό που αναγκάζεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση όταν την ενοχλούν οι εργαζόμενοι του μετρό»... Όπως, δεν βρήκα πουθενά ότι «βία είναι το Σάμινα» ή «το εισιτήριο στις παραλίες»... Πιθανότατα, τα λεξικά εκτός από παρωχημένα, είναι και συντηρητικά...
ΟΜΩΣ… Για να μπορέσει μια κοινωνία να συνεννοηθεί χρειάζεται μια «κοινή άποψη» για κάθε έννοια... Μια ομόφωνη (αν όχι ομόφωνη, πλειοψηφούσα τουλάχιστον!) άποψη για το «τι είναι νόμος», για το «τι είναι βία», για το «τι είναι δημοκρατία» και «τι είναι δικτατορία»... Και για πολλές έννοιες ακόμη... Κι αν αυτή η κοινωνία δεν είναι οποιαδήποτε άλλη, αλλά η ελληνική κοινωνία χρειάζεται να ξανασκύψουμε πάνω στο λεξικό της ελληνικής γλώσσας για να μην χαθούμε στη μετάφραση... Δεν μπορεί ο καθένας από μας να δίνει τη δική του ερμηνεία ως προς το τι είναι νόμος, τι είναι βία και τι είναι δημοκρατία. Ούτε να πλασάρει δικούς του ορισμούς για έννοιες που έλκουν την καταγωγή τους από τα βάθη των αιώνων, ακόμη κι αν αλλοιώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου...
ΑΝ δεν γίνει αυτό, θα έρχεται ο Χρυσαυγίτης και δανειζόμενος την ερμηνεία Διαμαντόπουλου ως προς το τι είναι βία, θα λέει ότι «αφού βία είναι η ανεργία κι ο άνεργος χάνει τη δουλειά του από τον μετανάστη, ο θάνατος του μετανάστη δεν είναι βία, αλλά άμυνα στη βία της ανεργίας»... Και μετά, στη βία του Χρυσαυγίτη, θα απαντούν με βία επίσης, οι υπόλοιποι... Θα έρχεται ο χούλιγκαν και θα αμύνεται στη «βία της διαιτησίας» βάζοντας βόμβα στο αυτοκίνητο του διαιτητή... Θα έρχεται ο ταλαιπωρημένος από την απεργία στο μετρό, πολίτης της Αθήνας και θα βάζει βόμβα στο αυτοκίνητο του συνδικαλιστή, απαντώντας στη βία της απεργίας!... Αυτή η λογική περί «βίας» όπου, στη βία της μιας πλευράς, ο αντίλογος είναι η βία της άλλης πλευράς δεν είναι παρά μια αποδοχή της λογικής «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», για την οποία ο Μαχάτμα Γκάντι έλεγε ότι, αν επικρατήσει, το μόνο που θα δημιουργήσει είναι τυφλούς και τίποτα άλλο!...
ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη πλευρά, αν η κυβέρνηση διατυπώνει δημοσίως την άποψη ότι «νόμος είναι κάτι που αναγκάζεται να εφαρμόσει η ίδια όταν οι εργαζόμενοι τον παραβιάζουν» θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να απολογηθεί γιατί τον εφαρμόζει αλά καρτ... Και το κομφούζιο δεν θα έχει τέλος, όσο ο καθένας θα διαμορφώνει τους δικούς του ορισμούς για οτιδήποτε τον απωθεί ή τον έλκει...
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, η Δημοκρατία (στο όνομα της οποίας γίνονται όλα) είναι η πιο κακοποιημένη έννοια. «Είναι δημοκρατία αυτή που έχουμε σήμερα;» αναρωτιούνται οι περισσότεροι... Αλλά, πολλοί από τους οργισμένους μαζί της, ενώ δημιουργούν την εντύπωση ότι διεκδικούν μια «καλύτερη δημοκρατία», όταν διατυπώνουν την πρότασή τους δεν έχουν πρόβλημα να υποδείξουν ως ελκυστικότερα πολιτεύματα τις δικτατορίες (της 21ης Απριλίου, του Μεταξά, του προλεταριάτου, της Κούβας)!... Δεν χρειάζεται βέβαια, να γυρίσουμε στον ορισμό της δημοκρατίας όπως τον καταγράφουν τα λεξικά για να καταλήξουμε... Χρειάζεται απλώς να συμφωνήσουμε ότι θα πρέπει να μιλάμε την ίδια γλώσσα για να συνεννοηθούμε...
