ΕΓΡΑΦΑ χρόνια πριν, πως το καινούργιο γήπεδο ποδοσφαίρου της ΑΕΛ, δεν θα ανέβαζε μόνο την αγαπημένη των Λαρισαίων ομάδα στα ύψη, αλλά ότι θα χάριζε στην πόλη και γιατί όχι και στην περιοχή, οικονομικά οφέλη και... μόστρα. Με τέτοια γηπεδάρα έλεγα, κάθε χρόνο «θα πατάμε κάθε αντίπαλο», «θα παίζουμε στην Ευρώπη»!
ΕΠΕΣΑ έξω. Ανοησίες έλεγα τότε. «Ντοπαρισμένος» ίσως, από το «θαύμα» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, το «παλατάκι», τον πλούτο των βασικών μετόχων και τις υποσχέσεις του κράτους και των τραπεζών. Στο νέο υπερσύχρονο γήπεδο, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Από «FC ARENA» έγινε (από την πρώτη κιόλας σέντρα) πραγματική... αρένα! Το κολοσσιαίο της Λάρισας, όπου κάθε τόσο «σφάζονται» Λαρισινά (δυστυχώς) παλικάρια! Προπονητές και ποδοσφαιριστές...
ΡΩΤΗΣΑ λοιπόν το αθλητικό τμήμα της εφημερίδος να μου απαριθμήσουν πόσους ντόπιους κυρίως προπονητές «κατασπάραξαν οι... λέοντες» (με τελευταίο τον Μιχάλη Ζιώγα) στην αρένα του μοντέρνου κολοσσιαίου της Λάρισας. Αλλά και πόσους ποδοσφαιριστές (μόνο Λαρισαίους) «θυσίασαν» και άλλους απαξίωσαν οι (κατά καιρούς) «διοικούντες» όλα αυτά τα χρόνια για να καταλήξουμε σήμερα, να χειροκροτούμε τους ...«έντεκα αετούς του Ολύμπου και του Κισσάβου τα καμάρια...»- τρομάρα τους! (Τον Ζεκίνια από τη... Σελίτσιανη, τον Τσιμπάμπα από τον... Νιζερό, τον Φρανκού από τη... Μάνδρα, τον Πόνσε από την ...Ραχούλα, τον Κανιέμπα, παλιότερα, από την ...Καρίτσα, τον Πίνα (η και... Πείνα) και τόσους άλλους ...Λαρισινούς)!
ΣΚΕΦΤΗΚΑ μήπως τόσα παιδιά δικά μας, που από μικρά τα ήξερα, είχαν ρίζες από ...Μαδαγασκάρη και Μπαγκλαντές, μήπως ήταν Γάλλοι ή Πορτογάλοι, ο Αλεξούλης, ας πούμε, ο Βαλαώρας, ο Αργυρούλης, ο Βουτυρίτσας, ο Παραφέστας, ο Βλαχούλης, ο Κεχαγιάς, ο Γκέκας, ο Μόρας, ο Γκαλίτσιος, ο Βενέτης, ο Κοντοδήμος, ο Κυριάκος, ο Κουτσιανικούλης και τόσοι άλλοι που ξεχνάω επειδή δεν τα πάω καλά με τα ποδοσφαιρικά... Γιατί τόσα δικά μας παιδιά, δεν αξιοποιήθηκαν από την ομάδα; Το να φέρνουν οι ομάδες αλλοδαπούς, έχει μια λογική, που καλύτερα τη γνωρίζουν, οι «παλιές καραβάνες» της αθλητικής δημοσιογραφίας. Όπως όλοι μας γνωρίζουμε γιατί χύνεται τόσο ...προπονητικό αίμα, στην αρένα του... «FC ARΕNA».
ΕΛΕΓΑ πάντα και το πίστευα ότι η ΑΕΛ δεν είναι απλώς η αγαπημένη των Λαρισαίων. Είναι «θεσμός» για την πόλη όσο αστείο και να φαίνεται. Γιατί αυτή η ομάδα, με ή δίχως... χλιδάτο γήπεδο, δίνει νόημα στα απογευματινά του Σαββατοκύριακου σε χιλιάδες απογοητευμένους ιδιαίτερα σήμερα λόγω κρίσης, Λαρισαίους.
Η ΚΑΛΗ πορεία της ομάδας, αλλάζει την ψυχολογία και τη διάθεση των κατοίκων μιας πόλης. Είναι η ελπίδα της «πτωχής επαρχίας» του ποδοσφαιρικού κατεστημένου, (που λίγα χρόνια πριν μόνο η ΑΕΛ κατάφερε και το έσπασε) απέναντι στους «αιώνιους πρωταθλητές» του Κέντρου. Είναι αυτό που μάλλον δεν κατάλαβαν καλά, οι έχοντες το «πουγκί» αυτής της ομάδος. Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα της προσδοκώμενης δυναμικής και καταξίωσης, ενός γίγαντα σε λήθαργο, της επιβεβαίωσης μιας σχέσης, που οδηγεί κάθε τόσο, τους χιλιάδες «τρελούς» στο γήπεδο...
Χρήστος Τσαντήλας
