ΜΝΗΜΕΣ της περασμένης δεκαετίας με τις απανωτές τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος πολιτικών προσώπων και ακολουθούμενων πολιτικών χειρισμών, με στόχο να πλήξουν το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας, επαναφέρουν οι τελευταίες πράξεις βίας που κινητοποίησαν τις δυνάμεις καταστολής κυρίως (μέχρι στιγμής) στην πρωτεύουσα.
ΣΕ μια χώρα όπου «αφοπλίσθηκε» η «μηχανή πυρός» των δυνάμεων ασφαλείας, αφού «αποστρατεύθηκαν» (ίσως και να αμφισβητήθηκαν πια) οι Χρυσοχοϊδηδες και οι λοιποί αρχιτέκτονες του σχεδίου εξάρθρωσης της μητέρας όλων των τρομοκρατικών οργανώσεων της «17ης Νοέμβρη», επανέρχονται οι πράξεις βίας από οργανώσεις ή και μεμονωμένους μηχανισμούς αντίδρασης, που ως κύριο χαρακτηριστικό δείχνουν μέχρι στιγμής την ανάληψη τεράστιου ρίσκου όσον αφορά την πιθανότητα για αιματηρά και θανατηφόρα χτυπήματα σε βάρος αθώων πολιτών.
ΥΠΟ τον φόβο αυτού του ρίσκου για ανθρώπινα θύματα, (ο εκρηκτικός μηχανισμός στο κλειστό εμπορικό κέντρο The Mall στο Μαρούσι, ημέρα Κυριακή, αλλά σε ώρα όπου θα μπορούσαν να παίζουν δεκάδες παιδιά, αλλά και το αποτέλεσμα του τραυματισμού των δύο ιδιωτικών αστυνομικών), σύμπασα αυτή τη φορά η πολιτική τάξη της χώρας, έσπευσε να καταδικάσει τις τρομοκρατικές πράξεις, με πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο αυτή τη φορά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πιο κατανοητή η καταδίκη των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» με την απόδοση και εξήγησης «…όταν την πατρίδα μας την τραυματίζουν η αλλοδαπή και ημεδαπή τρόικα, δεν χρειάζονται χτυπήματα που αποπροσανατολίζουν».
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ λοιπόν μπροστά σε ένα νέο είδος τρομοκρατών που ανατέλλει στην Ελλάδα; Τα χτυπήματα να είναι ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά; Στην πρώτη περίπτωση το ρίσκο των βομβιστών, είναι μεγάλο, θα συμβεί αργά ή γρήγορα το κακό και τα όποια μηνύματα θέλουν να στείλουν οι βομβιστές, θα σβήσουν αμέσως. Στη δεύτερη, έχουμε να κάνουμε με την… εξαέρωση της χύτρας που λέγαμε, μέσα στην οποία «βράζει» ένας ολόκληρος λαός κάτω από την πρέσα των ασφυκτικών μέτρων (είναι ή δεν είναι τρομοκρατικά χτυπήματα αυτά τα εξοντωτικά μέτρα που δέχεται ο ελληνικός λαός κάθε λίγο) από τους μηχανισμούς δανειοδότησης της χώρα μας… Και στην περίπτωση αυτή, ουδείς μπορεί να προβλέψει πόσο μαύρες θα είναι οι μέρες που ακολουθούν...
ΤΟ ανησυχητικό σημείο (και στις δύο πιθανότητες περί της αξιολόγησης της νέας τάξης τρομοκρατών), είναι δυστυχώς το μέγεθος της αποδυνάμωσης του έμψυχου δυναμικού, των μηχανισμών καταστολής και ασφάλειας των πολιτών, αν συμψηφίσουμε τις περικοπές των αποδοχών του προσωπικού της αστυνομίας, και την καταβαράθρωση της ποιότητας ζωής τους, που φάνηκε από τις δυναμικές κινητοποιήσεις των ίδιων που εκδηλώθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια. Μπροστά σ΄αυτόν τον κίνδυνο, είθε να μην αναγκαστούμε να φωνάξουμε το «κάποιος να μας φυλάξει!».
Χρήστος Τσαντήλας
